Hej, jakie polecacie ćwiczenia na wzmocnienie mięśni grzbietu u konia z ziemi? Może być jakaś książka. Czy pesoa pomoże? Konik 6 lat. EDIT: koń ma zabiegi fizjoterapeutyczne, siodło dopasowane

Dreszcze przebiegające po ciele, drgania na grzbiecie, zespół wędrującej lub niespokojnej sierści, padaczka psychomotoryczna, albo po prostu zespół falującej skóry (ang. FHS – Feline Hypersthesia Syndrome). Może to być niegroźna reakcja na przebodźcowienie lub schorzenie, mogące mieć bardzo różne nasilenie i częstotliwość występowania ataków oraz przeróżne przyczyny. Dowiedz się, czy twój kot wymaga pomocy weterynarza. Nie musisz się martwić, gdy… Z pewnością nie raz zauważyłeś to dziwne drganie skóry u swojego pupila – jakby po jego grzbiecie przechodził prąd. Często można je zaobserwować po nieudanym skoku, zaczepce innego kociego rezydenta, albo po tym, gdy dotkniesz kota w miejsce, w które nie lubi być dotykane. Reakcja ta ma zwykle podłoże nerwowe. Nie ma w tym nic niepokojącego, jeśli zdarza się sporadycznie i z dość konkretnego dla kota powodu, jak np. wyżej wymienione. To reakcja emocjonalna – sposób na odstresowanie się, zrzucenie niechcianego zapachu. Jeśli kot nie robi sobie krzywdy, nie drapie i nie wygryza futerka, ani nie przekierowuje swojej złości na opiekuna lub innego kota – nie musisz się martwić. Jeśli kot wykazuje objawy syndromu w konkretnych sytuacjach – po prostu ich unikaj. Nie denerwuj mruczka drapaniem w okolicach ogona, jeżeli tego nie lubi. Nie baw się z nim przedmiotami, których unika i nie chlap na niego wodą, jeśli w ten sposób reaguje na jej obecność. Kiedy należy się niepokoić falującą skórą? Czasami jednak zjawisko to występuje zbyt często, z błahych powodów lub w ogóle bez żadnych podstaw. Ataki są nagłe i trwają od kilkunastu sekund do kilku minut. Pomiędzy nimi kot zachowuje się całkowicie normalnie. Wtedy możemy mieć do czynienia z takimi przyczynami jak: silny stres, skumulowana frustracja, przewlekła nuda i brak możliwości rozładowania napięcia w czasie aktywnych działań, nadpobudliwość i nadwrażliwość kota na bodźce, choroba dermatologiczna, alergia skórna, grzybica, uczulenie na ugryzienia pcheł, robaczyca (wędrujące larwy). Każda z powyższych przyczyn wymaga udzielenia kotu pomocy. Drżenie sierści jest reakcją na stres lub dyskomfort i przeradza się zazwyczaj w zachowania agresywne i nienaturalne, np. gwałtowne wylizywanie (zwłaszcza grzbietu, przednich łap i ogona), wygryzanie sierści, czy przekierowywanie frustracji na innych domowników. Im częstsze są te zachowania, tym z poważniejszym problemem mamy do falującej skóry – leczenie Należy niezwłocznie udać się do weterynarza, który przede wszystkim ustali przyczyny problemu, a potem podejmie kroki, by je wyeliminować. Nie opracowano jeszcze żadnego dedykowanego testu, którym można by jednoznacznie potwierdzić lub wykluczyć zespół falującej skóry. Lekarz musi uwzględnić wiele czynników i wykluczyć inne możliwe przyczyny zdrowotne. Badanie skóry, hormonów i krwi pozwoli na wykrycie choroby, a dokładny i szczery wywiad z opiekunem pomoże wskazać na ewentualnie przyczyny behawioralne. Jeśli to one okażą się przyczyną zachowania kota, możliwe, że będziemy potrzebowali pomocy behawiorysty. Stany medyczne, które można pomylić z FHS, to nadczynność tarczycy, infekcje mózgu, uraz mózgu, guzy mózgu, niektóre zatrucia (np. ołowiem, strychniną), ciężkie pasożytnicze infekcje skóry, niedobory żywieniowe (np. zbyt niski poziom tiaminy) i alergie. Weterynarz może doraźnie przepisać środki przeciwlękowe, leki antydepresyjne, lub uspokajające. Jednak zamiast faszerować zwierzę środkami farmakologicznymi zdecydowanie lepiej odnaleźć przyczyny problemu i je wyeliminować. Jeśli te mają związek z przewrażliwieniem układu nerwowego, pomocnym rozwiązaniem może okazać się kocimiętka, która w naturalny sposób łagodzi objawy nerwowości i lęku lub syntetyczne feromony. U wielu kocich pacjentów stwierdzono znaczną poprawę w wyniku wprowadzonych przez opiekunów zmian o charakterze środowiskowym połączonych z terapią behawioralną i okazywaniu kotu większej ilości uwagi. Zespół falującej skóry – przyczyny Zespół falującej skóry nie jest jeszcze zbyt dobrze zbadany. Istnieje kilka teorii tłumaczących jego przyczynę, jednak żadna z nich nie została ostatecznie potwierdzona. Niektórzy eksperci uważają, że FHS jest formą epilepsji, podczas gdy inni uważają, że jest to zaburzenie behawioralne wywołane traumą i że decydują o niej jedynie bodźce zewnętrzne, np. strach lub ból. Biorąc pod uwagę, że dotknięte tą chorobą koty zwykle wydają się tymi dominującymi, a nie uległymi, niektóre badania dowodzą, że zespół falującej skóry u kota jest wyparciem konfliktu, w którym zwierzę rozgrywa spory terytorialne na własnym ciele lub reakcją obronną, gdy odczuwa zagrożenie własnego bezpieczeństwa. Przyczyna występowania tego syndromu jest złożona i nie musi koncentrować się na jednym czynniku. Co ciekawe, częstotliwość występowania zjawiska FHS zwiększa się zimą. Koty żyjące w mieszkaniach reagują na suche powietrze, które jest efektem działania kaloryferów. Również wymiana sierści na gęstszą może powodować osłabienie kondycji skóry i jej nadmierne przesuszenie. Dobrym rozwiązaniem w takiej sytuacji będzie nawilżacz powietrza i stosowanie diety bogatszej w kwasy omega. Podczas ataku angażowane są skóra, system nerwowy oraz układ nerwowo-mięśniowy. Wystąpić może: charakterystyczne falowanie skóry, epizodyczne pobudzenie, nagła zmiana nastroju z „pieszczotliwego” do agresywnego, nadwrażliwość na dotyk tylnych partii ciała, skurcze mięśni – zazwyczaj tylnych kończyn oraz skóry grzbietu, samookaleczenie – nadmierne wylizywanie lub wręcz „wygryzanie” okolic ogona, dyszenie, machanie ogonem, powiększenie źrenic, wokalizacja, oddawanie moczu poza kuwetą, ślinotok, bieganie w panice, poszukanie kryjówki. Zespół falującej skóry Objawy mogą pojawić się u zwierzęcia w dowolnym wieku oraz niezależnie od rasy, choć szczególnie predestynowane do tego typu zaburzeń są koty syjamskie, abisyńskie, koty burmskie i himalajskie. Również koty bardzo aktywne oraz nerwowe są traktowane jako grupa podwyższonego ryzyka. Dodatkowo wystąpienie FHS może być wywoływane przez utrzymujący się stres środowiskowy, np. u kotów wyjątkowo nieodpornych na nerwowe sytuacje. Zespół falującej skóry – co robić podczas ataku? Próba uspokojenia kota w trakcie ataku jest najczęściej bezcelowa i może skończyć się co najwyżej podrapaniem lub pogryzieniem przez pupila. Dlatego należy pozwolić kotu samodzielnie dojść do siebie. Pomóc może także pogłaskanie kota wilgotną dłonią. Przyniesie to ulgę mruczkowi, jeśli doskwiera mu świąd. Zadbaj o odpowiednią ilość uwagi i rozrywki dla niewychodzącego kota – nuda, obok stresu, jest najczęstszą przyczyną problemów behawioralnych u kotów. Jeśli ataki zdarzają się często i bywają okupione samookaleczeniem się, nie zwlekajmy z wizytą u specjalisty. Nasza rada Pod żadnym pozorem nie wolno karać kota za zachowania, które są spowodowane problemami ze zdrowiem i stresem. Kot nie chce zrobić sobie ani nikomu innemu krzywdy. Znajduje się po prostu pod wpływem emocji, których nie rozumie (stres, lęk) lub choroby (alergia, robaki). Nasza złość jedynie spotęguje frustrację i złe samopoczucie mruczka. Wszelkie problemy behawioralne wynikają w większości przypadków z niezrozumienia kociej natury przez opiekuna, a nie z powodu trudnego charakteru mruczka. Pamiętajmy, że wiele zachowań, które mogą wydawać się nam podejrzane, nie muszą od razu oznaczać zachorowania na zespół falującej skóry. U niektórych kotów atak zdarza się raz lub dwa razy w życiu, u innych nawet kilka razy dziennie. Działajmy w zależności od intensywności syndromu. Do nas należy obserwacja zachowań kota i ocena, które z nich są zupełnie normalne, a które znacząco odbiegają od normy. Zawsze jednak należy dbać o komfort życia naszego pupila – w końcu jesteśmy jego opiekunami. Nie narażajmy go na stres, dbajmy o to, by się nie nudził. Zaspokajajmy jego naturalne potrzeby i zapewnijmy odpowiednie warunki życia. To pozwoli na uniknięcie nie tylko FHS, ale również wielu innych się tym artykułem:Nikoletta ParchimowiczMiłośniczka kotów, catsitterka, behawiorystka. Piszę o kotach od wielu lat. O ich naturze uczę się natomiast, odkąd pamiętam. Czuję z kotowatymi niesamowitą więź i porozumienie.

