Jeśli obszary mózgu przyczyniające się do utraty czucia zostaną naruszone, może to prowadzić do zaburzeń czucia po udarze. Typowym przykładem jest drętwienie po udarze. Może to również obejmować uczucie mrowienia, trudności z odczuwaniem gorąca / zimna i inne. • Problemy ze wzrokiem.

Fizjoterapia jest główną metodą leczenia chorych po udarze mózgu po zakończeniu leczenia w okresie ostrym. Udar mózgu powoduje spustoszenie dotychczasowego życia każdej chorej osoby. Fizjoterapia jest główną metodą leczenia chorych po udarze mózgu po zakończeniu leczenia w okresie ostrym. Fizjoterapia jest bardzo zróżnicowanym środkiem leczniczym, który jest stosowany u chorych po przebytym udarze mózgu w trzech głównych postaciach: kinezyterapii (leczenie ruchem), fizykoterapii (leczenie bodźcami fizykalnymi) i masażu. Spis treściFizjoterapia po udarze: praca zespołu specjalistówCele fizjoterapii po udarzeFizjoterapia po udarze: neuro-ułatwianieSkuteczność fizjoterapii po udarze Fizjoterapia chorych po udarze mózgu powinna być rozpoczynana jak najwcześniej i obejmować wszystkich chorych. Najbardziej powszechnym i oczywistym sposobem leczenia po udarze jest kinezyterapia, która jest niejako naturalną reakcją na konsekwencje choroby powodującej częściowe lub całkowite zniesienie ruchu. Fizykoterapia (światłolecznictwo, terapia prądem, ultradźwięki, pola magnetyczne małej i dużej częstotliwości, środowisko wodne, termoterapia i in.) i masaż nie są traktowane jako samodzielne sposoby leczenia głównych konsekwencji udaru, lecz jako oddziaływanie wspomagające kinezyterapię lub łagodzące niektóre, wtórne następstwa choroby np. ból, odleżyny, obrzęki itp. Zastosowanie fizjoterapii jest zasadne zawsze w tych przypadkach, kiedy zaburzeniu ulega dowolna, automatyczna lub odruchowa kontrola ruchu po udarze czyli niemalże zawsze. Fizjoterapia po udarze: praca zespołu specjalistów Procesem fizjoterapii po udarze mózgu kieruje fizjoterapeuta i dotyczy to przede wszystkim zasadniczych elementów terapii, a więc zastosowanych na danym etapie strategii, stopnia intensywności postępowania, przyjmowania najkorzystniejszych form oddziaływania na chorego oraz określenia, w jakich proporcjach inne osoby powinny być włączone w fizjoterapię. Procesem fizjoterapii po udarze mózgu kieruje fizjoterapeuta. Ćwiczenia ruchowe oraz terapia zajęciowa są realizowane przez specjalistów tych dziedzin, ale bezwzględnym warunkiem skuteczności w tej sferze jest czynny udział innych członków zespołu rehabilitacyjnego oraz opiekunów i rodziny pacjenta. Chory po udarze mózgu powinien być (najlepiej nieprzerwanie) poddawany stymulacji ruchowej w trakcie wszystkich przejawów codziennej aktywności, a warunkiem tego jest odpowiednia wiedza wszystkich osób stykających się z nim w tym czasie. Powyższy, zespołowy sposób postępowania z chorym jest częścią filozofii działania oddziałów udarowych i leży u podłoża ich większej skuteczności w leczeniu udaru. Cele fizjoterapii po udarze Oddziaływanie ruchowe na chorego po udarze mózgu ma różne cele, które są zależne od stopnia i rodzaju zaburzeń motorycznych oraz etapu zdrowienia. Zasadnicze cele fizjoterapii są tożsame z głównymi celami leczenia, jakimi są: przywrócenie chorego w jak najpełniejszy sposób do spełnianych przez niego wcześniej ról społecznych i przywrócenie pożądanej przez pacjenta jakości życia. Oddziaływanie fizjoterapeuty jest w okresie wczesnym choroby skoncentrowane na: zapewnieniu stałej drożności dróg oddechowych i zapobieganie zapaleniu płuc i zatorowości płucnej przywrócenie choremu funkcji bezpiecznego połykania (zapobieganie zachłystowemu zapaleniu płuc) w czym fizjoterapeuta ściśle współpracuje z neurologopedą, pielęgniarką i opiekunami chorego zapobieganiu zapaleniu żył głębokich (ryzyko zatoru płuc) poprzez zapewnienie sprawnego przepływu krwi w układzie żylnym (ryzyko powstawania skrzeplin) naczyniom żylnym a nie głębokim. Ponieważ powrót funkcji ruchowych może być uzyskiwany nawet wiele lat po udarze mózgu, a pobyt chorego w szpitalu jest bardzo krótki i zazwyczaj nie wykracza poza pierwsze kilka miesięcy od incydentu, postępowanie fizjoterapeutyczne jest w pierwszym okresie skoncentrowane na odzyskiwaniu podstawowych umiejętności motorycznych, do których należy zaliczyć: samodzielność zmian pozycji w leżeniu samodzielne siadanie z leżenia i kontrolowany ruch powrotny utrzymanie pozycji samodzielnego siadu bez przytrzymywania i podparcia oraz ruchy w tej pozycji samodzielne przesiadanie się z łóżka do wózka inwalidzkiego samodzielne wstawanie i kontrolowany ruch odwrotny samodzielne stanie i ruch w tej pozycji samodzielny, funkcjonalny chód. Równolegle do powyższych działań chory powinien od pierwszych dni po udarze ćwiczyć podstawowe czynności codzienne, a przede wszystkim ubieranie się, toaletę osobistą oraz przygotowywanie i spożywanie posiłków. Taki tryb postępowania ma głębokie uzasadnienie w tym, że stopień zaburzenia powyższych funkcji decyduje w dużej mierze o stopniu samodzielności chorego oraz stanowi fundament do kształtowania bardziej skomplikowanych zdolności motorycznych - takich, które decydują o jego powrocie do pracy zawodowej lub innych formach samorealizacji (np. zdolności manipulacyjne). Fizjoterapia po udarze: neuro-ułatwianie Strategia odtwarzania funkcji motorycznych w formie przedchorobowej jest dzisiaj najbardziej oczywistym kierunkiem działania z chorymi po udarze mózgu. Kierunek ten zyskał nazwę "neuro-ułatwiania" i został najpełniej rozwinięty głównie przez dwie koncepcje fizjoterapeutyczne: Proprioceptywne Ułatwianie Nerwowo-Mięśniowe i Koncepcję Bobathów. Sposób podejścia terapeutów stosujących od połowy dwudziestego wieku PNF i NDT-Bobath stanowił przełom leczenia ruchem chorych po udarze mózgu, ponieważ fizjoterapia zaczęła się skupiać na dotkniętej niedowładem połowie ciała z wiarą podpartą obecnie licznymi dowodami naukowymi, że przez stymulację można wpływać na zmniejszenie stopnia niedowładu. Prekursorzy nowoczesnej fizjoterapii uważali między innymi, że wzorce patologicznego napięcia mięśniowego podlegają modyfikacji w odpowiedzi na stosowanie odpowiednich ćwiczeń, które wpływają na tworzenie się bardziej prawidłowych wzorców ruchu. Uważano, że ruch może być odzyskiwany poprzez zastosowanie w terapii wielu technik ułatwiania i stymulacji, do których stosowania terapeuta wykorzystuje zazwyczaj swoje ciało i przedmioty życia codziennego, a rzadziej pomoce ortopedyczne. Współczesne podejście obydwu powyższych koncepcji do kinezyterapii chorych po udarze mózgu jest wynikiem ewolucji poglądów wielu specjalistów przez lata związanych z tematem i jest praktycznym odbiciem najnowszych rezultatów badań naukowych w zakresie neurofizjologii oraz adoptuje inne koncepcje usprawniania jak np. Program Odtwarzania Ruchu, Terapia Ruchowa Wymuszona Koniecznością i inne. W czasie wczesnego, szpitalnego okresu fizjoterapii po udarze mózgu chorzy bez powodzenia próbują poruszać bezwładnymi kończynami, a nieprawidłowo prowadzone leczenie ruchem (np. zbyt trudne ćwiczenia) pogłębia stan, w którym pacjenci zaprzestają używania dotkniętych segmentów ciała. Taka sytuacja wynika z określonego zachowania chorego polegającego na doświadczaniu niepowodzeń. Pacjent widząc brak efektów ćwiczeń podświadomie rezygnuje stopniowo z używania chorej połowy ciała mimo istniejącego potencjału motorycznego, co zostało zdefiniowane jako "zespół wyuczonego nieużywania". W świetle ostatnich dowodów naukowych pacjent musi być poinformowany, że szybki spontaniczny powrót funkcji może być ograniczony pewnymi ramami czasowymi, ale musi też wiedzieć, że konkretna poprawa może być osiągana do końca życia poprzez intensywny trening i powtarzanie funkcji. Skuteczność fizjoterapii po udarze Istnieje wiele dowodów naukowych na skuteczność fizjoterapii po udarze mózgu. Trening oporowy siły mięśniowej kończyn dolnych i górnych może przynosić poprawę siły nawet wiele lat po udarze mózgu. Trening wytrzymałości podnosi sprawność funkcjonalną i wpływa na istotną poprawę parametrów sercowo-naczyniowo-płucnych wiele miesięcy po udarze. Bardzo istotnym dla reedukacji funkcji jest utrzymywanie od pierwszych dni po udarze prawidłowych zakresów ruchu i zapobieganie patologicznemu napięciu mięśniowemu, czemu mogą służyć techniki rozciągania, mobilizacje stawowe i mięśniowe, seryjne gipsowanie kończyn, taping (oklejanie elastyczną taśmą), stosowanie ortez, praca nad prawidłową postawą ciała. Terapia Ruchowego Wymuszenia Koniecznością (skrót ang. CIMT), czyli "rodzina oddziaływań terapeutycznych, których celem jest sprowokowanie u osoby po udarze mózgu znaczniej intensywniejszego posługiwania się słabszą kończyną górną przez wiele godzin dziennie dzięki ograniczeniu ruchu zdrowej połowy ciała", jest skuteczna nawet wiele lat po udarze mózgu. Trening chodu na ruchomej bieżni został uznany jako przykład skutecznej terapii nakierowanej na konkretne zadanie. Kilka badań naukowych wykazało istotne pobudzenie kory ruchowej w czasie wyobrażeń ruchowych. Nowe technologie w kinezyterapii po udarze mózgu są oczekiwane jako "know-how" wpływające na poprawę efektywności leczenia, a głównie większą redukcję deficytów motorycznych i jako subtelne, czułe i obiektywne narzędzia weryfikujące wyniki usprawniania. Bardzo zachęcające są w sferze terapii ruchem wyniki badań nad rzeczywistością wirtualną, robotyką i interaktywnymi programami ze sprzężeniem zwrotnym. Stowarzyszenie Fizjoterapia Polska