Szacuje się, że około 44% wszystkich zwierząt towarzyszących stanowią koty. Nie są to już półdzikie, przydomowe zwierzęta służące człowiekowi jedynie do ochrony piwnic i budynków gospodarczych przed szkodnikami. Wraz ze wzrostem ilości kotów w gospodarstwach domowych na przestrzeni ostatnich lat wzrosła również świadomość właścicieli co do ich właściwego żywienia i pielęgnacji. Znajdują się one pod stałą opieką weterynaryjną, są regularnie szczepione i odrobaczane. Koci pacjenci są również coraz częściej diagnozowani i leczeni z powodu licznych chorób, o których istnieniu jeszcze kilka lat temu wielu z nas nie miało pojęcia. Nie oznacza to wcale, że koty są obecnie mniej odporne i częściej chorują. Świadczy to przede wszystkim o zmianie podejścia ludzi do tych zwierząt. Świadomy właściciel w trosce o zdrowie i życie swojego pupila nie przeoczy najdrobniejszego objawu czy zmiany w zachowaniu swojego kota. A ponieważ takich właścicieli jest obecnie zdecydowanie więcej, przybywa również pacjentów. Lekarze weterynarii coraz częściej mają do czynienia z nowymi lub niegdyś niezwykle rzadko występującymi schorzeniami, które stają się coraz bardziej powszechne. Do takich chorób należy FHS czyli z angielskiego feline hyperesthesia syndrome. Zespół niespokojnej sierści lub inaczej syndrom falującej skóry to rzadka choroba, co do której nadal trwają spory. Według części badaczy ma ona podłoże neurologiczne i uważana jest za rodzaj kociej epilepsji. Większość zaś uważa, że związana jest ona wyłącznie z behawiorem i że decydują o niej jedynie bodźce zewnętrzne. Mimo, że znana jest od przeszło 15 lat nadal przysparza weterynarzom wielu trudności w rozpoznaniu oraz leczeniu. Charakteryzują ją nieswoiste objawy, mogące być przyporządkowane wielu innym schorzeniom czy dolegliwościom, przez co postawienie właściwej diagnozy możliwe jest jedynie po ich wykluczeniu. Każdy kot dotknięty FHS może wykazywać nieco odmienne objawy o różnym nasileniu, częstotliwości pojawiania się, wywołane przez inną przyczynę. Najczęściej opisywanymi przez właścicieli takich zwierząt niepokojącymi symptomami są: rozszerzone źrenice, wpatrywanie się w przestrzeń gwałtowne zrywanie się z miejsca bez widocznej przyczyny bieganie po domu, przypominające paniczną ucieczkę nerwowe poruszanie skórą na grzbiecie, machanie ogonem gryzienie łap i ogona, wylizywanie sierści bez opamiętania drgawki, skurcze ciała pogoń bądź ucieczka przed niewidzialnym celem nagłe zmiany nastroju z euforycznego na agresywny ataki strachu, chowanie się w trudno dostępnych miejscach, poszukiwanie bezpieczeństwa na kolanach właściciela dyszenie, zastyganie z otwartym pyszczkiem, ślinotok nadwrażliwość na dotyk tylnych części ciała oddawanie moczu poza kuwetą długotrwała, uporczywa wokalizacja Pamiętajmy, że jeżeli nasz kot przejawia którekolwiek z powyższych objawów nie musi to wcale oznaczać, że cierpi na FHS. Jak już wspomniałam wcześniej, większość z tych symptomów jest charakterystyczna dla różnych chorób, które mają bezpośredni wpływ na układ nerwowy, skórę i mięśnie. Urazy kręgosłupa i kończyn czy stany zapalne stawów mogą powodować nadwrażliwość przy dotyku. Ból im towarzyszący często prowadzi do nagłego wybudzania ze snu, pomiaukiwania, nadmiernego wylizywania i wygryzania sierści. Dolegliwości ze strony kręgosłupa nierzadko skutkują drganiem i falowaniem skóry na grzbiecie. Podobne objawy wywołują również pasożyty zewnętrzne. Drążące w skórze larwy, przemieszczające się i gryzące pchły irytują zwierzę powodując nagłe podskoki i zrywy z miejsca oraz intensywne lizanie podrażnionych okolic ciała. Uporczywy świąd prowadzący niekiedy nawet do samookaleczeń wywołują często grzybice i alergie skórne oraz pokarmowe. Poza tym autoagresja w stosunku do własnych kończyn czy ogona może być spowodowana także obecnością ciała obcego lub stanami zapalnymi trudnymi do zdiagnozowania na pierwszy rzut oka. Oddawanie moczu poza kuwetą, głośna wokalizacja oraz nerwowość świadczą najczęściej o schorzeniach układu moczowego. Postawienie prawidłowej diagnozy możliwe jest jedynie poprzez wykluczenie powyższych dolegliwości. Lekarze weterynarii na ogół zaczynają od badania pod kątem robaczyc, ciał obcych, urazów zewnętrznych oraz alergii przechodząc kolejno do schorzeń wymagających bardziej szczegółowej diagnostyki obejmującej badania moczu, krwi, poziom hormonów, usg, rtg oraz rezonans magnetyczny. Niezwykle ważne jest wykluczenie białaczki kociej oraz nadczynności tarczycy przed przystąpieniem do leczenia FHS. W chwili gdy badania na obecność którejkolwiek z chorób dadzą wynik negatywny, lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad, mający na celu zlokalizowanie czynnika wywołującego niepokojące objawy. Wraz z właścicielem kota dokonuje dokładnej analizy środowiska w jakim zwierzę przebywa, trybu jego życia, pokarmu jaki kot dostaje oraz co najważniejsze sytuacji w jakich dochodzi do ataków. Należy pamiętać, że FHS jest chorobą o objawach pojawiających się epizodycznie, mającą na ogół charakter przewlekły. W zależności od jej nasilenia, ilości i częstości występowania powodujących ją bodźców, choroba może ujawniać się od kilku razy na dobę po kilka razy do roku albo pozostawać uśpiona na wiele lat. Nie istnieje ani konkretny wiek ani rasa czy płeć szczególnie predysponowana do zachorowań na FHS. Z całą pewnością jednak najbardziej podatne są osobniki wrażliwe, o postawie uległej wobec człowieka oraz innych kotów, strachliwe lub po tzw. przejściach. Łatwiej ulegają one emocjom, często posiadają trwałe urazy psychiczne ściśle związane z konkretną sytuacją, dźwiękiem czy przedmiotem. Nie jest jednak powiedziane, że nawet do tej pory spokojny i zupełnie normalny kot nigdy nie zapadnie na FHS. Choroba ta objawia się również w wyniku zaistnienia w życiu zwierzęcia zupełnie nowych sytuacji takich jak remont, podróż, przeprowadzka, kolejny kot, inny mieszkaniec domu itp. Na ogół objawy mijają wraz z przywyknięciem kota do zaistniałych zmian i wracają jedynie w chwili, gdy zwierzę ponownie zostanie wystawione na działanie stresującego czynnika. Najłatwiejszym do rozpoznania a co za tym idzie również do leczenia powodem uaktywniania się FHS jest nadwrażliwość skóry ogona, kończyn oraz tylnej części grzbietu na dotyk. Zwierzę głaskane czy drapane w tych miejscach staje się niespokojne i zaczyna przejawiać charakterystyczne dla choroby objawy. Jest to najłagodniejsza forma FHS, w rzeczywistości nie tyle wymagająca leczenia, co jedynie unikania nadwrażliwych miejsc na ciele kota w czasie pieszczot lub zabaw. Jednocześnie należy tutaj zwrócić uwagę na źródło nadwrażliwości. Jeżeli kot z natury od zawsze był przeczulony na punkcie dotykania specyficznych miejsc na jego ciele, to najzwyczajniej w świecie zostawmy je w spokoju. Natomiast jeśli nagle zaczął wykazywać niechęć do pieszczot w miejscach, gdzie do tej pory mu to nie przeszkadzało, należy sprawdzić czy powodem nie jest przesuszenie skóry, stan zapalny lub pasożyty. Część cierpiących na FHS kotów przebywających w mieszkaniach wykazuje skłonności do nawrotów choroby w okresie jesienno-zimowym. Włączone kaloryfery, suche powietrze, wymiana sierści na gęstszą mogą powodować osłabienie kondycji skóry i jej nadmierne przesuszenie. Dochodzi wtedy do drgań i falowania grzbietu, intensywnego wylizywania, podrygiwania ogonem i kończynami. Należy w tym czasie szczególnie zadbać o odpowiednie nawilżenie skóry zwierzęcia poprzez stosowanie bogatszej w kwasy omega diety i odpowiednie kosmetyki pielęgnacyjne. Niektórzy właściciele sygnalizują, że w czasie ataku głaskanie mokrą ręką pozwala szybciej uspokoić kota. Zdarzają się również przypadki zwierząt, u których ataki FHS mają ścisły związek z nadwrażliwością pokarmową. Koty nie tolerujące przykładowo laktozy mogą doznawać dolegliwości skórnych niedługo po podaniu mleka. Pojawiający się świąd powoduje falowanie skóry na grzbiecie, uporczywe wygryzanie sierści, drapanie, nagłe zrywanie się z miejsca jakby kota coś ugryzło. Unikanie składnika drażniącego w diecie z reguły załatwia sprawę. Należy zwrócić tutaj uwagę na fakt, że nadwrażliwość to jeszcze nie alergia i może nie zostać wykryta w testach alergicznych. Kolejnym z czynników wywołujących FHS jest nuda. Zwierzę pozbawione uwagi ze strony właściciela popada w skrajne stany emocjonalne od apatii po euforię. Ograniczony czterema ścianami domowy kot jest sfrustrowany brakiem zajęcia i możliwości wybiegania się. Powoduje to u niego odruchy nerwowe warunkowane pogorszeniem stanu psychicznego najczęściej takie jak: nagłe zrywy z miejsca, pogonie za niewidzialnym celem, nerwowe machanie ogonem, autoagresja itp. Postępowanie w takich sytuacjach wymaga od właściciela dużo cierpliwości i empatii. Próba uspokojenia kota w trakcie takiego ataku jest najczęściej bezcelowa i może skończyć się podrapaniem lub pogryzieniem przez szalejące zwierzę. Dlatego należy dołożyć wszelkich starań by do ataków nie dochodziło poprzez zapewnienie kotu odpowiednio dużo uwagi i rozrywek. Znane są przypadki, w których zmiana środowiska życia kota np. przeprowadzka do większego mieszkania, domu czy na wieś pozwoliła na całkowite jego wyleczenie. Najtrudniej diagnozuje się osobniki o wyjątkowej wrażliwości i podatności na stres. Niekiedy wystarczy pozornie nic nie znaczący bodziec aby wywołać u kota atak. Może to być np. stukanie butów na klatce schodowej, sąsiad wiercący dziurę w ścianie, zbyt głośno grające radio, szumiący prysznic czy nawet zmiana płynu do mycia podłóg. Z niewiadomych przyczyn kojarzą się one kotu z sytuacją zagrożenia i wywołują panikę prowadzącą do wystąpienia dalszych, opisanych wcześniej symptomów. Niestety niewielu właścicielom udaje się jednoznacznie określić czynnik stresogenny i mimo wyeliminowania z otoczenia kota wszystkiego, co mogłoby go zdenerwować, w dalszym ciągu są świadkami ataków, tyle że bardziej sporadycznych. W takich chwilach zaskakująco pomocne okazuje się wzięcie kota na kolana, przytulenie go i mówienie do niego łagodnym tonem. Pojawienie się w domu kolejnego kota lub innego zwierzęcia również może skutkować rozwojem FHS. Wynika to z wrodzonej uległości i strachu konkretnego zwierzęcia przed osobnikiem dominującym. W takich wypadkach trudno jest mówić o eliminacji bodźca wywołującego chorobę. Należy więc dołożyć wszelkich starań aby zwierzęta miały zapewnione, przynajmniej dopóki się wzajemnie nie zaakceptują, osobne miejsca do wypoczynku i spożywania posiłków oraz inne pory zabaw. Odpowiednio zaaranżowane wprowadzenie nowego zwierzaka do domu, wraz z zachowaniem przestrzeni osobistej zamieszkującego już w nim kota, pozwoli na ograniczenie stresu i ułatwi późniejszą socjalizację. FHS jest chorobą dość skomplikowaną w leczeniu, dlatego w jej przypadku niezwykle ważna jest profilaktyka. Zdarzają się koty, które doznały w swoim życiu jednego, dwóch ataków albo takie, którym przytrafiają się one nawet kilka razy dziennie. Najczęściej jednak objawy nawrotów choroby pojawiają się raz na kilka tygodni lub miesięcy. W łagodnym przebiegu FHS zaleca się odizolowanie kota od czynnika stresogennego i w zależności od podłoża choroby, zaspokojenie jego potrzeb. Kotu cierpiącemu z powodu strachu powinniśmy zapewnić ciszę, spokój, relaksujące głaskanie, znudzonemu odpowiednią dawkę ruchu i zabawy itd. Bywają jednak koty, które dosłownie szaleją z bliżej nieokreślonych przyczyn i żadne działania ze strony właściciela nie prowadzą do poprawy stanu zdrowia zwierzęcia. Wtedy konieczna staje się wizyta u weterynarza i podanie środków uspokajających. Wadą takiego rozwiązania jest dodatkowy stres związany z jazdą samochodem, nowym otoczeniem czy samym badaniem. Poza tym środki farmakologiczne jedynie przytłumiają objawy na krótki czas i otumaniają zwierzę, ale jak już wspomniałam niekiedy są one konieczne. Pamiętajmy: NIGDY NIE NALEŻY PODAWAĆ KOTU ANI LUDZKICH, ANI ŻADNYCH INNYCH LEKÓW NA WŁASNĄ RĘKĘ! W przypadku kotów o bardzo silnej autoagresji i agresji wobec właściciela, doświadczających ataków niezwykle często, weterynarze przepisują tabletki, czopki i zastrzyki uspokajające, które można podać samodzielnie po wcześniejszej konsultacji z lekarzem, bez potrzeby zabierania kota do lecznicy i narażania na dodatkowy stres. Warto też pomyśleć o zmianie karmy na taką, która pomoże zmniejszyć wrażliwość zwierzęcia na stres np. Royal Canin Calm. Dostarcza ona odpowiednią ilość L-tryptofanu – składnika niezbędnego do syntezy serotoniny czyli biologicznie czynnej substancji pełniącej funkcję ważnego neuroprzekaźnika w układzie nerwowym. Hormon ten reguluje nastrój, wpływa na zachowanie i odpowiada za prawidłowy sen. Ponadto receptura karm Calm zawiera otrzymywaną z mleka, naturalną substancję o działaniu uspokajającym – alfa-kazozepinę. Jest to bioaktywny peptyd wyizolowany z mleka wykazujący działanie uspokajające porównywalne z działaniem leków przeciwdepresyjnych. Prowadzone u ludzi oraz zwierząt obserwacje wykazały, że noworodki i oseski wyraźne uspokajają się po spożyciu mleka. Wynika to z działania alfa-kazozepiny, uwalnianej z mleka pod wpływem enzymu trypsyny. U kotów jej pozytywny wpływ widoczny jest szczególnie w przypadkach reakcji na nieznane osoby, reakcji lękowych, układowych objawów stresu (problemy urologiczne, dermatologiczne i gastroenterologiczne). Pamiętajmy, że wiele zachowań, które mogą wydawać się nam podejrzane leży w kociej naturze, co nie musi od razu oznaczać zachorowania na FHS. Naszą uwagę powinny zwrócić przede wszystkim gwałtowne zmiany w behawiorze naszego podopiecznego. Nie ma co przejmować się, jeżeli zwierzak od zawsze urządza pogonie po mieszkaniu gdy jest w nastroju do zabawy, albo gdy faluje mu sierść niedługo po wyczesywaniu. Niektóre koty otrzepują łapy po skończonym posiłku, inne zaś szczególnie dbają o kondycję sierści, wylizując ją pozornie zbyt intensywnie. Do nas należy obserwacja zachowań kota i ocena, które z nich są zupełnie normalne, a które znacząco odbiegają od normy. Dbałość o jak najlepsze warunki do życia naszego pupila pozwoli nam zapobiec nie tylko FHS ale również wielu innym dolegliwościom i chorobom. Bibliografia:

Find all the synonyms and alternative words for skurcze at Synonyms.com, the largest free online thesaurus, antonyms, definitions and translations resource on the web.

Kiedy zaczynają się skurcze kota, jak długo trwają i jaka jest ich rola? Czym są walki treningowe i jak odróżnić je od prawdziwych? Przyjrzyjmy się bliżej. Skurcze treningowe i ich rola w procesie porodu Wielu, zwłaszcza niedoświadczonych właścicieli, bardzo martwi się zbliżającymi się narodzinami zwierzaka. Materiałów teoretycznych jest dużo, ale co jeśli coś nie idzie „zgodnie z podręcznikiem”? Uwaga! Skurcze to skurcze ścian macicy, które powodują, że kocięta przewracają się lub przesuwają w kierunku kanału rodnego. Najpierw zastanówmy się, jak długo trwa narodziny kota. Pierwsze porody uważane są za trudniejsze, ale w praktyce tak nie jest. Statystyki są wypaczone, ponieważ właściciele, którzy mają problemy z pierwszym porodem swoich pupili, wolą je wykastrować… czyli drugie poród po prostu się nie zdarza. Zauważ, że daleko Nie wszystkie komplikacje porodowe są genetyczne lub dziedziczne.. Oznacza to, że pierwszy raz, kiedy kot może urodzić, jest całkowicie normalny, ale za drugim lub trzecim razem właściciel będzie musiał stawić czoła komplikacjom. Powikłaniem dziedzicznym jest: gorączka mleczna lub rzucawka poporodowa. Obserwacje wykazały, że jeśli rzucawka pojawiła się po pierwszym porodzie, prawdopodobnie wystąpi ponownie w kolejnych porodach. Uwaga! Normalnie ciąża kota trwa 64 dni, ale okres ten waha się od 63 do 71 dni. Różnicę w kategoriach można wytłumaczyć wielkością kota, liczbą kociąt w miocie, środowiskiem zewnętrznym i innymi czynnikami.. Czas trwania porodu u kota zależy od potencjału organizmu. Jeśli przyszła mama otrzymywała odpowiednią opiekę i ulepszone odżywianie przez całą ciążę, nie ma patologii dziedzicznych, a zarodki rozwinęły się bez wad, całkowity czas porodu wyniesie od 10 do 20 godzin. Wielu właścicieli ma do czynienia z tzw. skurczami przygotowawczymi. Kot zaczyna zachowywać się niespokojnie, gniazdo odchodzi, głośno miauczy i całym swoim wyglądem pokazuje, że wkrótce zacznie się poród. Najczęściej dzieje się to na 5-7 dni przed przewidywaną datą porodu, dlatego właściciele wpadają w panikę, dzwonią do weterynarza lub zabierają kota do kliniki. Uwaga! Skurcze treningowe u nieródek są bardziej zauważalne, ponieważ przyszła mama jest bardzo niespokojna. Jeśli zwierzę jest w drugiej ciąży, może nie wykazywać niepokoju podczas fałszywych skurczów. Gdy tylko fałszywe skurcze ustaną, przyszła mama zwraca uwagę na właściciela, uważnie go obserwuje, słucha kojących przemówień, a sam właściciel nie zdaje sobie sprawy, że kotu nie grozi niebezpieczeństwo. Fałszywe skurcze To trening dla ciała. Kiedy macica jest w lekkim tonie, kocięta odwracają głowy do kanału rodnego i schodzą do szyjki macicy. Zwróć uwagę, że skurcze treningowe mogą być dość silne, szczególnie w ostatniej fazie ciąży. Kot może nawet nie rozumieć, że skurcze macicy ćwiczą i zaczynają przygotowywać się do porodu. Jeśli zauważysz nadmierny niepokój pupila, mimo wczesnego terminu, bądź przygotowany na narodziny kociąt. Rzadko, ale koty rodzą przedwcześnie, a narodzinom dziecka zbyt wcześnie towarzyszą bardzo poważne trudności. Jeśli Twój kot ma wczesne skurcze, które powodują wyraźny dyskomfort i ból, lepiej skonsultować się z weterynarzem. Ponieważ obraz kliniczny rozwija się bardzo szybko, wskazane jest skonsultowanie się z lekarzem telefonicznie. W pierwszej fazie porodu przedwczesnego skurcze można powstrzymać lekami, co pozwoli przyszłej mamie na urodzenie kociąt i urodzenie silniejszych. Skurcze - etapy porodu Rodzaje kotów zwykle dzieli się na trzy etapy: skurcze, próby, wygnanie. W tym przypadku również proces skurczów dzieli się na kilka etapów: Po pierwsze, słabe skurcze. Skurcze ze średnią przerwą - aktywne otwarcie szyjki macicy. Końcowe skurcze zamieniają się w parcia. Nawet doświadczonym właścicielom trudno jest zrozumieć, że kot ma skurcze w pierwszej fazie. Odstęp między skurczami można wydłużyć nawet o 30-40 minut, przy czym ból jest nieznaczny i kotu udaje się je ukryć. Wypływ płynu owodniowego z kanału rodnego również pozostaje niezauważony, kot aktywnie liże okolice narządów płciowych. Za pomocą lizania utrzymuje sierść suchą i stymuluje proces porodu. Po rozpoczęciu pierwszych skurczów u kota może upłynąć 10-12 godzin, zanim pojawi się pierwszy kociak. Przy szybkim porodzie kot przechodzi od skurczu do parcia w mniej niż 1-2 godziny. Jeśli skurcze trwają dłużej niż 12 godzin, poród uważany jest za długotrwały i trudny. Uwaga! Około 12 godzin po wystąpieniu skurczów kocięta zaczynają cierpieć na niedotlenienie - brak tlenu. Jeśli kot nie zacznie próbować, koniecznie skonsultuj się z lekarzem. W rzadkich przypadkach przedłużający się poród jest czynnikiem dziedzicznym i nie stanowi zagrożenia dla życia kociąt. Po krótkich skurczach z długimi przerwami rozpoczynają się skurcze o średnim czasie trwania. W tym czasie macica aktywnie się kurczy, popychając kocięta do kanału rodnego. W jamie macicy stale narasta ciśnienie, co wymusza rozszerzanie się szyjki macicy. Procesowi rozszerzania szyjki macicy towarzyszy silny ból, więc kot może zachowywać się bardzo niespokojnie, głośno krzyczeć, oddychać z otwartymi ustami. Podczas umiarkowanych skurczów do krwiobiegu kota dostają się hormony, stymulując pracę wszystkich układów organizmu. Oddychanie z otwartymi ustami wskazuje na głód tlenu. Staraj się zapewnić kotu maksymalny komfort i przewietrz pomieszczenie przed porodem. Jednak podczas narodzin kociąt w pokoju nie powinno być przeciągów, ponieważ noworodki bardzo szybko się przegrzewają. Odstęp między skurczami o średnim czasie trwania jest stopniowo zmniejszany. Końcowe skurcze występują w odstępach 30-40 sekund, skurcz otrzewnej jest widoczny wizualnie. Kot przestaje miauczeć, kładzie się na boku i przygotowuje się do odpychania. próbowanie Próby to jak skurcze, ruchy skurczowe macicy, przepychanie kociąt przez kanał rodny. Próby różnią się intensywnością i mają nieco inną funkcję. Skurcze wypychają kocięta stopniowo, można by powiedzieć, naciskając. Próba to dłuższy skurcz, który dosłownie przepycha kociaka przez kanał rodny. Pierwszy kociak rodzi się dłużej niż wszystkie pozostałe, ponieważ jego głowa rozszerza kanał rodny. Natura zapewnia, że ​​największy i najsilniejszy kociak urodzi się pierwszy. Nawet jeśli próby są opóźnione, potencjalnie silne ciało dziecka może wytrzymać presję i niedotlenienie bez nieodwracalnych konsekwencji. Zgodnie z tą samą logiką najmniejszy i najsłabszy kociak rodzi się jako ostatni, ponieważ jego wydalenie będzie najszybsze i najłatwiejsze. Uwaga! Zwykle do narodzin pierwszego kociaka kot musi wykonać 3-4 próby. Po 1-2 próbach worek owodniowy wychodzi z kanału rodnego. Przy pierwszych próbach należy zwrócić szczególną uwagę, ponieważ próby są bardzo podobne do chęci wypróżnienia. W trakcie porodu kot może wstać i udać się na tacę. Rzeczywiście nastąpi defekacja, a kał najprawdopodobniej będzie płynny. Problem polega na tym, że napinając otrzewną w celu wypróżnienia, kot może mimowolnie wypchnąć worek owodniowy. W tym stanie rodząca kobieta absolutnie nie powinna chodzić, ponieważ może uszkodzić głowę swojego pierworodnego. Ostrożnie podnieś ją i zanieś do gniazda. Natychmiast połóż kota na boku i pogłaszcz go po brzuchu, aby stymulować kolejne próby. Po urodzeniu pierwszego kociaka pozostałe maluchy będą pojawiać się w odstępach 10-20 minut. Jeśli próby i skurcze trwają dłużej niż godzinę, a kolejne dziecko się nie urodziło, pilnie wezwij lekarza. Opóźnienie sytuacji doprowadzi do osłabienia rodzącej kobiety i zaprzestania porodu. Tylko w bardzo rzadkich przypadkach proces porodu wznawia się bez interwencji, a przerwa może trwać do 36 godzin. W większości przypadków zatrzymanie porodu obarczone jest śmiercią kociąt, zapaleniem macicy i poważnym pogorszeniem stanu zdrowia kotki. Stymulacja skurczów Poród to bardzo stresujący i czasochłonny proces, który może być skomplikowany z wielu powodów. Słaba aktywność zawodowa stanowi poważne zagrożenie dla życia potomstwa i rodzącej kobiety. Gdy tylko dowiesz się, że kotka jest w ciąży, należy ją zabrać do weterynarza w celu dokładnego zbadania. Jeśli kotka ma predyspozycje do trudnego porodu lub wątpliwej dziedziczności, po ustaleniu wieku ciążowego ustalany jest termin planowanego cięcia cesarskiego. Po wizycie u lekarza weterynarii, kiedy ustalona jest przewidywana data porodu, warto umówić się na wizytę domową z lekarzem. Możesz nie potrzebować pomocy weterynarza, ale jeśli poród odbywa się w weekend, w nocy lub z komplikacjami, bardzo trudno będzie znaleźć lekarza. Ponadto transport kota rodzącego jest bardzo poważnym stresem. Ten, który może doprowadzić do zatrzymania pracy. Pierwsze skurcze, które się zaczęły, nie są wskaźnikiem normalnego przebiegu porodu. Zdarza się, że kot ma skurcze dłużej niż 12 godzin, ale nigdy nie wchodzi w fazę prób. W tym przypadku stosuje się stymulację aktywności zawodowej. Stymulacja rozpoczyna się intensywnymi ruchami głaszczącymi gruczoły sutkowe i brzuch kota. Jeśli organizm reaguje na stymulację, skurcze powinny być dłuższe i głębsze. Jeśli żadne zewnętrzne manipulacje nie przyniosą rezultatów, zastosuj Oksytocyna. Lek podaje się w dawce 0,3 ml (na średniej wielkości kota) co godzinę do momentu wystąpienia prób lub powrotu skurczów. Nie zaleca się podawania oksytocyny więcej niż 4-5 razy, ponieważ skurcze mogą ustać, jeśli kociak utknie w kanale rodnym. W takiej sytuacji stymulacja uszkodzi ściany macicy i kanał rodny.