W odpowiedzi na to tak często zadawane pytanie odpowiadam: „Istnieje wczesna rehabilitacja po udarze, która przygotowuje do pionizacji czynnej, nauki chodu oraz ćwiczeń koordynacyjno-równoważnych.”. Zadaniem fizjoterapeuty w pierwszych godzinach po udarze jest zastosowanie metod kinezyterapeutycznych w celu wsparcia profilaktyki
UDAROWCY: Czym jest stopa opadająca? Stopa opadająca jest zaburzeniem funkcjonalnym, polegającym na niemożliwości lub utrudnieniu w uniesieniu stopy i palców w czasie chodu. Takie ograniczenie zmusza osobę do wysokiego uniesienia całej kończyny w trakcie jej przemieszczenia do przodu, w celu uniknięcia ciągnięcia palcami po podłożu. UDAROWCY: W wyniku czego powstaje? Stopa opadająca powstaje najczęściej na skutek uszkodzenia nerwu, może być spowodowana zaburzeniem w kontroli pracy mięśni odpowiadających za uniesienie stopy, uszkodzeniem tych mięśni, patologią w mechanice stawu skokowego, a często jest skutkiem kilku wymienionych wyżej przyczyn. Stopa opadająca może być objawem tymczasowym, lub może być zmianą stałą. UDAROWCY: Jak wielką przeszkodą jest ta dysfunkcja w normalnym życiu codziennym osób po udarze mózgu? To zależy od stopnia zaburzenia kontroli pracy mięśni. W przypadku udaru mózgu opadanie stopy może prowadzić do zaburzenia równowagi w czasie chodu, zwiększenia ryzyka upadku, a przy występującym zwiększonym napięciu mięśniowym, może prowadzić do ograniczenia ruchu w stopie i przykurczów mięśniowych. Stopa opadająca jest często zmianą funkcjonalną utrzymującą się przez całe życie osoby po udarze, ale w żaden sposób nie wpływa na przeżywalność osoby, która ten udar przeszła. UDAROWCY: W jaki sposób możemy leczyć stopę opadającą? Metody leczenia polegają na przywróceniu funkcji mięśni pozwalających na uniesienie stopy i na leczeniu kompensującym poprzez przeciwdziałanie jej opadaniu, w celu przywrócenia normalnej fazy chodu. Wybór leczenia i rehabilitacji zależy nie tylko od stopnia zaburzenia kontroli mięśniowej kończyny dolnej na skutek udaru, ale również od trybu życia pacjenta, zaangażowania pacjenta w proces rehabilitacji, zdolności manipulacyjnych w kończynie górnej (codzienne zakładanie ortozy), pomocy ze strony rodziny, itd. W wyborze metod rehabilitacyjnych ważne jest oparcie się na ewidencji naukowej potwierdzającej lub negującej efektywność technik rehabilitacyjnych. Przegląd najnowszej literatury w zakresie rehabilitacji poudarowej nie popiera jednej techniki, ale daje pewne wskazania do ich zastosowania. Funkcjonalna elektryczna stymulacja nerwu strzałkowego w czasie chodu wykazała poprawę zdolności chodu, ale nie wpłynęła na poprawę szybkości chodzenia. Stymulacja elektryczna w połączeniu z terapią konwencjonalną (ćwiczenia wzmacniające, ćwiczenia równowagi) wpłynęła na poprawę szybkości chodu, ale grupa badawcza była statystycznie niska. Brak jest dobrych jakościowo badań nad efektywnością stosowania ortozy na stopę opadającą. Istnieją opisy pojedynczych przypadków, gdzie zastosowanie ortozy w czasie nauki chodzenia przyniosło pozytywne rezultaty. Jedno z opracowań nie wskazało na różnicę między zastosowaniem ortozy z wolnym stawem skokowym, w porównaniu z ortozą ze sztywnym stawem skokowym. Wszystkie opracowania dotyczą osób, u których udar nastąpił kilka tygodni lub miesięcy przed rozpoczęciem badań, dlatego zastosowanie ortozy na stopę powinno być brane pod uwagę w późniejszym (przewleklym) procesie rehabilitacji, a nie w jej okresie ostrym. Jeżeli decydujemy się na zastosowanie ortozy na stopę, powinna ona być dobrana,mierzona i wykonana indywidualnie dla każdej osoby. UDAROWCY: Czy oklejanie taśmą metody Kinesio daje skuteczne efekty w poprawie funkcji stopy? Zastosowanie metody Kinesio® taping w rehabilitacji neurologicznej przedstawiono w kilku opracowaniach, a jej skuteczność zależała od wybranego celu terapeutycznego. Metoda Kinesio® taping ma zastosowanie w redukcji obrzęku stopy (osłabione mięśnie nie wytwarzają „pompy” dla wspomagania przepływu chłonki), stymulacji mięśni stopy poprzez działanie na zakończenia czuciowe i powieź otaczającą mięśnie, a także poprzez mechaniczne ustawienie stopy w pozycji zmniejszającej kąt opadnięcia stopy, co przyczynia się do poprawy mechaniki chodu. UDAROWCY: Na czym opiera się technika oklejania stopy opadającej metodą Kinesio Taping? Techniki oklejania stopy różnią się od siebie i zależne są od określonego celu terapeutycznego. Dobór techniki odbywa się na postawie dokładnej oceny zakresu ruchu, siły mięśniowej, oceny funcjonalnej, stopnia obrzęku, itd. W przypadku występowania obrzęku stosujemy technikę korekcji limfatycznej w celu wspomagania drenażu limfatycznego. W celu poprawy mechaniki chodu stosujemy technikę korekcji funcjonalnej, która wspomaga uniesienie stopy w fazie przenoszenia kończyny dolnej. UDAROWCY: Jakie mięśnie należy okleić i o czym należy pamiętać? Technikę „mięśniową” stosujemy w celu wspomagania działania mięśnia piszczelowego przedniego, pamiętając o występujących zaburzeniach w kontroli innych mięśni wpływających na pracę mięśnia piszczelowego przedniego. Do nich należy grupa łydki, uda i grupa kulszowo-goleniowa. Przed wyborem techniki należy ocenić funkcje tych mięśni w spoczynku i w czasie chodu ( Rys 1. Wspomaganie przedniego Rys 2. Hamowanie łydki Rys 3. Pierwsza faza korekcji funkcjonalnej UDAROWCY: Czy Pani jako autorytet w dziedzinie rehabilitacji często uzyskiwała pozytywne wyniki w poprawie funkcji stopy opadającej dzięki stosowaniu taśm Kinesio Tex Gold? taśmę KinesioTex ™Gold w codziennej pracy z osobami po udarze mózgu, przede wszystkim ze względu na duże możliwości w jej zastosowaniu. Technikę mięśniową stosuję w czasie ćwiczeń wprowadzających do nauki chodzenia. Technikę korekcji funkcjonalnej stosuję w trakcie nauki chodu w celu uzyskania stabilizacji stawu skokowego. Technika korekcji limfatycznej stosowana często w połączeniu z zastosowaniem ortozy okazała się bardzo pomocna w redukcji obrzęku i lepszym „dopasowaniu” łuski do techniki zależeć będzie zawsze od przeprowadzonego badania klinicznego i doświadczenia terapeuty. UDAROWCY: Dziękujemy bardzo za rozmowę.
Ćwiczenia na nogę po udarze, wylewie krwi. Wsparcie rehabilitacji neurologicznej w warunkach domowych. Sposób na poprawę chodu, redukcji przeprostu w kolani

Przedstawiamy poniżej ćwiczenia po udarze lewostronnym/prawostronnym 1. Pozycja leżąca. Leżąc na plecach nogi wyprostowane, dłonie połóż na brzuchu. Przesuwaj zajętą stopę po podłożu, aż do zgięcia kolana. Powrót do pozycji wyjściowej. Ponadto możesz wykonać ćwiczenie również drugą nogą, na zmianę. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 2. Pozycja jak wyżej. Nogi wyprostowane, ręce wzdłuż tułowia. Przesuwamy zajętą nogę w bok (odwodzenie). Powrót do pozycji wyjściowej. Ponadto możesz wykonać ćwiczenie również drugą nogą, na zmianę. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 3. Pozycja jak wyżej. Nogi zgięte w stawie kolanowym, stopy oparte o podłoże. Ręce wzdłuż tułowia. Kolana złączone, następnie oba kolana odwodzimy w bok. Powrót do pozycji wyjściowej. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 4. Pozycja siedząca. Ręka oparta o stół. Połóż pod dłoń piłkę do tenisa/ piłkę z kolcami. Przede wszystkim ćwiczenie polega na wałkowaniu piłeczki. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 5. Pozycja siedząca. Ręka zajęta oparta o stół, przedramię połóż na wałku który możesz zrobić z ręcznika. Łokieć oprzyj o stół. Unieś dłoń w górę, jeśli ruch sprawia Ci trudność wspomóż drugą ręka. Ćwicząc staraj się mieć wyprostowane palce. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 6. Pozycja siedząca przodem do stołu. Na stole połóż widelec. Połóż dłoń na stole, palce wyprostowane oparte o ząbki od widelca. Pamiętaj, palce mają być cały czas wyprostowane! Dociskaj ząbki widelca tak, aby druga część unosiła się do góry. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 7. Pozycja jak wyżej. Ręka oparta o stół. Chwyć mały przedmiot np. pustą rolkę od papieru toaletowego. Dłoń oprzyj na V palcu ręki, tak żeby rolka stała na stole. Kciuk trzyma cały czas rolkę, a resztą palców spróbuj wykonać ruch wyprostu ( oderwij je od przedmiotu) następnie powrót do pozycji wyjściowej. Przede wszystkim pamiętaj, aby nie podnosić przedmiotu! Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 8. Jeśli powyższe ćwiczenie jest zbyt łatwe, możemy zmodyfikować ćwiczenie. Przede wszystkim kciuk i 2 palec przylegają do przedmiotu, a ruch wykonujemy tylko palcami od 3 do 5. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 9. Pozycja siedząca przodem do stołu. Na stole połóż puszkę lub kubek papierowy. Spróbuj zrotować dłoń tak, aby puszkę położyć do góry dnem. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 10. Pozycja jak wyżej. W ręce umieść kubek/butelkę. Spróbuj chwycić i jak najbardziej dasz radę objąć przedmiot. Możesz zwiększać wielkość przedmiotu. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 11. Pozycja jak wyżej. Rozwiń na środku stołu szmatkę. Przede wszystkim obie ręce ułóż na dwóch rogach szmatki i spróbuj ją rolować. Gdy wykonasz ćwiczenie rozwiń ją do początkowej pozycji. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 12. Pozycja jak wyżej. Będzie potrzebna gumka recepturka. Nałóż ją na paliczki palców dłoni zajętej. Spróbuj prostować palce otwierając dłoń. Pilnuj, aby gumka nie zsunęła się z nich. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 13. Usiądź na krześle. Oprzyj słabszą stopę o piłkę. Dociskając stopę, przetaczaj piłkę do przodu i do tyłu. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 14. Usiądź na krześle. Zajętą rękę podtrzymaj zdrową, w okolicy nadgarstka. Stopy ustaw na szerokości bioder. Nogę zajętą lekko cofnij do tyłu. Ruch: pochyl tułów do przodu aby wstać, następnie spróbuj usiąść z obciążeniem nogi zajętej. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 15. Stań przodem do stołu. Ręce wyprostowane oparte o blat. Noga zajęta w zakroku, kolano wyprostowane. Pacjent próbuje zgiąć zajętą nogę w kolanie, z oderwaniem stopy i dotknięciem blatu stołu. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. Ćwiczenia po udarze lewostronnym/prawostronnym pomogą Ci w łatwy sposób powrócić do dawnej sprawności. Ćwiczenia po udarze możesz teraz samodzielnie wykonywać bez wychodzenia z domu. Zobacz również: Udar Mózgu

Ćwiczenia na brak wyprostu palców dłoni. Przykurcz zgięciowy w palcach dłoni powstały na wskutek urazu i długotrwałego unieruchomienia. Poznaj ćwiczenia do w
Kwiecień 25, 2019 Udar mózgu stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia człowieka. W przypadku tego schorzenia bardzo ważne jest bezzwłoczne i dynamiczne wprowadzenie leczenia. Bardzo dobre efekty terapii uzyskuje się w pierwszych godzinach od wystąpienia objawów. Podstawowe zasady leczenia udaru mózgu W początkowym etapie leczenia bardzo ważne jest wprowadzenie określonych działań medycznych mających na celu jak najmniejsze spustoszenie mózgu i okolicznych struktur. Zalicza się do nich przede wszystkim: trafne i wczesne rozpoznanie objawów określających udar, zgłaszanych w miarę możliwości przez samego chorego lub najbliższe osoby przebywające w jego bezpośrednim otoczeniu, bezzwłoczne wezwanie karetki pogotowia w celu przewiezienia pacjenta do najbliższego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (SOR). W początkowym etapie leczenia ważne jest szybkie ustalenie określonego rodzaju udaru i jak najszybsze wdrożenie odpowiedniego toku leczenia. W pierwszej kolejności terapii udaru mózgu należy zadbać o potrzymanie podstawowych czynności życiowych. Zalicza się do nich przede wszystkim oddychanie. Kontrolowanie pracy układu oddechowego ma na celu dostarczenie odpowiedniej ilości tlenu do mózgu, co zapobiega dalszemu rozprzestrzenianiu się udaru. W dzisiejszych czasach istnieje wiele sposobów leczenia powyższego schorzenia. Najczęstszym, a zarazem podstawowym sposobem terapii udaru mózgu jest szeroko pojęta farmakologia. Leczenie udaru niedokrwiennego W tym rodzaju udaru leczenie farmakologiczne polega na neutralizowaniu wszelkich zatorów lub zakrzepów. W tym celu stosuje się następujące leki: leki trombolityczne dzięki, którym można w sposób skuteczny rozpuścić skrzepliny blokujące określoną tętnicę. Zastosowanie tego leku należy wdrożyć co najmniej przed upływem kilku godzin od momentu zachorowania. Jest to obecnie jedna z najskuteczniejszych metod leczenia udaru niedokrwiennego. W Polsce często stosowanym lekiem z tej grupy jest rekombinowany tkankowy aktywator plazminogenu, leki antyagregacyjne, których głównym zadaniem jest szybkie rozpuszczenie zalegającego zakrzepu, uniemożliwiającego prawidłowy przepływ krwi. Ten rodzaj leczenia włącza się bardzo szybko zazwyczaj w pierwszych 24 – 48 godzinach od wystąpienia udaru mózgu. W tym przypadku terapii najczęściej jest stosowana ogólnodostępna aspiryna. leki przeciwzakrzepowe są bardzo efektywne w przypadku ponownego nawrotu potencjalnego udaru. Leki wykorzystywane w tym przypadku to przede wszystkim heparyna niefrakcjonowana jak również drobnocząsteczkowa. Leczenie udaru krwotocznego W przypadku wystąpienia udaru krwotocznego nie stosuje się wyżej wymienionych leków. U osób z tego rodzaju schorzeniem stosuje się: leki obniżające ciśnienie tętnicze, mające w sposób znaczny zmniejszyć ryzyko wystąpienia kolejnych krwawień, zabieg chirurgiczny, który pozwoli zabezpieczyć uszkodzone naczynie i usunąć powstałego krwiaka. Aktualnie znacznie częściej jest stosowany zabieg embolizacji, niż kraniotomii ponieważ wiąże się to z o wiele mniejszym ryzykiem spowodowania nieodwracalnej niepełnosprawności. Zasady rehabilitacji po udarze mózgu Rehabilitacja jest integralną częścią złożonego procesu leczenia pacjentów po udarze mózgu. Usprawnienie należy rozpocząć jak najszybciej, najlepiej po ustabilizowaniu ogólnego stanu chorego. Szybki powrót do zdrowia po udarze mózgu można tylko osiągnąć przy pomocy wykwalifikowanego personelu medycznego w skład, którego wchodzi: lekarz neurolog, neurochirurg, psychiatra, kardiolog, lekarz rehabilitacji medycznej, fizjoterapeuta, rehabilitant, pielęgniarka, neuropsycholog, neurologopedia, dietetyk, terapeuta zajęciowy. W wyspecjalizowanej rehabilitacji wyróżnia się następujące okresy: okres profilaktyki funkcjonalnej (rehabilitacja szpitalna), okres pełnej rehabilitacji funkcjonalnej, okres kontrolowanej adaptacji (rehabilitacja środowiskowa). W zależności jaki czas minął od udaru mózgu wyróżniamy następujące okresy: okres wiotkości (od 3 do 5 tygodni), okres spastyczności (od 5 do 18 miesięcy), okres względnego wyzdrowienia (od 18 miesięcy do końca życia). Celem wczesnej rehabilitacji neurologicznej po udarze mózgu jest: kompleksowe przygotowanie narządu ruchu do stopniowego odzyskiwania utraconych czynności i zakresów ruchowych, zapobieganie komplikacjom wynikającym z długotrwałego unieruchomienia pacjenta (zapaleniom żył, odleżynom, zaburzeniom pracy układu moczowego i oddechowego), polepszenie stanu psycho – ruchowego, poprawa komfortu i jakości życia, zapobieganie postawom rezygnacyjnym. Przeciwwskazania dla wprowadzenia rehabilitacji jest: nie w pełni wyrównany stan somatyczny pacjenta, zapalenie żył, niekontrolowane wahania nastroju. Pielęgnacja oraz wstępna rehabilitacja po udarze mózgu Przed rozpoczęciem rehabilitacji bardzo ważna jest odpowiednia pielęgnacja i higiena chorego zwłaszcza nieprzytomnego. W zależności od określonych zaburzeń neurologicznych bardzo ważną role odgrywa odpowiednie odżywianie, nawadnianie oraz terapia przeciwodleżynowa. Pozycję pacjenta powinno się zmieniać co około 3 godziny (powinien leżeć na plecach, brzuchu, na boku zajętym i nie zajętym udarem). Prawidłowe ułożenie chorego w początkowym etapie choroby przyczynia się stopniowo do zmniejszenia rozwoju spastyczności w okresie późniejszym. Początkowa rehabilitacja pacjenta po udarze mózgu sprowadza się przede wszystkim do odpowiedniego ułożenia chorego w pozycjach bezpiecznych, które w perspektywie czasu zapobiegają przykurczom zarówno mięśniowym jak i stawowym. Rehabilitacja szpitalna – wczesna W miarę poprawy ogólnego stanu pacjenta rehabilitacja jest stopniowo rozszerzana. Wprowadzamy wówczas stopniowo proste ćwiczenia przede wszystkim oddechowe mające na celu usprawnienie pracy układu oddechowego. W ćwiczeniach tych zwracamy szczególna uwagę na bierna i czynną mobilizację przepony. Wykonujemy również oklepywanie klatki piersiowej aby zapobiec zastojom różnego pochodzenia. Powyższe czynności mają na celu zapewnić prawidłowy dopływ tlenu do mózgu co w przypadku pacjentów po udarze mózgu jest rzeczą kluczową. Następnie wprowadzamy ćwiczenia bierne, mające poprawić zakres ruchów w stawie oraz lekko pobudzić mięśnie do pracy. Powinny być one dostosowane do aktualnego stanu chorego. Ich rodzaj i czas trwania powinien być dobierany indywidualnie. Ćwiczenia bierne rozpoczynamy od ruchów górnej części tułowia stopniowo przechodząc do kończyn dolnych. Wykonywanie powyższych ćwiczeń ruchowych ma na celu utrzymanie pamięci ruchowej oraz zapewnienie elastyczności tkanek miękkich. Należy pamiętać iż nieprawidłowe wykonywanie ćwiczeń biernych w początkowym okresie może zwiększyć spastykę. Wraz z poprawą stanu ogólnego chorego wprowadza się stopniowo ćwiczenia czynno – bierne. Istotą tych ćwiczeń jest wymuszenie przez chorego wykonania określonego ruchu, a siła zewnętrzna ma tylko charakter wspomagający. W niektórych przypadkach należy zastosować odpowiednie odciążenie mające na celu zapoczątkowanie ruchu. Ćwiczenia te mają na celu stopniowe wzmacnianie mięśni oraz odpowiednie kształtowanie utraconych wzorców ruchowych. W trakcie dalszego usprawniania pacjenta wprowadzamy ćwiczenia samo wspomagane. W tych ćwiczeniach pacjent wykonując ruch zdrową kończyną, wspomaga wykonanie określonej czynności chorej kończyny. Należy pamiętać, iż powyższe ćwiczenia stanowią formę przejściową pomiędzy ćwiczeniami biernymi a czynnymi. Rehabilitacja szpitalna – psychologiczna i logopedyczna W tym okresie usprawniania należy wprowadzić również rehabilitację psychologiczną. Ma ona na celu zapobiec wahaniom nastroju, powstaniu depresji oraz wystąpieniu stanów lekowych. Zachowania takie w dużym stopniu opóźniają oraz utrudniają właściwą rehabilitację. Również rehabilitację logopedyczną trzeba rozpocząć bardzo szybko. Duża liczba osób po udarze mózgu ma problem z prawidłowym mówieniem (afazja). Zadaniem logopedy jest wówczas wprowadzenie odpowiednich ćwiczeń mających na celu szybką naukę prawidłowego wypowiadania się. Rehabilitacja szpitalna – późna Rehabilitacja szpitalna – pionizacja i nauka chodzenia Rehabilitacja poszpitalna Rehabilitacja ambulatoryjna i domowa Po wypisaniu pacjenta z oddziału rehabilitacji neurologicznej jego usprawnianie powinno być kontynuowane w warunkach ambulatoryjnych lub domowych. W tym celu bardzo ważna jest odpowiednia edukacja rodziny. Musi ona w sposób racjonalny zapewnić choremu odpowiednie warunki do prawidłowego leczenia. Należy pamiętać, że efekty nawet kompleksowej rehabilitacji neurologicznej nie są trwałe, a ryzyko stopniowego pogarszania się sprawności fizycznej jest tym większe, im