Gdy kocię jest już czyste, wyjmij je z wanny i zawiń w czysty, ciepły ręcznik. Wycieraj je delikatnie, zaczynając od brzucha, a następnie przesuwając się w stronę grzbietu, ogona i głowy. Jeśli chcesz użyć suszarki, koniecznie upewnij się, że powietrze nie jest zbyt gorące lub zbyt zimne oraz że hałas nie przestraszy kocięcia.

Lęk to bardzo nieprzyjemne uczucie, która wszyscy znamy. Ale dzisiejsze pytanie brzmi, czy koty mogą cierpieć z jego powodu?Stan lękowy jest niestety patologią, którą lekarze coraz częściej diagnozują wśród ogółu populacji. Większość z nas zna objawy: pocenie się, ból w klatce piersiowej, brak koncentracji, zwiększone zmęczenie itp. W nowoczesnym społeczeństwie, pełnym ciągłych bodźców i obowiązków, chroniczna nerwowość jest na porządku dziennym. Ale czy ten stan dotyczy wyłącznie ludzi, czy też inne zwierzęta mogą doświadczać tego samego? Czy niepokój u kotów jest czymś normalnym?Wielu wątpi w emocjonalne zdolności zwierząt. Jednak zwierzęta również mogą odczuwać niepokój. W końcu to doznanie stawia nasze ciała w stan czujności i przygotowuje je na niebezpieczne sytuacje. Innymi słowy, ma zasadnicze znaczenie w przyrodzie, jeśli chodzi o zwierzę ma swoją własną percepcjęPrzede wszystkim ważne jest, aby zrozumieć, że niepokój zależy głównie od dwóch rzeczy: Charakter bodźca, który wywołuje to uczucie Predyspozycje zwierzęcia do odczuwania lęku Należy pamiętać, że zwierzęta, podobnie jak ludzie, to jednostki o własnych, niepowtarzalnych osobowościach i doświadczeniach. Dlatego niektóre koty są bardziej nerwowe, a inne bardziej to, co może wywołać obojętność u jednego kota, może też wywołać niepokój u właściciel zna swojego zwierzaka lepiej niż ktokolwiek inny. Dlatego obserwacja zwierzęcia w celu rozszyfrowania jego cech emocjonalnych będzie kluczem do postawienia diagnozy. Istnieją dwa ogólne czynniki środowiskowe, które mogą powodować niepokój u fizyczneNiektóre z tych czynników fizycznych mogą zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia niepokoju u kotów: Brak miejsc, które pozwalają na trójwymiarowe wykorzystanie przestrzeni, takich jak drapaki, wieże czy meble, na które można się wspinać. Brak indywidualnej przestrzeni. Innymi słowy, miejsce, w którym kot może odizolować się od innych ludzi i zwierząt. Niedostateczny lub niewystarczający dostęp do naczyń na żywność i wodę. Jest to szczególnie częste, gdy w jednym miejscu mieszka kilka kotów, co może prowadzić do konfliktów. Zmiany w fizycznym otoczeniu kota. Przeprowadzka, ciągłe przenoszenie konstrukcji do zabawy, misek z jedzeniem i wodą itp. Środowisko, które jest zbyt monotonne. Szanowanie przestrzeni zwierząt to jedno, ale zwierzęta mimo to potrzebują nowych bodźców. Koty są z natury ciekawskie, a do ich psychicznej aktywacji niezbędne są nowe zabawki i wyzwania. Środowisko społeczneIstnieje również wiele czynników społecznych, które mogą powodować, że właściciele podejrzewają, że ich koty cierpią z powodu lęku: Brak harmonii wśród zwierząt mieszkających w tym samym domu, niezależnie od tego, czy jest to inny kot czy inny gatunek zwierzęcia. Złe obchodzenie się ze zwierzęciem przez jego przykład zbyt częste dotykanie i kontakt, kary fizyczne, krzyki, głośne dźwięki, itp. Pojawienie się nowej osoby w domu, zwłaszcza jeśli jest to dziecko lub noworodek, powoduje więcej hałasu niż zwykle. Jak rozpoznać niepokój u kotówPodobnie jak w przypadku ludzi, zaburzenia lękowe mogą pojawiać się na niezliczone sposoby i obejmują zarówno objawy behawioralne, jak i objawów jest praktycznie nieskończona, ale pokażemy Ci kilka zmian, na które należy zwrócić uwagę: Bezprecedensowa agresja, wzmożona pielęgnacja i spazmatyczne skurcze mięśni grzbietu tułowia zwierzęcia. Objawy te dotyczą patologii zwanej przeczulicą skóry kotów. Zmniejszony apetyt lub anoreksja. Zwiększone i nieproporcjonalne okresy odpoczynku. Znakowanie moczem lub kałem poza kuwetą. Jak leczyć niepokój u kotów?Lęk może mieć różne przyczyny, więc leczenie może mieć różną kotów cierpiących na niepokój wywołany fobią lub przeszłymi doświadczeniami jest zupełnie inne niż leczenie kota, który cierpi z powodu braku zawsze ważne jest, aby poznać historię kota przed jego przybyciem do domu. Jednocześnie należy skonsultować się ze swoim weterynarzem, jeśli zauważysz jakiekolwiek zmiany w zachowaniu rzecz biorąc, wzrost bodźców pomaga w przypadku kotów z uogólnionym lękiem (bez konkretnego motywu). Dzięki temu zwierzę będzie zajęte i zmniejszy stres poprzez ćwiczenia fizyczne. Drapaki, nowe zabawki i interakcja z właścicielem to dobre rozwiązania. Krótko mówiąc, niezbędne jest wzbogacenie zmiany te nie przyniosą pożądanego efektu, istnieje szereg leków przeciwlękowych dla kotów. Oczywiście to weterynarz zawsze musi przepisać i kontrolować ich może Cię zainteresować ...