większa była niepełnosprawność chorego. Dlatego w tym celu istotne jest wprowadzenie odpowiednio dopasowanej rehabilitacji podtrzymującej określone postępy funkcjonalne pacjenta. Ostateczny efekt kompleksowej rehabilitacji neurologicznej po udarze mózgu jest uzależniony od kilku czynników: lokalizacji i wielkości uszkodzenia mózgu, stanu somatycznego pacjenta przed udarem, momentu rozpoczęcia leczenia i rehabilitacji, wsparcia ze strony najbliższych. Podsumowanie Kompleksowa rehabilitacja neurologiczna po udarze mózgu jest procesem wieloetapowym. Wpływ ma na to przede wszystkim prawidłowe leczenie szpitalne. Ogólno dostępna rehabilitacja w dużym stopniu przyczynia się do poprawy stanu funkcjonalnego pacjenta. Poprzez odpowiednie oddziaływanie czynników terapeutycznych, pacjent jest w stanie właściwie zaadoptować się do otaczającej rzeczywistości zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Opracował: dr n. med. Kamil Klupiński,fizjoterapeuta sportowy, kierownik poradni rehabilitacyjnej Rehabilitacja po udarze – przedstawiamy zabiegi i nowoczesny sprzęt Do udaru mózgu dochodzi wtedy, gdy część komórek tego narządu nie otrzymuje dostatecznej do funkcjonowania ilości krwi. Prowadzi to do niewystarczającego natlenowania i odżywienia komórek mózgu, a w konsekwencji do ich obumarcia. Leczenie pacjentów po udarze wymaga podejścia holistycznego i interdyscyplinarnego, a niezbędną jego częścią jest fizjoterapia. W artykule przedstawiamy, jaki jest cel rehabilitacji po udarze i jaki sprzęt można wykorzystać. Udar mózgu – niedokrwienny oraz krwotoczny Ze względu na mechanizm powstawania możemy wyróżnić dwa główne rodzaje udarów mózgu: niedokrwienny oraz krwotoczny. Udar niedokrwienny spowodowany jest niedrożnością tętnicy zaopatrującej mózg w krew, natomiast krwotoczny wynaczynieniem krwi poza tętnicę, nazywany jest też przez to wylewem. Bardziej zagraża życiu i zdrowiu pacjenta, bo – poza niedotlenieniem neuronów – dochodzi do ucisku tkanki mózgowej przez rozlewającą się w niej krew, a tym samym do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego. Udar niedokrwienny występuje częściej (w ok. 4/5 przypadków), przeważnie lepiej rokuje, tzn. jest mniej groźny dla życia pacjenta niż udar krwotoczny (ok. 1/5 przypadków), który aż w 50% kończy się śmiercią pacjenta. Konsekwencje udaru mózgu Każdy rodzaj udaru wymaga natychmiastowej reakcji w postaci jak najszybszego przewiezienia pacjenta do szpitala, najlepiej na oddział specjalizujący się w leczeniu udarów. Komórki mózgu zaczynają umierać już po 4 minutach niedotlenienia, dlatego by tego uniknąć, trzeba natychmiast podjąć działanie. Im wcześniej się to stanie, tym większe są szanse na całkowite wyleczenie pacjenta. Niestety nie zawsze możliwe jest uniknięcie negatywnych następstw udaru mózgu. Najczęstszymi konsekwencjami są: niesprawność ruchowa, połowiczne zaburzenia czucia, zaburzenia mowy (afazja), zaburzenia widzenia. Nieco rzadziej skutkiem udaru mózgu mogą być również: apraksja (niezdolność do wykonywania złożonych i wcześniej wyuczonych precyzyjnych i zamierzonych ruchów/gestów), amnezja, dysfagia (zaburzenia połykania), zaburzenia zachowania (poznawcze) oraz nawet zaburzenia psychiczne. Mnogość zaburzeń które są spowodowane przez udary, wymaga podejścia holistycznego oraz interdyscyplinarnego do leczenia pacjentów. W postępowaniu z chorym muszą znaleźć się: terapia logopedyczna, zajęciowa, pomoc psychologiczna, leczenie neurologiczne, leczenie okulistyczne, postępowanie fizjoterapeutyczne. Fizjoterapia po udarze mózgu Praca fizjoterapeuty z pacjentami po udarze ma na celu przede wszystkim poprawę sprawności ruchowej. Pacjenci mają problemy z wykonywaniem czynnego ruchu celowego (utrudnienie lub niemożność), upośledzoną równowagę czy pionizację ciała. Odpowiedzialne za to są: niedowłady (osłabienie siły mięśniowej) lub porażenie jedno- lub obustronne; wzmożone napięcie mięśniowe (spastyczne), brak lub zaburzenie odruchów skórnych, zaburzenia równowagi, zaburzenia czucia głębokiego. Choroba bardzo często dotyka jedną z kończyn (górną lub dolną) lub w cięższych przypadkach całą połowę ciała. Szczególnie dotkliwe dla pacjentów jest utracenie sprawności w obrębie ręki, zwłaszcza gdy jest to kończyna dominująca. Spastyczne napięcie pojawiające się jako skutek udaru uniemożliwia lub znacznie utrudnia samoobsługę i najprostsze czynności dnia codziennego. Aby przywrócić pacjentom funkcje utracone na skutek udaru, fizjoterapia posługuje się metodą PNF, czyli proprioceptywnym nerwowo-mięśniowym torowaniem ruchu. Metoda ta skupia się na odczuwaniu własnego ruchu (propriocepcji), odtwarzaniu i reedukacji właściwych wzorców ruchowych. W terapii często wykorzystuje się drobny sprzęt do zamykania łańcuchów kinematycznych czy też do wspierania czucia głębokiego. Tym sprzętem mogą być taśmy MVS, poduszki pneumatyczne, piłki gimnastyczne. W ostatnich latach do dyspozycji fizjoterapeutów pojawił się robot do rehabilitacji ręki Fourier Intelligence M2 , który pomaga w terapii na wielu płaszczyznach. W wielu przypadkach we wczesnych etapach terapii po udarze, dysfunkcje pacjenta uniemożliwiają wykonywanie jakiegokolwiek ruchu czynnego w dotkniętej chorobą kończynie. Wykorzystanie robota Fourier Intelligence M2 daje możliwość odciążenia fizycznego terapeuty. Robot pomaga w utrzymaniu wysokiego skupienia pacjenta na wykonywanej czynności, dzięki ciekawemu interfejsowi i wykorzystaniu gier zręcznościowych do uatrakcyjnienia treningu. Pacjent skupia się na zadaniu, a terapeuta może korygować postawę pacjenta. Dzięki zaawansowanemu systemowi wiele danych może zostać zapisanych, zatem można je wykorzystać do oceny postępów terapii pacjenta. Robot Fourier Intelligence M2 jest nie tylko urządzeniem terapeutycznym, ale dzięki zaawansowanym funkcjom także urządzeniem diagnostycznym. Żeby lepiej zapoznać się z funkcjonalnością robota, zapraszamy do obejrzenia filmiku z naszym specjalistą:  W razie pytań o sprzęt rehabilitacyjny zachęcamy do kontaktu z naszymi fizjoterapeutami. Rehabilitacja dłoni po udarze Udar mózgu jest chorobą coraz częściej dotykającą młodych ludzi. W Polsce co roku dosięga ok. 80tys. osób, z czego 30 tys. umiera w ciągu pierwszego miesiąca po incydencie. Aż 5% osób doświadczających udaru mózgu to osoby między 25, a 35 rokiem życia. Większość osób po udarze cierpi na wiele dysfunkcji, które w znacznym stopniu ograniczają codzienne, normalne funkcjonowanie. Czym jest udar i jakie mogą być jego konsekwencje? Do udaru dochodzi poprzez nagłe i miejscowe zaburzenia krążenia krwi w obrębie mózgu. Ze względu na pochodzenie i patofizjologię udary dzieli się na dwie formy: niedokrwienną i krwotoczną. W zależności od rozległości udaru oraz jego rodzaju, konsekwencje mogą być bardzo różne. Najczęściej dochodzi do upośledzenia funkcji motorycznych, apatii, zaburzenia postrzegania, mowy oraz częściowego otępienia. Bardzo częstym powikłaniem jest zaburzenie funkcji dłoni oraz stopy, co dla pacjenta staje się bardzo uciążliwe w życiu codziennym – upośledza samodzielność i wykonywanie najprostszych czynności. Rehabilitacja dłoni po udarze – na czym polega? Aby zacząć rehabilitację dłoni po udarze mózgu, należy zrozumieć oraz zbadać na czym polega dysfunkcja danego pacjenta. Najczęściej pacjenci cierpią z powodu utraty siły, koordynacji i zborności ruchowej. Trudne staje się wykonywanie ruchów naprzemiennych oraz precyzyjnych. Dysfunkcje stają się kłopotliwe, ponieważ wpływają na podstawowe czynności takie jak: higiena osobista, jedzenie, picie czy pisanie. Dobrą wiadomością jest fakt, że mózg człowieka posiada niesamowitą zdolność do formowania nowych połączeń nerwowych. Fenomen ten, nazywany neuropatycznością umożliwia naukę wielu czynności na nowo i stopniowy powrót do większej aktywności. Fizjoterapia po udarze mózgu skupia się przede wszystkim na odzyskaniu funkcjonalności pacjenta. Ćwiczenia rehabilitacyjne są dostosowywane indywidualnie do zaburzeń danej osoby. Nie mogą być zbyt intensywne, aby nie spowolnić procesu leczenia. Pomocne w ćwiczeniach są sprzęty rehabilitacyjne wspomagające ćwiczenia propriocepcji i koordynacji – takie jak poduszki sensomotoryczne. W przypadku dłoni, rehabilitacja powinna opierać się o kompleksowe podejście do problemu i rozwijać zarówno siłę, koordynację i kontrolę precyzyjnych ruchów dłoni. Rokowania w przypadku pacjentów po udarze zazwyczaj są pozytywne. Wykwalifikowany fizjoterapeuta jest w stanie poprowadzić rehabilitację tak, aby już po kilku miesiącach po incydencie funkcjonalność pacjenta była większa. Najczęściej jednak, współpraca pacjenta i terapeuty to lata ćwiczeń i systematycznej pracy, która w rezultacie prowadzi do bardzo dobrych efektów. Najważniejsze z nich to: redukcja bólu, zmniejszenie sztywności ręki i poprawa krążenia, zwiększenie siły, poprawa zdolności koordynacji i codziennego funkcjonowania. Popularnymi i skutecznymi metodami fizjoterapii neurologicznej są PNF czy terapia funkcjonalna. W przypadku niektórych powikłań, przydatne mogą być również zabiegi terapii manualnej. Aby powrócić do wykonywania codziennych czynności i stać się niezależnym po udarze, pacjent często musi przejść długą drogę. Nie oznacza to jednak, że jest to niemożliwe. Często fizjoterapia działa cuda, a pacjenci tracący wiarę w sukces wracają do sprawności większej niż zakładali. Dlatego warto, w skomplikowanej sztuce pracy neurologicznej, nieustannie walczyć o sprawność i powrót pacjenta do zdrowia. Jakub Seremak Magister fizjoterapii, osteopata. Specjalizuję się w rehabilitacji