Po posiłku poziom cukru u normalnych kotów może wzrosnąć od 250 do 300 mg/dl. Ponieważ cukierwe krwi kota z cukrzycą jest utrzymywany dzięki zastrzykom insuliny, poziom glukozy u krew powinna mieścić się w zakresie normy. Regularne monitorowanie poziomu glukozy we krwi pomoże uniknąć skutków hipoglikemii (niskiego poziomu cukru

Chociaż mogą być trudne do zobaczenia gołym okiem, skurcze u psów są bardziej powszechne, niż zwykle sobie wyobrażamy. Chociaż ten rodzaj problemów z mięśniami może dotyczyć wszystkich psów, zwykle jest szczególnie powszechny u: psy sportowe, ponieważ na ogół wiąże się to z urazami lub urazami wynikającymi z nadmiernego wysiłku fizycznego. Jest to również powszechne w starsze psy poprzez naturalną degenerację Twoich tkanek mięśniowych podczas procesu starzenia. Często myślimy o skurczach jako o „drobnym problemie”, ale mimowolne skurcze u psów mogą prowadzić do Intensywny ból i w efekcie niszczą ich jakość życia i mobilność. W tym artykule AnimalWised zapraszamy do zapoznania się ze skurczami u psów, ich objawy, główne przyczyny i jak im zapobiegać. Czym są skurcze? Skurcze są rodzajem nagły skurcz mięśni, to znaczy mimowolny i nagły skurcz niektórych mięśni. Teoretycznie każdy mięsień psa może być dotknięty skurczami, ale zwykle dotyczą one głównie mięśni nóg i nóg. Chociaż występują bezbolesne, mimowolne skurcze, skurcze u psów są zwykle dość bolesne a pies może nie być w stanie się poruszać przez kilka minut lub dłużej. Objawy skurczów u psów Intensywność i czas trwania objawów, które pies prezentuje, gdy jest ciasny, będzie logicznie zależeć od: powaga od skurczów. Najbardziej charakterystycznymi objawami skurczów u psów są: Sztywność mięśni Ból w mięśniach Niemożność poruszania się W najpoważniejszych przypadkach pies może: zapaść i drgawki, chociaż te epizody są rzadkie i rzadkie. Przyczyny skurczów u psów Jak już wspomnieliśmy, główną przyczyną skurczów u psów jest zwykle: nadmiar ćwiczeńlub niewłaściwe wykonanie jakiejś aktywności fizycznej. W kontekście nadmiernego wysiłku mięsień jest poddawany nadmierne lub przesadne napięcie, co może powodować mimowolne skurcze. Z tego powodu psy wysportowane lub psy, które prowadzą bardziej wymagający trening, mogą być łatwiej dotknięte tymi problemami mięśniowymi. Jednak są też inne przyczyny skurczów mięśnie u psów, takie jak: Odwodnienie, szczególnie częste u psów, które nie nawadniają się odpowiednio podczas rutynowych ćwiczeń. Urazy nóg lub pleców, pochodzące z wypadków, urazów, ciosów, bójek itp. Guzy mózgu i zaburzenia neurologiczne prowadzące do częściowej lub całkowitej utraty funkcji nerwów. Napady, które mogą pojawić się po urazie lub jako objaw choroby podstawowej, takiej jak nosówka lub rak u psów, zaburzenia metaboliczne, takie jak hipoglikemia, lub z powodu wrodzonych wad rozwojowych. Przewlekły stres, który zwykle powoduje nadmierny i trwały sztywność mięśni ułatwianie pojawiania się skurczów i przykurczów u psów. Osłabienie mięśni, co może być związane z chorobą podstawową, wadami wrodzonymi, złym odżywianiem, niewystarczającą aktywnością fizyczną lub procesem starzenia prowadzącym do zwyrodnienia tkanki kostnej i mięśniowej. Problemy z krążeniem, które mogą upośledzać dotlenienie mięśni i sprzyjać rozwojowi skurczów. Choroby zwyrodnieniowe które wpływają na kości lub mięśnie, prowadząc do długiego okresu unieruchomienia lub niezdolności do poruszania się, np. Choroba zwyrodnieniowa stawów u psów. Co zrobić, jeśli Twój pies ma skurcze? Leczenie skurczów u psów będzie również zależeć od intensywności i częstotliwości skurczów, ich konkretnej przyczyny oraz stanu zdrowia każdego psa. Dlatego zawsze jest to zalecane idź do centrum weterynaryjnego po zaobserwowaniu nawracających problemów z mięśniami, takich jak mimowolne skurcze i skurcze u psów. Jeśli Twój pies jest zdrowy, dobrze wyszkolony i po długiej sesji ćwiczeń doznał lekkiego skurczu, jego objawy najprawdopodobniej potrwają tylko kilka minut. W takich przypadkach jest to ważne natychmiast przerwij aktywność, utrzymuj swoje futerko dobrze nawodnione, a także możesz wykonać bardzo delikatne masaże nóg, aby pobudzić dotlenienie tkanek, złagodzić sztywność mięśni i pomóc mu odzyskać ruchy. Jeśli zauważysz, że Twój pies ma objawy odwodnienia, możesz przygotować domowe odwodnione serum dla psa, które pomoże mu zrównoważyć poziom płynów i elektrolitów. Chociaż opieka weterynaryjna w nagłych wypadkach nie jest konieczna w przypadku łagodnych skurczów, zalecamy skonsultowanie się z profesjonalistą w celu sprawdzenia stanu zdrowia psa i wykluczenia możliwości urazu spowodowanego nadmiernym wysiłkiem. Ponadto weterynarz może Ci pomóc ustalić rutynę ćwiczeń bardziej odpowiednie do wieku i kondycji psa, dzięki czemu nie pojawiają się nowe skurcze. Jeśli to zauważysz objawy utrzymują się, Twój pies ma bóle mięśni lub nie może znowu chodzić prawidłowo, powinieneś jak najszybciej zabrać go do weterynarza. Te objawy mogą wskazywać na poważniejszy skurcz lub uszkodzenie mięśni, a Twój pies może wymagać rehabilitacji fizycznej (fizjoterapii), aby odzyskać sprawność ruchową. Z drugiej strony, jeśli zauważysz, że Twój pies ma: częste skurcze, wykazuje objawy osłabienia mięśni, kulawizny, trudności w poruszaniu się lub unika kładzenia nogi na ziemi, konieczne będzie natychmiastowe zabranie go do centrum weterynaryjnego lub szpitala. Pamiętaj, że skurcze i skurcze mięśni mogą wyglądać jak: objaw chorób podstawowych, które muszą być leczone odpowiednio do potrzeb i organizmu każdego zwierzęcia. Skurcze u starszych psów mogą być również dość częste, ze względu na postępującą degenerację ich tkanki mięśniowej i kostnej. W takich przypadkach priorytetem będzie leczenie Popraw jakość życia każdego owłosionego, możliwość skorzystania z fizjoterapii i terapii alternatywnych, takich jak akupunktura dla psów i relaksujące masaże, aby uniknąć nagłych skurczów. Istotne będzie również, aby futrzak miał wygodne i dostępne środowisko, abyś nie musiał dokładać wszelkich starań, aby poruszać się po domu i cieszyć towarzystwem bliskich. Jak zapobiegać skurczom u psów? W celu zapobiegać nagłym skurczom i skurczom u psów, musimy przestrzegać kilku podstawowych wskazówek, które wymieniono poniżej. Zrównoważ aktywność fizyczną swojego psa zgodnie z jego wiekiem, budową fizyczną, temperamentem i stanem zdrowia. Trzymaj swojego futrzaka zawsze dobrze nawodnionyszczególnie podczas spacerów i treningów. Zaoferuj Ci kompletną i zbilansowaną dietę, zaspokajając Twoje potrzeby żywieniowe na każdym etapie Twojego życia. Najlepiej ćwiczyć w tych godzinach, w których panują najprzyjemniejsze temperatury, kiedy nie jest tak gorąco ani tak zimno. Zastosuj rutynę rozciągania przed i po treningu fizycznym. Wiedząc, jak szanować i monitorować starzenie się psa, zapewniając podstawową opiekę starszym psom. Zapewnij swojemu futrzakowi odpowiednie leki zapobiegawcze przez całe jego życie, robiąc wizyty u weterynarza co 6 miesięcy, przestrzegając jego harmonogramu szczepień i okresowego odrobaczania. Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w nie mamy uprawnień do przepisywania leczenia weterynaryjnego ani postawienia jakiejkolwiek diagnozy. Zachęcamy do zabrania pupila do weterynarza w przypadku pojawienia się jakiegokolwiek dolegliwości lub dyskomfortu. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Skurcze u psów – przyczyny, objawy i co robić, zalecamy przejście do naszej sekcji Inne problemy zdrowotne.