sportowej, ortopedycznej oraz nowoczesnych metodach usprawniania organizmu. Interesuję się także fizjologią, która jest podstawą do zrozumienia problemów pacjenta. W wolnym czasie uprawiam sport, słucham rocka i gram na basie. Zobacz wszystkie moje artykuły Fizjoterapia po udarze mózgu Emilia Mikołajewska Artykuły z czasopisma | 10 grudnia 2012 | NR 34 61 Udar jest trzecią pod względem częstości występowania przyczyną zgonów – po chorobach układu krążenia i nowotworach. Udar mózgu to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych lub uogólnionych zaburzeń czynności mózgu, utrzymujących się dłużej niż 24 godziny (o ile pacjent nie umrze) i niemających innej przyczyny niż naczyniowa. Jest trzecią pod względem częstości występowania przyczyną zgonów – po chorobach układu krążenia i nowotworach. Szacunki mówią o 15 mln przypadków udarów rocznie na świecie, z czego 5 mln to ofiary śmiertelne. Zapadalność na udar zmienia się w zależności od kraju: w Polsce rocznie na udar mózgu zapada 70 000 osób, z czego 33% nie przeżywa roku. Współczynnik zapadalności na pierwszy w życiu udar wynosi 175/100 000 wśród Polaków i 125/100 000 wśród Polek. Przeważającą większość udarów stanowią udary niedokrwienne (80–85%), podczas gdy udary krwotoczne jedynie 10–12% [7–9, 16, 17]. Etiologia udarów jest zróżnicowana: obejmuje przede wszystkim nadciśnienie tętnicze, malformacje tętniczo-żylne, tętniaki i naczyniaki, guzy wewnątrzczaszkowe, angiopatie amyloidowe oraz choroby krwi i zaburzenia krzepnięcia. Etiologia najczęściej spotykanych udarów niedokrwiennych obejmuje zmiany w tętnicach domózgowych, zatory pochodzenia sercowego oraz inne (lub nieustalone) przyczyny. Diagnostyka udaru jest złożonym procesem wymagającym wstępnej diagnostyki różnicowej (wywiad, badanie neurologiczne, badanie krwi, badania neuroobrazowe, badanie klinimetryczne) oraz wykluczenia innych przyczyn. Następnie wdrażany jest cały proces diagnostyki dodatkowej (jeśli jest wymagana), leczenia (w tym interwencji chirurgicznych – jeśli wymagane), profilaktyki i rehabilitacji. Najczęściej spotykane powikłania u pacjentów po udarze, silnie oddziałujące na przebieg i efektywność procesu terapeutycznego, obejmują: wzmożone ciśnienie śródczaszkowe, podwyższone ciśnienie lub niedociśnienie tętnicze, ból ośrodkowy, chorobę zakrzepowo-zatorową, dysfagię, zakażenia dróg oddechowych i moczowych, drgawki, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia napięcia mięśniowego, odleżyny, zaburzenia gospodarki elektrolitowej, depresję. Czynniki rokujące negatywnie u pacjentów po udarze to przede wszystkim wcześniejsze poważne schorzenia, obniżony (w dłuższym okresie) poziom świadomości, otępienie, afazja, hemipareza oraz brak poprawy. Rys. 1. Miejsce udarów wśród chorób naczyniowych ośrodkowego układu nerwowego Samo przeżycie udaru nie oznacza pełnego powrotu do zdrowia i sprawności funkcjonalnej. Udar stanowi najpoważniejszą przyczynę długotrwałej niepełnosprawności w populacji pacjentów dorosłych. Około 60% z nich jest dotkniętych w różnym stopniu deficytami ruchowymi, a 50% jest niesamodzielnych lub wymaga stałej opieki. Dodatkowo ryzyko nawrotu po udarze niedokrwiennym mózgu wynosi 40% w ciągu 5 lat [7–9, 16, 17]. Udar mózgu stanowi zatem zarówno poważny problem medyczny, jak i społeczny oraz gospodarczy, który wymaga szczególnej uwagi nie tylko od strony ratowania życia, ale również przywracania pacjenta do normalnego funkcjonowania w domu, pracy i społeczeństwie. Stąd ogromne znaczenie przywiązywane do skutecznej rehabilitacji poudarowej. Dzięki badaniu czynników ryzyka udaru część z nich można objąć kontrolą prewencyjną, a pozostałe poddać działaniom profilaktycznym – zarówno w ramach medycznych działań interdyscyplinarnych, jak i popularyzacji zdrowego trybu życia. Systematyczne działanie w tym obszarze może w istotny sposób wpłynąć na zachorowalność na udar mózgu. Droga pacjenta po udarze mózgu Udar mózgu ze względu na dużą częstość występowania oraz na powagę i rozmiar skutków wymaga specjalistycznego podejścia. Konieczne okazało się wprowadzenie procedur, które zapewniałyby minimalizację skutków udaru oraz przede wszystkim zmniejszały do minimum umieralność w wyniku udaru. Wersja optymalna zakłada, że pacjent po przyjęciu do izby przyjęć trafia na oddział udarowy ze specjalistycznym sprzętem diagnostycznym (tomograf komputerowy wysokiej klasy), umożliwiającym ewentualną precyzyjną i wysoce skuteczną interwencję chirurgiczną [7–9, 16, 17]. Takie oddziały wciąż są rzadkością, choć rośnie świadomość konieczności ich istnienia w Polsce. Oddział taki jest w stanie, poza dokonaniem diagnostyki i ewentualnej interwencji chirurgicznej, zapewnić rehabilitację wczesną i opiekę personelu pielęgniarskiego przygotowanego do pracy ze specyficzną grupą chorych, jaką są pacjenci po przebytym udarze mózgu. Alternatywą dla oddziału udarowego na dzień dzisiejszy jest oddział neurologiczny. Po ustąpieniu fazy ostrej pacjent może trafić na oddział rehabilitacyjny lub inny zapewniający kompleksową rehabilitację. Tam pacjent pozostaje pod opieką lekarza specjalisty rehabilitacji, neurologa, urologa, możliwe są też konsultacje okulistyczne, logopedyczne, psychologiczne i kardiologiczne. W miarę konieczności wdrażana jest farmakologia oraz rehabilitacja uzupełniana fachowym działaniem personelu pielęgniarskiego, który dba, by nie pojawiły się odleżyny, zmiany wtórne w stawach oraz współuczestniczy w pielęgnacji pęcherza moczowego z fizjoterapeutą, urologiem i lekarzem prowadzącym. Gdy stan chorego poprawi się lub gdy brak jest możliwości przebywania na oddziale zapewniającym rehabilitację, pacjent powinien podlegać stałej opiece lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), neurologa oraz przychodni rehabilitacyjnej, wdrażana jest rehabilitacja domowa refundowana przez NFZ. Opieka nad osobą po przebytym udarze mózgu musi być ciągła, kompleksowa i obejmować działania prewencyjne przed wystąpieniem następnego udaru. Udar wiąże się z ryzykiem wystąpienia szeregu zaburzeń, które mogą mieć znaczący wpływ na całe późniejsze funkcjonowaniu chorego. Należą do nich przede wszystkim zaburzenia czucia, napięcia mięśniowego, mowy oraz afektywne. W wyniku ich wystąpienia u pacjentów po udarze obserwuje się trudności w komunikacji, samoobsłudze oraz mobilności. Przedstawione zaburzenia mogą występować wszystkie jednocześnie lub może wystąpić tylko część z nich, ponadto ich objawy mogą być obserwowane w różnym nasileniu: od słabych (ledwie zauważalnych), aż po silne. Bez względu na zakres i stopień ww. zaburzeń mogą one powodować problemy w codziennym funkcjonowaniu, nauce, pracy czy kontaktach społecznych. Rys. 3. Droga pacjenta z udarem mózgu (jeden z możliwych wariantów) Terapeutyczny zespół wielodyscyplinarny Głównym celem terapii jest przywrócenie pacjentowi po udarze jak największej samodzielności. Można to osiągnąć jedynie dzięki wczesnemu wdrożeniu efektywnej rehabilitacji realizowanej przez terapeutyczny zespół wielodyscyplinarny. W jego skład wchodzą najczęściej: fizjoterapeuta lub zespół fizjoterapeutów, lekarz specjalista rehabilitacji medycznej, personel pielęgniarski, neurologopeda, terapeuta zajęciowy, psycholog, muzykoterapeuta, lekarz specjalista urolog, lekarz specjalista neurolog oraz, w miarę potrzeb, inni specjaliści. Niezwykle ważna jest świadomość wszystkich członków zespołu w zakresie: wspólnych celów terapii: zwiększanie samodzielności pacjenta oraz minimalizacja zmian wtórnych, synergii działań poszczególnych członków zespołu, przenikania się (odrębnych) zadań każdego z członków zespołu, konieczności współdziałania dla maksymalizacji efektywności terapii jako całości, potrzeby znajomości działań pozostałych członków zespołu, ich koordynacji oraz możliwych konfliktów w tym zakresie. Złożoność działań zespołu wielodyscyplinarnego zwiększa znaczna liczba patologicznych zmian wtórnych, jakimi zagrożony jest pacjent po udarze mózgu. Należą do nich przede wszystkim zaburzenia w zakresie: układu krążenia, układu oddechowego, układu moczowego i defekacji, powłoki wspólnej (skóry), układu ruchu, w tym będące rezultatem zaburzeń w napięciu mięśniowym. Na chwilę obecną przebieg oddziaływań fizjoterapeutycznych u pacjentów po udarze nie jest precyzyjnie zdefiniowany i opiera się głównie na wiedzy i doświadczeniu członków zespołu wielodyscyplinarnego. Zadania fizjoterapii w okresie ostrym po udarze mózgu Czas trwania i stan pacjentów w okresie ostrym po udarze jest zróżnicowany. Wynika to z faktu, że w okresie ostrym dochodzi do normalizacji homeostazy organizmu. Decyzja dotycząca czasu rozpoczęcia usprawniania należy do lekarza prowadzącego na oddziale intensywnej terapii lub na oddziale udarowym (tab. 1). Jako metody uzupełniające i wspomagające proces terapeutyczny stosuje się muzykoterapię i psychoterapię. Tab. 1. Wybrane zadania fizjoterapii w okresie ostrym po udarze mózgu ZAPOBIEGANIE PATOLOGICZNYM ZMIANOM WTÓRNYM 1. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu naczyniowego, krążenia i chłonnego w profilaktyce zaburzeń zakrzepowych i zaburzenia w odpływie chłonki: wykonywanie ruchów biernych lub wspomaganych we wszystkich stawach kończyn dolnych i górnych należy uwzględnić szczególnie części dystalne kończyn w profilaktyce obrzęków: specyficzne pozycje ułożeniowe (już od pierwszej dob należy uwzględnić ułożenie przedramienia i dłoni w podwyższeniu, np. na poduszce lub klinie 2. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu oddechowego zmiany pozycji oraz oklepywanie klatki piersiowej w części grzbietowej ruchem łyżeczkowym nauka odkrztuszania i ćwiczenia oddechowe pionizacja w łóżku – stopień i forma zależne od stanu pacjenta we współpracy z personelem pielęgniarskim 3. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu ruchu specyficzne pozycje ułożeniowe z odciążeniem kończyn ćwiczenia bierne lub wspomagane 4. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie powłoki wspólnej (skóry) zapobieganie odleżynom: ćwiczenia poprawiające ukrwienie masaż suchy kończyn dolnych i górnych pozycje ułożeniowe zmiany pozycji z częstością co 2 godz. w dzień i co 4 godz. w nocy lub częściej – w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta materac przeciwodleżynowy od pierwszej doby, niezbędne współdziałanie personelu pielęgniarskiego TOROWANIE UKŁADU NERWOWEGO 5. Przeciwdziałanie zaburzeniom w przepływie bodźców ćwiczenia zgodne z założeniami metody NDT-Bobath lub PNF Lp. Zadanie Realizacja UwagiZadania fizjoterapii w okresie zdrowienia po udarze mózgu Zakończenie okresu ostrego po udarze mózgu, skutkujące ustabilizowaniem stanu pacjenta, umożliwia przejście do terapii w okresie zdrowienia, stanowiącej zasadniczy etap terapii usprawniania pacjenta (tab. 2). Metody uzupełniające i wspomagające proces terapeutyczny stanowią: muzykoterapia, psychoterapia i terapia zajęciowa. Tab. 2. Wybrane zadania fizjoterapii w okresie zdrowienia po udarze mózgu ZAPOBIEGANIE PATOLOGICZNYM ZMIANOM WTÓRNYM 1. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu ruchu zapobieganie ograniczeniom w zakresie ruchu: ćwiczenia bierne, wspomagane, czynne, czynne w odciążeniu profilaktyka podwichnięć w stawach barkowych i biodrowych: pozycje ułożeniowe w celu zabezpieczenia stawu barkowego (i w innych przypadkach): kinesiotaping 2. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie powłoki wspólnej (skóry) zapobieganie odleżynom: ćwiczenia poprawiające ukrwienie masaż suchy kończyn dolnych i górnych pozycje ułożeniowe zmiany pozycji z częstością co 2 godz. w dzień i co 4 godz. w nocy lub częściej – w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta materac przeciwodleżynowy, a przy adaptacji do wózka: poduszka przeciwodleżynowa, niezbędne współdziałanie personelu pielęgniarskiego TOROWANIE UKŁADU NERWOWEGO 3. Kontynuacja przeciwdziałania zaburzeniom w przepływie bodźców ćwiczenia zgodne z założeniami metody NDT-Bobath lub PNF WZMACNIANIE SIŁY MIĘŚNI 4. Wzmacnianie siły mięśni ćwiczenia zgodne z założeniami metody NDT-Bobath lub PNF ćwiczenia wspomagane, w odciążeniu, w odciążeniu z obciążeniem, czynne wolne, ćwiczenia ogólnorozwojowe w basenie UTRZYMANIE ZAKRESÓW RUCHU 5. Utrzymanie zakresów ruchu ćwiczenia bierne, czynne, czynne samowspomagane UTRZYMANIE LUB POPRAWA DŁUGOŚCI WŁÓKIEN MIĘŚNIOWYCH I UKŁADU NERWOWEGO 6. Utrzymanie długości włókien mięśniowych i układu nerwowego masaż klasyczny, mobilizacja powięzi, wydłużanie odległości między włóknami miozyny i aktyny 7. Poprawa długości włókien mięśniowych i układu nerwowego mobilizacja układu nerwowego o zmniejszonej długości PIONIZACJA 8. Wdrażanie kolejnych form pionizacji pozycja siedząca na wózku siad bez podparcia pleców stanie bierne w pionizatorze stanie przy dużych płaszczyznach (stół rehabilitacyjny z regulowaną wysokością) dla zapewnienia poczucia bezpieczeństwa stanie przy mniejszych płaszczyznach podparcia, np. poręcze jednostronne, drabinki (bokiem) stanie przy coraz mniejszych płaszczyznach podparcia, typu: czwórnóg, trójnóg, laska jednopunktowa stanie bez pomocy ortopedycznych, tylko z asekuracją terapeuty stanie samodzielne REEDUKACJA CHODU 9. Kolejne etapy ponownego nauczania chodu wdrażane po osiągnięciu przez pacjenta etapu stania samodzielnego przy dużej płaszczyźnie podparcia całkowite przestawianie kończyny dolnej niedowładnej niewielkie wspomaganie w przestawieniu kończyny niedowładnej lub zabezpieczeniu jej stawu kolanowego w wyproście samodzielne przeniesienie kończyny dolnej niedowładnej w zależności od siły mięśniowej chód mniej lub bardziej wspomagany przez terapeutę REEDUKACJA CZYNNOŚCI ŻYCIA CODZIENNEGO (activities of daily living – ADLs) 10. Nauka wykorzystywania kończyny górnej niedowładnej podnoszenie szklanki, butelki, wyciskanie pasty do zębów, a podczas chodzenia: noszenie torebki, kosmetyczki, ręcznika w zależności od możliwości ĆWICZENIA W ZAKRESIE MOBILNOŚCI 11. Ćwiczenia w zakresie możliwości przemieszczania się przemieszczanie w łóżku, z łóżka na wózek i z powrotem itp Zadanie Realizacja UwagiZadania fizjoterapii w okresie przewlekłym po udarze mózgu Terapia w okresie przewlekłym stanowi kontynuację terapii w okresie zdrowienia. Metody uzupełniające i wspomagające proces terapeutyczny stanowią: muzykoterapia, psychoterapia i terapia zajęciowa. Ponadto niezwykle ważny element całego procesu terapeutycznego stanowi zaopatrzeni… Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma “Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja” Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma …i wiele więcej! Sprawdź
SEBASTIAN LEWE. koordynator turnusów. +48 530 490 600. NORMAN ŁOZIŃSKI. dyrektor ośrodka. +48 603 201 757. Rehabilitacja ręki po udarze mózgu to intensywny program rehabilitacji dla osób ze spastyką ręki, niedowładem ręki, przykurczami ręki. Zobacz nasze efekty. Artykuł zaktualizowany 25/04/2022 Taśmy można używać zarówno podczas domowego treningu, jak i na siłowni. Ćwiczenia z gumami oporowymi są bardzo popularne, uwielbiają je amatorzy oraz zawodowcy. Jakie się tu sprawdzą? Mamy aż 28 najlepszych propozycji na całe ciało! Ćwiczenia z taśmą – doskonałe do domu i na siłownię!Dlaczego warto robić ćwiczenia z taśmą?Dla kogo polecane są ćwiczenia z taśmami?Ćwiczenia z taśmą na klatkę piersiowąĆwiczenia z gumami na plecyĆwiczenia z taśmą na barkiĆwiczenia z gumami na brzuchĆwiczenia z taśmą na ręce (bicepsy i tricepsy)Ćwiczenia z taśmą na pośladkiĆwiczenia z taśmą na nogiEfekty ćwiczenia z gumą – jakie są? Ćwiczenia z taśmą – doskonałe do domu i na siłownię! Trening z gumami oporowymi wykonasz w zaciszu domu, a także na siłowni – solo lub w duecie ze sprzętem sportowym. Zajmują niewiele miejsca, więc bez trudu je zabierzesz dosłownie wszędzie. Elastyczne taśmy to ciekawa alternatywa dla klasycznych ciężarów. Pamiętaj, że na rynku jest wiele taśm. Dopasuj je indywidualnie! Ma się naciągać, poza tym stanowić odpowiedni opór. Gumy oporowe nazywane również fitness sprawdzą się podczas treningu różnych części ciała, także do rozgrzewki. Poniżej znajdziesz najpopularniejsze typy tego sprzętu: mini brands to wąskie taśmy oporowe idealne do treningu pośladków i ćwiczeń bez budowania masy mięśniowej power brands tu do wyboru mamy kilka szerokości, do tego wyróżnia je dość duży opór. Potrafią być bardzo długie i mieć nawet 2 metry. Wielu sportowców wykorzystuje ten rodzaj podczas treningów. Taśmy pilates będą dodatkiem do ćwiczeń fitness. Ich cechą charakterystyczną jest duża elastyczność oraz lekkość. Expandery, czyli elastyczne taśmy połączone dwoma uchwytami bądź sprężynkami. Doskonałe do aktywacji pleców, jak i klatki piersiowej. Taśmy TRX – bardzo wytrzymałe propozycje stworzone do treningu bazującego na własnej masie ciała. Co kluczowe ten rodzaj nie jest elastyczny! Dlaczego warto robić ćwiczenia z taśmą? Ćwiczenia na gumach oporowych są uwielbiane przez mężczyzn, jak i kobiety. Nic w tym dziwnego, dlatego że mają wiele zalet. Przede wszystkim: zwiększają one intensywność treningu w czasie treningu z takim sprzętem spada ryzyko pojawienia się kontuzji zwiększają siłę wzmacniają mięśnie wysmuklają sylwetkę zwiększają elastyczność mięśni oraz stawów poprawiają kondycję, a także stabilizację pozwalają zredukować tkankę tłuszczową umożliwiają budowanie masy mięśniowej. Nie da się ukryć, że trening z taśmami przynosi masę korzyści dla naszego ciała. Za sprawą tego prostego, a jakże skutecznego narzędzia możemy wykonywać wiele pozycji, a poprzez to wzmacniać oraz modelować sylwetkę. Dla kogo polecane są ćwiczenia z taśmami? Jak już wspominaliśmy ćwiczenia z gumami oporowymi dobrze wpływają na figurę, ale to nie wszystko, bo mogą z nich korzystać nie tylko sportowcy, ale i osoby: starsze po urazach, które wymagają rehabilitacji kobiety w ciąży, które chcą wzmocnić mięśnie które chcą zredukować tkankę tłuszczową które pragną zmniejszyć widoczność „skórki pomarańczowej” uprawiające sporty walki. Podczas wyboru taśmy kierujemy się przede wszystkim rodzajem treningu, celami, a także naszymi możliwościami. To pokazuje, że zakup jest naprawdę kwestią indywidualną i każdy musi mieć własny sprzęt spełniający jego oczekiwania. Ćwiczenia z taśmą na klatkę piersiową W sytuacji kiedy marzysz o rozbudowaniu klatki piersiowej guma będzie niebywale pomocna. Wykonuj pompki, ale z oporem. Elastyczny pasek ma pojawić się na plecach w górnej części, a jego końce w dłoniach. Ramiona uginaj do chwili dotknięcia klatką piersiową podłoża. Potem szybko wróć do pozycji wyjściowej. W zależności o możliwości fizycznych zrób 8 bądź 12 powtórzeń. Kiedy chcemy pracować nad klatką piersiową to trening z gumami oporowymi jest dobrym pomysłem. Poza wyżej wspomnianym ćwiczeniem, mamy do dyspozycji jeszcze wiele innych, takich jak: Pompki Pozycja wygląda zupełnie tak samo, jak przy klasycznych pompkach. Główną różnicą jest fakt iż elastyczną taśmę umieszczamy w poprzek w górnej części pleców, końce natomiast przytrzymujemy dłońmi. Wykonaj 15-20 powtórzeń. Wychylanie klatki piersiowej Stoisz przodem, gdzie kolana są zgięte, a środkowa część taśmy znajduje się pod stopami. Uchwyty