Normalnie sobie chodził, bawił się wiszącą parasolką, a potem nagle nie mógł rozprostować przedniej łapy. Myślałam że sobie ją zwichnął, choć przecież nie było żadnego powodu. Po chwili ten dziwny skurcz objął wszystkie łapy i ogon, kot nie mógł iść prosto, plątały mu sie łapy, więc położył sie na podłodze. Po Chociaż może się na to nie wydawać, skurcze u psów Są bardzo powszechne, zwłaszcza u tych psów, które stale uprawiają sport i tych, które są już w zaawansowanym wieku. Dowiemy się trochę więcej na ten temat, jest on bardzo interesujący i ważny dla wszystkich Twoich pupili. Wskaźnik1 Czy wiesz, czym są skurcze u psów?2 Jakie są objawy skurczów u psów?3 Jakie są przyczyny skurczów u psów?4 Co zrobić, jeśli Twój pies cierpi na skurcze?5 Jak możemy im zapobiec? Czy wiesz, czym są skurcze u psów? Ogólnie skurcze to niedobrowolne skurcze mięśni, które występują w różnych mięśniach, nie ma konkretnego mięśnia, który może cierpieć na skurcz lub nie, ponieważ każdy z nich może mieć ten skurcz, nawet najmniejszy ze wszystkich, jednak najczęstszy jest co ma miejsce w przypadku psów, ich nogach, a w przypadku ludzi, w nogach. Chociaż w niektórych przypadkach skurcze szyi mogą być częste. Należy zauważyć, że niektóre skurcze mogą nie powodować bólu, jednak w większości przypadków psy odczuwają ostry ból, gdy wystąpi jeden z tych skurczów, nawet w niektórych przypadkach psy tracą pełną ruchliwość na kilka sekund lub nawet kilka minut. Jakie są objawy skurczów u psów? Symptomatologia psów cierpiących na skurcze będzie się różnić w zależności od ich intensywności i nasilenia urazu mięśnia, który ma pies, wiedząc o tym, będziemy wiedzieć trochę o najczęstszych objawach, o których musimy wiedzieć, jeśli nasz przyjaciel cierpi na pewne skurcze: Sztywność mięśni Ból mięśni niezdolność do poruszania się Niektóre psy, zwłaszcza te z ciężkimi lub przewlekłymi skurczami, mogą mieć drgawki po upadku ze skurczu. Jednak tego typu poważne objawy są bardzo rzadkie, zwykle nie są widywane zbyt często, ale tak, są bardzo delikatne. Jakie są przyczyny skurczów u psów? Jak wspomnieliśmy wcześniej, głównym celem jest ciągłe i nadmierne ćwiczenia przyczyna skurczów Inną bardzo częstą przyczyną u psów jest wykonywanie ruchu lub ćwiczenia w niewłaściwy sposób lub ze zbyt dużą siłą. Ten rodzaj przyczyny, co robią, to nagle napinanie mięśni psa, powodujące skurcze. Z tego powodu psy wyścigowe, sportowe lub bardzo aktywne mają więcej tego typu problemów z mięśniami. Teraz dowiedzmy się trochę o innych przyczynach, które mogą powodować skurcze u naszych psów: Odwodnienie: Dzieje się tak, gdy psy nie piją odpowiedniej ilości wody, zwłaszcza te, które są w ciągłym ruchu lub ćwiczą znacznie więcej niż inne. Urazy nóg lub pleców: Może się to zdarzyć, gdy nasz pies dozna urazu nogi lub kręgosłupa, co może być spowodowane uderzeniem, upadkiem lub walką z innym psem lub zwierzęciem. Guzy mózgu lub zaburzenia neurologiczne: Tego typu choroby mogą powodować problemy w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego, co może skutkować mimowolnymi skurczami mięśni. Napady: Tego typu stany mogą wystąpić z powodu silnych uderzeń, zwłaszcza w głowę i kręgosłup, ale także jako konsekwencja lub objaw innej choroby, na którą może cierpieć pies. Chroniczny stres: dzieje się tak zwłaszcza u tych psów, których stres powoduje, że na długi czas kurczą się mięśnie, przez co sztywnieją i z czasem zaczynają się pojawiać sztywność mięśni. Osłabienie mięśni: Zdarza się to szczególnie u starszych psów, psów, które nie wykonują niezbędnych ćwiczeń, aby utrzymać zdrowe mięśnie lub jest następstwem innej choroby, która atakuje zwierzę i powoduje zwyrodnienie mięśni. Problemy z krążeniem: Cierpienie na tego typu problem może powodować, że tlen nie dociera odpowiednio do mięśni, a w konsekwencji zaczynają one zanikać i sztywnieć, powodując mimowolne skurcze. Choroby zwyrodnieniowe: Są to choroby, które ograniczają mobilność psa na średni lub długi okres czasu, powodując tym samym degenerację mięśni, która z czasem zacznie powodować skurcze. Co zrobić, jeśli Twój pies cierpi na skurcze? Leczenie psa ze skurczami będzie w dużej mierze zależeć od ich intensywności i trwałości, a także częstotliwości ich pojawiania się i tego, co powoduje, że dotykają naszego pupila. Gdy zauważymy, że nasz pies może cierpieć na skurcze, zaleca się zabranie go do weterynarza, w ten sposób przyczynę można zdiagnozować i odpowiednio leczyć. Kiedy psy są zdrowe i utrzymują stały i odpowiedni trening, nie powinny cierpieć na skurcze, jednak jeśli tak się stanie, pierwszą rzeczą, którą powinieneś zrobić, to wiedzieć jak pozbyć się skurczów to znaczy, wstrzymaj jakąkolwiek aktywność, którą wykonuje, daj zwierzęciu wodę do picia i delikatnie masuj dotknięte mięśnie, w ten sposób tlen będzie mógł swobodniej krążyć, a my również zmniejszymy napięcie mięśni. W takich przypadkach skurcze zwykle nie trwają dłużej niż kilka minut, ponieważ są tylko chwilowe i nie mają tendencji do nawracania. Jeśli podejrzewasz, że Twój pies cierpi na brak nawodnienia, możemy doradzić Ci przygotowanie naparu, który służy jako surowica dla psa domowej roboty, pomoże Twojemu zwierzakowi ponownie się nawodnić. Chociaż, gdy pies cierpi na łagodne skurcze i nie są one przyzwyczajone, wizyta u weterynarza nie będzie pilna, powinniśmy poświęcić trochę czasu na konsultację, w ten sposób będziemy mogli zweryfikować, czy nasz przyjaciel jest całkowicie zdrowy i nie doznał żadnych kontuzji, bez względu na to, jak małe. Radzimy zapytać zaufanego lekarza weterynarii o najbardziej odpowiednie procedury ćwiczeń dla twojego psa, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego rozmiar, wagę, rasę, kondycję fizyczną i wiek. Pamiętaj, że nie wszystkie psy mogą mieć taką samą rutynę treningową i czasami może to być jedną z przyczyn skurczów psów. Jeśli Twój pies cierpi na skurcze i zauważysz, że nie był w stanie odzyskać normalnej sprawności ruchowej lub odczuwa silny ból mięśni, powinieneś jak najszybciej zabrać go do weterynarza, ponieważ może to wskazywać na uraz lub objaw tego, że możesz cierpieć na znacznie silniejszy skurcz niż poprzedni. W niektórych przypadkach psy, które przechodzą przez tę sytuację, muszą być leczone przez fizjoterapię, aby mogły odzyskać sprawność ruchową. Teraz, jeśli zauważysz, że u Twojego pupila pojawiają się ciągłe skurcze, że jego mięśnie są pogorszone i ma trudności z chodzeniem lub poruszaniem się, powinieneś natychmiast udać się do lekarza weterynarii, ponieważ jednym z powodów, dla których pies może cierpieć na wszystkie dolegliwości to może być z powodu jakiegoś innego Choroby psów która ma w konsekwencji lub symptomatologię sztywność lub mimowolne skurcze mięśni. W przypadku mówienia o starszym psie, skurcze mogą występować bardzo często, jest to spowodowane degeneracją mięśni i kości, która pojawia się wraz z wiekiem psa. W tego typu sytuacji lekarz weterynarii postawi jakość życia psa na pierwszym miejscu, w niektórych przypadkach alternatywą będzie fizjoterapia i zastosowanie leków alternatywnych. Jedną z rzeczy, o których musimy pamiętać, jest to, że jeśli nasz pies jest starszy i cierpi na ciągłe skurcze lub inną chorobę zwyrodnieniową, musimy trzymać go w odpowiednich miejscach, w których może odpocząć, a ponadto musimy starać się zmniejszyć wysiłek fizyczny, jaki pies musi wykonać dla pewnych rzeczy, w ten sposób możemy poprawić jego jakość życia, a także zmniejszyć jego dolegliwości. Jak możemy im zapobiec? Profilaktyka jest zawsze najlepszym lekarstwem na wszelkiego rodzaju choroby. Dlatego zawsze był to bardzo ważny temat, nie tylko w przypadku chorób psów, ale także ludzi, dlatego porozmawiamy trochę o tym, co zrobić, aby nasze pupile nie zachorowały. od skurczów lub urazów, które mogą do nich prowadzić: Utrzymuj zrównoważoną aktywność fizyczną: Musimy wziąć pod uwagę etap życia, na którym żyje nasz pies, ćwiczenie szczeniaka to nie to samo, co starego psa. Należy również pamiętać o jego wadze i ogólnym zdrowiu psa, ponieważ pies, który jest chory, musi mieć odpowiednią rutynę, która nie szkodzi jego zdrowiu. Utrzymuj dobre nawodnienie: Będzie to istotne zwłaszcza w tych przypadkach, w których pies wykonuje aktywność fizyczną, czy to spacery, treningi czy wyścigi. Zrównoważ swoje odżywianie: Zawsze musimy dbać o odpowiednie żywienie naszych psów, aby wiedzieć, co jest prawidłowe dla Twojego psa, skonsultuj się z lekarzem weterynarii, który podpowie Ci, co jest idealne w zależności od Twojego przyjaciela. Ćwicz we właściwym czasie: Zawsze zaleca się, aby psy chodziły w czasie, gdy temperatura nie jest ani za wysoka, ani za zimno, w ten sposób nie stawiamy ich w sytuacjach zagrażających ich zdrowiu. Procedury rozciągające: Podobnie jak w przypadku ludzi, zaleca się, aby psy wykonały dobry program rozciągania i rozgrzewki przed rozpoczęciem aktywności fizycznej, w ten sposób można uniknąć urazów mięśni więzadeł i ścięgien. Pamiętaj o potrzebach psa: Zawsze musimy wziąć pod uwagę wiek i stan zdrowia naszego psa przed poddaniem go rutynowym treningom, w ten sposób upewnimy się, że nasz przyjaciel nie zostanie negatywnie naruszony podczas ćwiczeń. Pamiętaj, że jeśli Twój pies jest w podeszłym wieku, jego rutyna powinna być dostosowana do jego wieku i stanu ciała. Zadbaj o swoje zdrowie: Zawsze należy stale kontrolować stan zdrowia psa, we właściwym czasie zabrać go do weterynarza, na bieżąco aktualizować jego szczepienia, odrobaczanie i rutynę zgodnie z zaleceniami lekarza, w ten sposób można mieć pewność, że pies będzie zawsze zdrowe i że ich możliwe stany zostaną wykryte i wyleczone na czas. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. ^{ODPRĘŻENIE – wygięcie mocno grzbietu przez kota nie zawsze oznacza zabawę, chęć sprawiania większego i groźniejszego czy też jest to reakcja na działanie jakiegoś stresora. Wyciągnięcie kręgosłupa w łuk służy kotu także w celu rozciągnięcia jego zastanych mięśni.} Brak apetytu u kota Zdarza się, że nasz kot, do tej pory zachowujący się zupełnie normalnie, nagle zaczyna tracić apetyt. Nie każdy opiekun zdaje sobie sprawę, że kiedy brak apetytu przedłuża się,... Sucha karma dla kota Właściciele kotów starają się dawać im takie pożywienie, które zaspokoi wytworzone przez ewolucję potrzeby żywieniowe. Jednak nie wszystko, co dobre i zdrowe dla ludzi, okazuje... Żywienie kotów rasowych Karmę dla kotów rasowych należy dobrać odpowiednio do specyficznych potrzeb pokarmowych konkretnej rasy kota. Niektóre rasy wymagają szczególnego sposobu żywienia. Ma to związek z... Kot nie chce jeść suchej karmy Niektóre koty bywają wybredne jeśli chodzi o jedzenie. Często wybierają sobie jeden ulubiony rodzaj pokarmu i nie chcą jeść nic innego. Namówienie wybrednego kota na jedzenie... Żywienie chorego kota Widoczna niechęć do pokarmu oraz brak apetytu u kota, mogą być zarówno objawem złego samopoczucia, jak i wielu – niekiedy bardzo poważnych - chorób. Żaden właściciel lub... Żywienie kociąt Żywienie kociąt. W przypadku kociąt bardzo ważne jest, aby ich dieta była odpowiednia do ich specyficznych potrzeb. Ze względu na okres intensywnego wzrostu trzeba pamiętać, aby... Co jedzą nasze psy i koty Kupując w sklepie spożywczym jedzenie chcesz, aby było nie tylko smaczne, ale i zdrowe. W pierwszej kolejności zwracasz uwagę na jakość, coraz częściej studiujesz etykiety... Koci katar Koci katar to choroba zakaźna. W jej zespół wchodzi zapalenie jamy nosowej, górnych dróg oddechowych, jamy ustnej i spojówek. Jest to choroba uleczalna, ale czasem może powodować... Jak wybrać suchą karmę Wybranie dobrej suchej karmy nie jest takie łatwe, jak może się wydawać. Jeśli kiedykolwiek spojrzeliśmy na tabelkę składników, na pewno zauważyliśmy brak jednej ważnej... Jak dbać o kocie oseski bez matki Zdarza się, że kocie niemowlę z jakiegoś powodu traci matkę lub też matka porzuca malucha (bo np. nie może poradzić sobie z wykarmieniem wszystkich dzieci). Jeśli zdarzy się, że... Dla porównania mój drugi kot oddycha normalnie, 3 razy wolniej wyraźnie, głęboko płucami. Do tego w około 1, 5 miesiąca schudł 0, 7 kg, jest bardzo chudy i można się na nim uczyć anatomii kości. Waży teraz 4, 2 kg a apetyt mu dopisuje, je dużo, ciągle głodny jak każdy kot ( dla porównania drugi kot 1, 5 roczny waży 6, 2 kg i

Świerzb to pasożytnicza choroba wywołana przez pajęczaki z rodziny roztoczy. U kotów występują jej dwie odmiany: świerzb uszny, który infekuje kanał słuchowy kota oraz świerzb koci, występujący na skórze czworonoga. Główną dolegliwością, jak nazwa wskazuje jest swędzenie. Spowodowane jest to poruszającymi się po ciele kota pasożytami, które swój cały cykl rozwojowy spędzają na żywicielu. Samice wydrążają w skórze malutkie kanaliki, w których zagnieżdżają jajeczka. Okres wyklucia larwy trwa tylko 4 dni, całkowity rozwój osobnika od 1 do 3 tygodni. Pasożyt ten zatem bardzo szybko się rozwija, dlatego ważne jest niemal natychmiastowe rozpoczęcie leczenia. Proces zakażenia następuje bezpośrednio między czworonogami, a więc przedmioty, na które natyka się kot nie infekują. U kotów choroba ta jest rozpowszechniona, zatem należy zwracać uwagę na objawy, które jej towarzyszą. Ważne! Człowiek nie może zarazić się świerzbem usznym. Opiekun zwierzaka jest praktycznie całkowicie bezpieczny, świerzbowce nie zmieniają gatunku żywiciela. Jakie są objawy świerzbu skórnego i usznego? Symptomy choroby są uciążliwe i dotkliwe dla kotów. Nieustanne swędzenie może sprawić, że kot będzie zdenerwowany i niespokojny. Oczywiście zacznie się nieustannie drapać w miejscach infekcji, co powinno zaalarmować opiekuna. Świerzb skórny atakuje okolice pyszczka, uszu i łap, zmierzając w okolice brzucha i odbytu. Kot przez rozmnażające się w tych częściach ciała osobniki traci sierść, a na skórze pojawiają się bruzdy i krosty. Inwazja świerzbowców usznych tworzy szarawy nalot w okolicach uszu. Koty w wyniku nieustępującego świerzbienia mogą rozdrapywać uszy do krwi (towarzyszyć może temu kocie syczenie i pomiaukiwanie), tworząc małe rany, które będą pożywką dla różnego rodzaju bakterii. Kolejnym etap zakażenia świerzbem to brązowo-brunatna wydzielina z uszu. Składa się ona z samych pasożytów, ich odchodów, woskowiny oraz ewentualnej krwi, jeśli zwierzak zbyt mocno podrażni zarażone miejsca. Charakterystyczny dla tej wydzieliny jest dość intensywny i nieprzyjemny zapach, który pozwala odróżnić chorobę od nadmiernego wydzielania woskowiny usznej. W zaawansowanym stadium infekcji kot może próbować wytrząsnąć powstałe wewnątrz ucha nagromadzoną wydzielinę. Na tym etapie wydzielina jest w formie grudek. Suche, cuchnące twory o nieregularnym kształcie odrywają się od kanalika słuchowego kota. Bywa, że świerzb żyje głęboko w kanalikach słuchowych i nie będzie z zewnątrz widoczny. Warto obserwować zachowanie kota oraz spróbować wymasować zewnętrzną stronę ucha – jeśli kot zacznie się drapać, możliwe jest, iż mamy do czynienia z pasożytem. Świerzb nieleczony samoistnie nie zaniknie. Należy zatem, jak najszybciej podjąć leczenie. Jak leczyć świerzb u kotów? Naturalnie pierwszym krokiem jest wizyta w lecznicy weterynaryjnej, gdzie lekarz zaleci najbardziej dogodną formę terapii. Szczęśliwie zarówno dla opiekunów i pupili dobrze dobrane leczenie czworonoga przebiega szybko i skutecznie, a świerzb prędko ustępuje. Najbardziej popularne jest leczenie miejscowe. Jest to skuteczna metoda, jednak wymaga od właściciela zwierzęcia sumienności, zaangażowania i cierpliwości. Kotu po uprzednim dokładnym wyczyszczeniu uszu przy pomocy wacików bądź patyczków, wkrapla się preparat przeciwpasożytniczy wprost do kanalika usznego. Ważne jest równomierne rozmieszczenie leku dlatego warto wymasować uszy od zewnątrz okrężnymi ruchami. Mniej angażującą formą leczenia to leczenie zewnętrzne. Płynną maść lub krople nanosi się na kark kota- jest to miejsce, gdzie czworonóg ma najmniejsze szanse na zlizanie substancji. Leczenie w tej postaci ma niewątpliwe plusy. Nie wymaga czyszczenia uszu, co jest ważne przy leczeniu kotów wolno żyjących i dzikich. Zabieg ten nie jest przyjemny i mógłby skutecznie zniechęcić zwierzę do kolejnych spotkań z ludźmi. Ważne jest również, że preparaty do leczenia zewnętrznego uporają się nie tylko ze świerzbem, ale również wyeliminują pchły i odstraszą kleszcze. Najbardziej nieprzyjemnym i stresującym sposobem leczenia dla kota świerzbu są zastrzyki. Początkowo zalecane są zwykle dwa lub trzy, w zależności od etapu choroby ich ilość jest zwiększana. Dobrą stroną tej formy leczenia jest stały kontakt i kontrola lekarza weterynarii. Można wspomóc walkę kota z pasożytami podając mu pełnowartościową karmę oraz preparaty z witaminami A, E, które wspomagają odbudowę podrażnionej skóry. Należy przeprowadzić leczenie do końca, ponieważ jego zaniechanie za skutkuje szybkim nawróceniem choroby. Powikłania: Następstwa choroby bywają bardzo zróżnicowane począwszy od wypadającej sierści w miejscach zainfekowanych, po śmierć czworonoga będącą skutkiem utraty odporności. Najgroźniejsze konsekwencje niesie świerzbowiec uszny. Kot nie tylko jest narażony na rany, które sam sobie wydrapuje, aby pozbyć się uczucia swędzenia. Otwarte zranienia będą przyczyną zakażeń bakteryjnych oraz grzybicznych. Niewyleczony w porę świerzb może doprowadzić do zapalenia ucha środkowego i wewnętrznego, następstwem tych powikłań jest trwała i nieuleczalna głuchota u zwierzęcia. Czy można uchronić kota przed świerzbem? Niestety nie ma profilaktycznych szczepień, które uchronią kota przed zarażeniem. Jedynym sposobem, aby uniknąć daleko idących skutków choroby jest jej szybkie wykrycie i leczenie. Można zminimalizować ryzyko zachorowania, jeśli zwierzę jest niewychodzące i nie będzie miało możliwości rozpoczęcia znajomości z zainfekowanymi osobnikami. W każdym innym przypadku ważna jest obserwacja zachowania kota oraz częsta higiena i kontrola uszu.

Mioklonie – przyczyny, objawy, badania, leczenie. Nina Keller lekarz 22 czerwca 2018. Mioklonie (fizjologiczne i patologiczne) to napadowe zaburzenia ruchowe, które polegają na krótkotrwałych skurczach mięśni. Przyczyną tych patologicznych mogą być m.in.: padaczka, urazy mózgu oraz jego infekcje wirusowe, choroby metaboliczne czy