trzymasz w dłoniach, tak by były na poziomie barków. W tym ćwiczeniu chodzi o naciskanie taśmy do góry oraz na boki. Wykonaj 10-12 powtórzeń. Wyciskanie na stojąco Mocujesz taśmę z uchwytami, tak aby znalazła się na wysokości klatki piersiowej. Stoisz do niej tyłem. W tej pozycji prostujesz i zginasz łokcie jednocześnie rozkładając ramiona. W serii jest 12-15 powtórzeń. Wyciskanie w pozycji leżącej Kładziesz się na plecach, a gumę oporową umieszczasz pod ławką. Chwytasz taśmę w dłonie i trzymasz na poziomie barków. Chodzi o wyciąganie ramion do przodu. Powtórzenia w tym ćwiczeniu wynoszą 10-12 razy. Ta pozycja to ciekawa alternatywa, gdy nie mamy sprzętu w postaci sztangi. Ćwiczenia z gumami na plecy Jakie ćwiczenia z gumą są dobre na plecy? Zrób siad prosty, gdzie nogi są lekko ugięte, a powerband zaczepiony jest na stopach, a dokładnie mówiąc o środkową ich część. Ramiona są wyprostowane, a w dłoniach mamy koniec gumy. Zginasz je chcąc przyciągnąć sprzęt, jak najbliżej się da. Co ważne wysokość uniesienia ramion decyduje o tym, jakie jeszcze partie mięśni pobudzimy do działania! Inne ćwiczenia z gumą na plecy, które naprawdę je wzmocnią. Wykonuj, na przykład: Siadasz na ziemi, a nogi są wyprostowane. Następnie przekładasz gumę przez stopy i napinasz trzymając w dłoniach. Ręce znajdują się blisko talii, a plecy są wyprostowane. Przyciągasz, wytrzymujesz i następnie luzujesz taśmę oporową. Powtórz 10 razy. Chwytasz taśmę w obie ręce, tak aby znajdowała się na wysokości klatki piersiowej. Rozszerzasz nogi na szerokość ramion, plecy trzymasz proste, a wzrok jest skierowany przed siebie. Rozciągasz gumy w obu kierunkach, jak najdalej się uda. Wykonaj 10 powtórzeń. Stajesz na gumie, co ważne dwiema nogami. Rozstawiasz stopy na szerokość barków, a środek taśmy chwytasz dłońmi. Przyciągasz łokcie do góry, jednocześnie je wypychasz na zewnątrz. Plecy są proste, a brzuch napięty. Po powtórzeniu wracasz do pozycji wyjściowej, robisz tak aż 10 razy. Stajesz przed taśmami TRX i robisz nachwyt. Pochylasz się lekko do tyłu, aby ciało miało pozycję skośną, gumy będą wtedy naprężone. Jedna noga jest wyprostowana, a druga delikatnie zgięta. Podczas ćwiczenia ramię wędruje w górę nad głowę, za to drugie przyciągasz do ciała. Następuje delikatny skręt tułowia. Po każdym powtórzeniu wróć do pozycji wyjściowej. Ćwiczenia z taśmą na barki Pięknie rozbudowane barki to marzenie wielu osób. Trening z taśmami oporowymi może nas przybliżyć do celu. Postaw wobec tego na pozycje: Wyciskanie nad głową Stajesz na środku taśmy, gdzie nosi są ustawione na szerokości barków. Chwytasz taśmę oburącz, unosisz w górę aż nad głowę, czyli zginasz i prostujesz łokcie. Wykonaj 8-10 powtórzeń. Wznoszenie do przodu Ustawiasz się, jak do poprzedniego ćwiczenia, tyle że stopy są blisko siebie, ponadto bez zginania łokci unosisz gumę w górę na wysokość poziomu barków. Powtórz to 8-12 razy. Wznoszenie boczne Noga wysunięta do przodu trzyma gumę, obie jej końcówki chwytasz w dłonie. Unosisz ramiona w bok, ale dłonie są skierowane wzajemnie ku sobie. Na każdą stronę robisz 8-12 powtórzeń. Wznoszenie boczne w pozycji siedzącej Siadasz na podwyższeniu, pod stopami znajduje się taśma. Robisz identyczne ruchy, jak w opisanej wyżej pozycji, czyli unosisz ręce do boku na wysokość barków. Lekko pochylasz się do przodu. Ćwiczenia z gumami na brzuch Guma będzie idealnie sprawdzać się podczas rzeźbienia mięśni brzucha. Długi model wykorzystaj w czasie skłonów. Gumę przyczep do klamki lub innego przedmiotu – musi być solidnie zaczepiona na wysokości około 2 metrów. Dłońmi chwytasz drugą stronę gumy i przysuwasz do klatki piersiowej. Wykonaj, tak zwany koci grzbiet, czyli ugnij odcinek lędźwiowo-krzyżowy i delikatnie się pochyl. Po kilku sekundach wracasz do pozycji wyjściowej. Wykonaj 15 powtórzeń. Trening z taśmami doskonale sprawdza się, gdy pracujemy nad brzuchem. Poniżej przedstawiamy jeszcze kilka innych ćwiczeń Skręty w siadzie Siadasz na ziemi. Taśma jest skrzyżowana pod stopami, a jej końce znajdują się w dłoniach. Unosisz wszystkie kończyny do góry, skręcaj tułów raz w jedną, a raz w drugą stronę. Powtórz 8-10 razy. Scyzoryk z gumą Siadasz na ziemi, a gumę zahaczasz o złączone stopy, gdzie krzyżujesz, jej końce są w dłoniach. Unosisz do góry zgięte kolana i lekko odchylasz tułów. Prostujesz ręce oraz nogi i mocno napinasz brzuch. Chwilę wytrzymujesz, wracasz do pozycji wyjściowej. Kładziesz się na plecach, ramiona wyciągasz wzdłuż ciała, a nogi są zgięte pod kątem 90 stopni. Lekko unosisz stopy do góry. Gumy pojawiają się nieco wyżej od kolan. Przyciągasz kolana w stronę bioder, potem wracasz do pozycji wyjściowej. Skłony – zaczepiasz gumę na wysokości około 2 m nad ziemią. Chwytasz jej końce obiema dłońmi, albo jedną, następnie przesuwasz je w stronę klatki piersiowej. Wykonujesz wtedy koci grzbiet. Zrób 15 powtórzeń. Ćwiczenia z taśmą na ręce (bicepsy i tricepsy) Guma doskonale działa na ramiona. Najlepiej sprawdza się tutaj długa wersja lub powerband. Jak wygląda ćwiczenie? Stajesz na lekko ugiętych kolanach, pod jedną stopą znajduje się taśma, a jej drugi koniec ląduje w dłoni. Napinasz brzuch! Ręka ze sprzętem jest wyprostowana, potem zgina się i wędruje ku górze. Wykonuj powolne, ale dokładne ruchy. Przy tej pozycji pracuje bardzo mocno biceps. Ćwiczenia z taśmami wykorzystaj do budowy bicepsa oraz tricepsa. Zdecyduj się na wykonywanie: Uginanie ramion w podporze stojąc Jedna noga jest ustawiona wyżej i to właśnie przez nią przekładasz gumę powyżej kolana. Drugi koniec wędruje do nadgarstka. Uginasz rękę, jak najwyżej. Pamiętaj, aby mocno napiąć brzuch! Prostowanie ramion za głową stojąc Stajesz prosto, nogi są złączone. Za plecami trzymasz taśmę. Jedna ręka jest zgięta przez cały czas, a druga robi wyprost. Siadasz na ziemi, gumę mocujesz na stopach. Jedną ręką naprężasz ją robiąc wiosłowanie. Staraj się wykonać pełny zakres ruchu! Siadasz na ławce, gumę umieszczasz pod pośladkami, a oburącz trzymasz ją za plecami. Rozciągasz taśmę prostując łokcie. Ćwiczenia z taśmą na pośladki Zdecydowanie najwięcej osób wykorzystuje trening z gumami oporowymi by zmienić wygląd pośladków. W tym wypadku postaw na ćwiczenia, takie jak: Wypychanie bioder Kładziesz się na plecach, a gumy umieszczasz w okolicy powyżej wysokości kolan. Ręce leżą wzdłuż ciała, za to nogi są ugięte pod kątem 90 stopni. Unosisz do góry pośladki i biodra. Im wyżej się uda tym lepiej. Zaleca się 15-20 powtórzeń. Rotacja zewnętrzna kończyn dolnych Kładziesz się na boku, a gumę umieszczasz w tym samym miejscu co do poprzedniego ćwiczenia. Opierasz się na zgiętym łokciu trzyma on głowę. Nogi są ugięte, a ćwiczenie polega na ich odsuwaniu od siebie, poprzez to guma się napina. Wykonaj 10-15 powtórzeń, ale pamiętaj aby chwilę wytrzymać nim wrócisz do pozycji wyjściowej. Obwodzenie nogi na stojąco Stajesz prosto, a gumę umieszczasz w okolicy kostek. Podczas ćwiczenia podnosisz jedną kończynę dolną w bok, chwilę wytrzymujesz. Mocno napnij pośladki, a ręce połóż na biodrach. Jeśli brak Ci równowagi przytrzymaj się krzesła, albo innego stabilnego przedmiotu. Obwodzenie na siedząco To ćwiczenie przypomina pozostałe, ale tu taśma jest nad kolanami, a Ty siedzisz na podłodze przytrzymując się z tyłu na dłoniach. Kolana są ugięte, a stopy są szerzej niż barki. Przyciągasz na boki kończyny i wracasz do pozycji, gdy są złączone. Wykonaj aż 15-20 razy. Ćwiczenia z taśmą na nogi Jeśli chcesz wysmuklić uda i unieść pośladki guma jest idealna. Wypróbuj przysiad bądź półprzysiad z tym dodatkiem założonym powyżej wysokości kolan. Staraj się zejść, jak najniżej się uda. Z każdym kolejnym treningiem zwiększaj ilość powtórzeń. Trening z taśmami jest bardzo skuteczny na nogi, zwłaszcza na uda. W planie powinny pojawić się jeszcze inne ćwiczenia takie jak Stajesz w lekkim rozkroku, stopy są ustawione na szerokości barków. Tutaj taśma znajduje się przełożona pod stopami, a końce trzymasz tyłem za ramionami. Tak robisz półprzysiady w liczbie 10 powtórzeń. Taśmę oporową dodajesz do klasycznych przysiadów. Ma ona znajdować się tuż nad kolanami. Wykonaj 15-20 powtórzeń. Unoszenie nóg z gumą jest dużo trudniejsze do wykonania niż myślisz. Zakładasz taśmę na stopy. W pozycji podporu podnosisz kończyny w górę, na każdą ze stron zrób 10 powtórzeń. Podpór z przyciąganiem kolan uzupełnij o elastyczne taśmy, które zakładasz na stopę. W tym ćwiczeniu opierasz się na dłoniach i na placach stóp, naprzemiennie przyciągasz kolano do klatki piersiowej. Efekty ćwiczenia z gumą – jakie są? Gumy do ćwiczenia są dość tanie i łatwo dostępne. Poza tym zdecydowana większość pań woli trening z tym sprzętem niż z hantlami. Jakie efekty daje ćwiczenie z gumami? Przykładowe efekty tego rodzaju ćwiczeń: są niewielkich rozmiarów, a więc możemy zabrać je ze sobą wszędzie, na przykład na wakacje ryzyko kontuzji w zasadzie nie istnieje skutecznie możemy, dzięki nim zmniejszyć obwód ud bądź talii zmniejszają tkankę tłuszczową zaokrąglają pośladki i unoszą je do góry wzmacniają mięśnie rozbudowują tkankę mięśniową. Najlepiej ćwiczyć z gumą 3 razy w tygodniu. Trening powinien trwać co najmniej godzinę, aby szybko zauważyć pozytywne zmiany w wyglądzie naszej figury. Kluczem do sukcesu jest wybór gumy o odpowiednim oporze! Musisz czuć trudność w trakcie wykonywania każdej pozycji. Autor bloga Wieloletni praktyk treningu siłowego oraz certyfikowany trener osobisty. Oprócz treningów siłowych uprawiam również biegi na średni dystans oraz jestem propagatorem zdrowej diety i stylu życia.