Chociaż może to nie wydawać się normalne, skurcze mięśni u psów są bardzo częste, szczególnie u psów, które stale uprawiają sport i tych, które się postarzały. Chociaż skurcze mięśni niekoniecznie są śmiertelne, zwykle powodują wiele bólu. Jej obecność może świadczyć o poważniejszych stanach wymagających oceny weterynaryjnej. Aby dowiedzieć się więcej o skurczach u psów, zapraszamy do dalszej lektury tego artykułu. Wskaźnik1 Skurcze u psów2 Co to są skurcze?3 Objawy 4 Główne przyczyny Inne przyczyny 5 Co zrobić, jeśli pies ma skurcze? Inne metody leczenia problemów z mięśniami6 Jak zapobiegać skurczom psów? Chociaż nie są one łatwe do rozpoznania gołym okiem, skurcze u psów są częstsze niż się zwykle wydaje. Chociaż ten rodzaj dolegliwości mięśniowej może dotyczyć każdej rasy psów, szczególnie dotykają ją osoby uprawiające sport, ponieważ często wiąże się z siniakami lub urazami spowodowanymi nadmiernym wysiłkiem fizycznym. Są również powszechne u starszych zwierząt ze względu na naturalną degradację ich tkanki mięśniowej, typową dla starzenia. Wielokrotnie uważamy skurcze za „drobną niedogodność”, ale mimowolne skurcze u psów mogą powodować silny ból i pogarszać ich jakość życia oraz zdolność poruszania się. W kolejnych akapitach podzielimy się informacjami o skurczach psów, ich objawach, przyczynach i metodach zapobiegania. Co to są skurcze? Każdy nagły i mimowolny skurcz niektórych mięśni nazywany jest skurczem. Z pewnością każdy psi mięsień może cierpieć na skurcze, ale przede wszystkim mają one tendencję do wpływania na mięśnie nóg i łap. Chociaż mimowolne skurcze mogą wystąpić bez bólu, skurcze u psów mogą czasami być tak bolesne, że zwierzę przez pewien czas nie może się poruszać. Z drugiej strony niezwykle ważne jest, aby pamiętać, że napady padaczkowe u psów, czy to padaczkowe, czy nie, składają się z wielu powtarzających się skurczów mięśni. Takie skurcze powstają w wyniku elektrycznej aktywności mózgu. Objawy Intensywność i czas trwania objawów, które pies może wykazywać podczas skurczów, będzie logicznie zależeć od tego, jak poważne są skurcze. Najbardziej charakterystyczna symptomatologia skurczów psów wyraża się w: Wytrzymałość los músculos ból mięśni niezdolność do poruszania się W najcięższych przypadkach pies może zapaść się i cierpieć na drgawki, mimo że epizody te są nietypowe i rzadkie. Główne przyczyny Jak już wspomniano, najważniejszą przyczyną skurczu mięśni psów jest zwykle nadmierny wysiłek fizyczny lub niewłaściwe wykonanie jakiegoś ćwiczenia. Podczas nieproporcjonalnego wysiłku każdy mięsień podlega nadmiernemu napięciu, co może powodować mimowolne skurcze. Z tego powodu psy uprawiające sport lub wykonujące bardzo wymagające procedury treningowe są bardziej podatne na te problemy z mięśniami. Jednak znane są również inne stany, które wywołują skurcze mięśni psów, takie jak: Nadmierny wysiłek: Kiedy pies bawi się lub biega bardzo ciężko lub przez długi czas, jego mięśnie mają tendencję do odbijania się i cierpienia z powodu intensywności tej aktywności. Odwodnienie, szczególnie częste u psów, które nie nawadniają się odpowiednio podczas rutynowych ćwiczeń. Urazy na wysokości nóg lub pleców, produkt wypadków, urazów, stłuczeń, bójek itp. Uszczypnięty lub uszczypnięty nerw: Nerwy pod naciskiem mogą powodować silny ból psa, niezdarny spacer lub próbować ugryźć część ciała, która powoduje mu ból. Ta sytuacja jest zwykle spowodowana nadmiernym naciskiem, który uciska obszar wokół nerwu. Ból można porównać do czucia igieł. Czas potrzebny psu na uwolnienie się od przebitego nerwu będzie zależał od jego ciężkości. Napięty mięsień: mięsień, który skurczył się i wytworzył zbyt duży nacisk po stymulacji do dalszego działania, szczególnie po skurczu, jest często nazywany mięśniem skurczonym lub zawęźlonym. Sęki powodują u psa wiele bólu, mogą powodować nieprawidłowe chodzenie i ograniczają zakres ruchu. Aby pomóc psu regularnie złagodzić skurcze mięśni, zaleca się masaże i terapię cieplną. Przewlekły stres, który zwykle powoduje nadmierną i długotrwałą sztywność mięśni, która sprzyja pojawianiu się skurczów i skurczów. Osłabienie mięśni, które jest zwykle związane z istniejącą wcześniej chorobą, wrodzonymi deformacjami, niedożywieniem, brakiem aktywności fizycznej lub samym starzeniem się, które pociąga za sobą degradację kości i tkanek mięśniowych. Skurcze mięśni podczas snu: W głębokim śnie mózg psa zazwyczaj doświadcza wyższego poziomu aktywności, co może wyjaśniać, dlaczego niektóre psy (i ludzie) często wiją się podczas snu. Jeśli podejrzewasz, że przez cały sen pies ma napad padaczkowy, postaraj się go ostrożnie obudzić. Jeśli nic się nie dzieje, zwierzę natychmiast się trzęsie, ale jeśli ma napad niepadaczkowy, budzenie się zajmie znacznie więcej czasu. Inne przyczyny Znane są inne przyczyny, chociaż odgrywają one drugorzędną rolę, mogą również powodować skurcze u psów. Oni są: Skurcze, które mogą wystąpić po urazie lub jako oznaka patologii leżącej u podstaw, takiej jak rak nosówki lub psa, zaburzeń metabolicznych, takich jak hipoglikemia, lub z powodu wrodzonych deformacji. Guzy mózgu i zaburzenia neurologiczne obejmujące częściową lub całkowitą utratę funkcji nerwów. Trudności w krążeniu, które mogą wpływać na dotlenienie mięśni i powodować pojawianie się skurczów. Patologie zwyrodnieniowe, które uszkadzają kości lub mięśnie, powodując długotrwałe unieruchomienie lub niezdolność do poruszania się, takie jak na przykład choroba zwyrodnieniowa stawów psów. Hipoglikemia: Chociaż jest to niezwykły efekt uboczny, niski poziom cukru we krwi u psów z hipoglikemią może powodować drgania mięśni i drgawki. Zatrucie: Zatrucie jest częste u tych zwierząt, ponieważ zwykle smakują one w postaci substancji, których nie należy spożywać. Kołysanie, które jest cechą charakterystyczną zatrucia psów, jest często mylone ze skurczami mięśni. Nieleczone zatrucie u psów może prowadzić do niewydolności nerek i poważnych powikłań Co zrobić, jeśli pies ma skurcze? Sposób leczenia skurczów mięśni psów będzie również zależał od ich intensywności i częstotliwości, ich konkretnej przyczyny oraz stanu zdrowia każdego zwierzęcia. Dlatego zawsze wskazane jest zabranie psa na badanie weterynaryjne po zweryfikowaniu powtarzających się problemów mięśniowych, takich jak mimowolne skurcze i skurcze mięśni. Jeśli Twój pies jest zdrowy, dobrze wytresowany i miał lekkie skurcze po długiej sesji aktywności fizycznej, prawdopodobnie jego objawy potrwają tylko kilka minut. W takich przypadkach ważne jest, aby natychmiast przerwać aktywność, dobrze nawilżyć futrzaka, a także wykonać bardzo lekkie masaże nóg, aby ułatwić dotlenienie tkanek, uspokoić sztywność mięśni i pomóc mu odzyskać siły. mobilność. Jeśli zauważysz objawy odwodnienia, możesz zrobić domowe serum dla odwodnionych psów, które zrekompensuje poziom płynów i elektrolitów. Chociaż pomoc weterynaryjna w nagłych wypadkach nie jest wymagana, gdy występują łagodne skurcze, sugerujemy skonsultowanie się ze specjalistą w celu sprawdzenia stanu zdrowia i wykluczenia ewentualnych obrażeń spowodowanych nadmiernym wysiłkiem. Ekspert pomoże Ci również zaprojektować plan ćwiczeń, który najlepiej pasuje do Twojego wieku i kondycji fizycznej, aby zapobiec powstawaniu nowych skurczów. Jeśli zaobserwujesz, że objawy utrzymują się lub że pies ma bóle mięśni lub nie może prawidłowo chodzić, natychmiast zabierz go do weterynarza. Objawy te mogą wskazywać na poważniejszy skurcz lub uszkodzenie mięśni, a pies może wymagać rehabilitacji z fizjoterapią (fizjoterapią), aby odzyskać sprawność ruchową. Z drugiej strony, jeśli zauważysz, że Twój pies ma nawracające skurcze mięśni, wykazuje objawy osłabienia mięśni, utyka, problemy z poruszaniem się lub odmawia postawienia łapy na ziemi, ważne jest, aby natychmiast zabrać go do weterynarza. Należy pamiętać, że skurcze mięśni mogą wynikać z objawów leżących u ich podstaw patologii, które muszą być odpowiednio leczone zgodnie z wymaganiami i organizmem każdego psa. Skurcze u starszych psów również mają tendencję do częstego występowania, ze względu na stopniową degenerację ich tkanki mięśniowej i kostnej. W takich przypadkach leczenie będzie miało na celu poprawę jakości życia każdego psa, można zastosować fizjoterapię i alternatywne terapie, takie jak akupunktura dla psów i masaże relaksacyjne zapobiegające nagłym skurczom. Niezwykle ważne jest również, aby pies miał wygodne i przystępne środowisko, aby nie musiał dokładać wszelkich starań, aby poruszać się po domu i cieszyć się towarzystwem rodziny. Inne metody leczenia problemów z mięśniami Istnieje wiele innych metod leczenia problemów z mięśniami psów. Będą one zależeć od tego, jak poważny jest problem z mięśniami, jego lokalizacja i ilość powodowanego bólu. Zawsze pamiętaj, aby wcześniej skonsultować się z weterynarzem, jeśli zamierzasz samodzielnie leczyć swojego psa: Istnieją specjalne pokarmy, które zapobiegają obrzękom stawów i procesom zwyrodnieniowym. Kondoprotektory mogą być stosowane w celu utrzymania ruchu stawów. Podobnie suplementy diety, które dostarczają kwasy tłuszczowe, mogą być stosowane do promowania zdrowia układu krążenia i wspomagania stawów. W poważniejszych przypadkach pies może przejść operację, aby skorygować problem z mięśniami. Jak zapobiegać skurczom psów? Aby zapobiec mimowolnym skurczom i skurczom mięśni u psów, musimy przestrzegać pewnych podstawowych wzorców, które wymieniono poniżej. Dostosuj aktywność fizyczną swojego psa do jego wieku, karnacji, charakteru i kondycji fizycznej. Upewnij się, że Twój pies jest zawsze dobrze nawodniony, szczególnie podczas spacerów i treningów. Zapewnij Ci kompleksowe i zbilansowane odżywianie, zaspokajając potrzeby żywieniowe, których potrzebujesz na każdym etapie życia. Lepiej pozwolić mu ćwiczyć w tych godzinach, kiedy temperatura jest przyjemniejsza, kiedy nie jest bardzo zimno lub bardzo gorąco. Ćwicz rutynę rozciągania zarówno przed, jak i po treningu. Twój pies musi być szanowany i otrzymywać odpowiednie wsparcie w miarę starzenia się, zapewniając niezbędną opiekę starszym psom. Podaruj swojemu wiernemu przyjacielowi wygodny lek profilaktyczny przez cały okres jego istnienia, regularnie odwiedzając lekarza weterynarii, przestrzegając harmonogramu szczepień i odrobaczania. Polecamy również te inne ciekawe artykuły: Środki przeciwzapalne dla psów Przepuklina dysku u psów Co mogę dać mojemu psu na ból? Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. .

bhwwpu9nev.pages.dev/400

bhwwpu9nev.pages.dev/78

bhwwpu9nev.pages.dev/971

bhwwpu9nev.pages.dev/890

bhwwpu9nev.pages.dev/134

bhwwpu9nev.pages.dev/759

bhwwpu9nev.pages.dev/994

bhwwpu9nev.pages.dev/783

bhwwpu9nev.pages.dev/508

bhwwpu9nev.pages.dev/71

bhwwpu9nev.pages.dev/444

bhwwpu9nev.pages.dev/642

bhwwpu9nev.pages.dev/845

bhwwpu9nev.pages.dev/42

bhwwpu9nev.pages.dev/434

skurcze grzbietu u kota