Sanatorium Uzdrowiskowe Róża wprowadziło rewolucyjnąFORMUŁĘ ALL INCLUSIVE MED & SPA. Dzięki niej otrzymacie Państwo wszystkie zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne i odnowy biologicznej w cenie pobytu zgodnie z ordynacją lekarza. Naszym celem jest przywrócenie, zarówno zdrowia, jak i holistyczne podejście do potrzeb współczesnego
Jak znów chodzić po udarze w 5 prostych krokach. Rehabilitacja po udarze Widziany przez: 14631, Nauka ponownego chodzenia - rehabilitacja po udarze mózgu i przy niedowładzie pomoże Ci odzyskać niezależność. Może to być długi proces, ponieważ chodzenie jest złożonym zadaniem, które wymaga współpracy wielu różnych grup mięśni i poprawy sprawności mózgu - neuroplastyczność. Uczenie się, jak znów chodzić po udarze mózgu to pewien proces ale przeważnie osiągalny. Dzięki tzw. neuroplastyczności mózgu możemy tego się nauczyć od nowa! Aby pomóc ci stanąć na nogi i chodzić (!), ten artykuł poprowadzi Cię przez kolejne etapy / kroki, które musisz wykonać, aby przejść się ponownie po udarze. 1. Rehabilituj stopy i nogi Twoje stopy i mięśnie nóg są oczywiście podstawą chodzenia. Aby chodzić, musisz postawić jedną stopę przed drugą itd.... Jednak wiele osób, które przeżyły udar, ma trudności z poruszeniem jedną nogą, a niektórzy, którzy przeżyli, cierpią na schorzenie zwane opadaniem stopy (tzw. OPADAJĄCA STOPA), co wiąże się z trudnościami ze zgięciem grzbietowym (uniesienie przedniej części stopy).Aby odzyskać zdolność do korzystania z tych mięśni, musisz wykonywać ćwiczenia z opuszczania nóg i stóp, aby ponownie przetorować (nauczyć tego) swój mózg. 2. Pracuj nad równowagą i tułowiem i ćwicz, i ćwicz, ĆWICZ! Równowaga jest również niezbędna do ćwiczeń stóp i nóg, dobrym pomysłem jest wykonywanie ćwiczeń to obejmować stanięcie na jednej nodze przez kilka minut dziennie lub chodzenie tzw. stopa za stopą. I nie zapomnij o swoim tułowiu!Posiadanie silnego tułowia jest niezbędne do zachowania równowagi podczas chodzenia. Dodaj więc kilka podstawowych ćwiczeń do swojego programu / terapii rehabilitacji po udarze. 3. Połącz umysł z mięśniami Ćwiczenia rehabilitacyjne będą chlebem powszednim twojego programu rehabilitacji po więcej ćwiczysz mięśnie, tym więcej siły i koordynacji zyskasz. Ćwiczenie pomaga aktywować neuroplastyczność, mechanizm, za pomocą którego mózg sam się przekręca i uczy nowych umiejętności. Im więcej powtarzasz ćwiczeń rehabilitacyjnych, tym silniejsze stają się nowe połączenia w twoim kiedy pracujesz nad wzmocnieniem stóp, nóg i rdzenia, koniecznie spróbuj ćwiczyć z DUŻĄ ilością powtórzeń. 4. Upewnij się, że Twoje widzenie i świadomość przestrzenna działają prawidłowo Dobre widzenie i świadomość przestrzenna są również ważne podczas być w stanie zobaczyć, dokąd zmierzasz, i dostrzec wszelkie nierówności lub przeszkody na swojej drodze. Więc jeśli masz problemy ze wzrokiem po udarze, możesz potrzebować terapii wzroku, aby poprawić widzenie, zanim będziesz mógł bezpiecznie chodzić. Powinieneś także zdawać sobie sprawę ze stanu zwanego zaniedbywaniem widzenia strony, który może powodować, że pacjenci z udarem mózgu są całkowicie nieświadomi ich dotkniętej strony - a także nieświadomi tego, że nie są świadomi!|Może to być niebezpieczne, gdy idziesz, ponieważ możesz wpaść na rzeczy i zranić się - a my tego nie chcemy!Zazwyczaj twój lekarz lub terapeuta poinformuje cię, jeśli masz jednostronne zaniedbanie, a opiekun również będzie mógł to zauważyć. 5. Wypróbuj szkolenie specyficzne dla zadania Być może najlepszym sposobem na poprawienie marszu jest „trening dostosowany do zadania”, który w zasadzie oznacza ćwiczenie chodzenia, aby być lepszym! Twój mózg jest coraz lepszy w tym, co wielokrotnie ćwiczysz, a cóż, ćwiczenie chodzenia jest świetnym sposobem na poprawę chodzenia. Jeśli używasz chodzika lub laski, jest to świetny początek. Staraj się chodzić z opiekunem po swoim pokoju lub okolicy. Wydłuż czas swoich spacerów, gdy będziesz nie masz wystarczająco dużo ruchu, aby ćwiczyć chodzenie z chodzikiem, to też jest w porządku. Po prostu ćwicz starannie stopy, nogi i nie zaniedbuj rehabilitacji. Pomogą ci odbudować wystarczającą siłę, aby przejść do etapu „piechura bez laski”. W rzeczywistości większość terapeutów zacznie rehabilitację pacjentów od ćwiczeń wzmacniających stopy, nogi i korpus, zanim zaczną ćwiczenia chodzenia, ponieważ potrzebujesz solidnych podstaw do bezpiecznej praktyki. Chodzenie po udarze Jest wiele pracy do poprawienia chodu po chodzi o mięśnie, powinieneś popracować nad treningiem stóp, nóg i tułowia, aby poprawić równowagę i także upewnić się dla samego siebie, że nie masz upośledzenia wzroku lub uwagi, które mogłyby stanowić szukasz dobrego i sprawdzonego programu terapii domowej, który pomoże ci poprawić chodzenie po udarze, możesz wypróbować FitMi! To bardzo dobra opcja dla domowej rehabilitacji - ćwiczeń po udarze. Odezwij się, a na pewno Ci coś doradzimy!! Zainspiruj się historią pewnej rehabilitacji po udarze mózgu Rehabilitacja w domu na pełnych obrotach. Mój mąż miał poważny udar 19 sierpnia 2020 roku, który sparaliżował go z prawej strony. Dzięki FitMi od tego czasu poczynił olbrzymie postępy. JESZCZE nie ma władzy w prawym ręku, teraz może chodzić z laską, jego mowa znacznie się poprawiła, ale walczy i rehabilituje się pełną parą. Bardzo się cieszymy, że zakupiliśmy dla niego ten zestaw FitMi, aby mógł dalej pracować i ćwiczyć w domu. Jesteśmy zachęceni tym programem i pozytywnymi opiniami, które przeczytaliśmy od innych ludzi, którzy z niego skorzystali. Dziękujemy Bogu, że trafiliśmy na ten zestaw i dziękujemy za wasze wsparcie. To wspaniały program. Katarzyna ( ZOBACZ JAK DZIAŁA FITMI Czy wiesz, że PCPR dofinansowuje ten zestaw? Chcesz wiedzieć, czy kwalifikujesz się do dofinansowania nawet 95% ceny zestawu? Możesz sam się starać o dofinansowanie albo zlecić to nam bezpłatnie!Nie zapominaj o podaniu swojego maila i telefonu.

BDNF dzięki żywności, która pomaga w terapii neurologicznej. Następujące pokarmy pomagają w wyzdrowieniu po udarze, ponieważ wspierają białkowy czynnik neurotroficzny pochodzenia mózgowego (z ang. BDNF). BDNF jest doskonałym paliwem do rehabilitacji po udarze mózgu, ponieważ poprawia neurogenezę, która obejmuje tworzenie nowych

Do udaru mózgu dochodzi wtedy, gdy część komórek tego narządu nie otrzymuje dostatecznej do funkcjonowania ilości krwi. Prowadzi to do niewystarczającego natlenowania i odżywienia komórek mózgu, a w konsekwencji do ich obumarcia. Leczenie pacjentów po udarze wymaga podejścia holistycznego i interdyscyplinarnego, a niezbędną jego częścią jest fizjoterapia. W artykule przedstawiamy, jaki jest cel rehabilitacji po udarze i jaki sprzęt można wykorzystać. Udar mózgu – niedokrwienny oraz krwotoczny Ze względu na mechanizm powstawania możemy wyróżnić dwa główne rodzaje udarów mózgu: niedokrwienny oraz krwotoczny. Udar niedokrwienny spowodowany jest niedrożnością tętnicy zaopatrującej mózg w krew, natomiast krwotoczny wynaczynieniem krwi poza tętnicę, nazywany jest też przez to wylewem. Bardziej zagraża życiu i zdrowiu pacjenta, bo – poza niedotlenieniem neuronów – dochodzi do ucisku tkanki mózgowej przez rozlewającą się w niej krew, a tym samym do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego. Udar niedokrwienny występuje częściej (w ok. 4/5 przypadków), przeważnie lepiej rokuje, tzn. jest mniej groźny dla życia pacjenta niż udar krwotoczny (ok. 1/5 przypadków), który aż w 50% kończy się śmiercią pacjenta. Konsekwencje udaru mózgu Każdy rodzaj udaru wymaga natychmiastowej reakcji w postaci jak najszybszego przewiezienia pacjenta do szpitala, najlepiej na oddział specjalizujący się w leczeniu udarów. Komórki mózgu zaczynają umierać już po 4 minutach niedotlenienia, dlatego by tego uniknąć, trzeba natychmiast podjąć działanie. Im wcześniej się to stanie, tym większe są szanse na całkowite wyleczenie pacjenta. Niestety nie zawsze możliwe jest uniknięcie negatywnych następstw udaru mózgu. Najczęstszymi konsekwencjami są: niesprawność ruchowa, połowiczne zaburzenia czucia, zaburzenia mowy (afazja), zaburzenia widzenia. Nieco rzadziej skutkiem udaru mózgu mogą być również: apraksja (niezdolność do wykonywania złożonych i wcześniej wyuczonych precyzyjnych i zamierzonych ruchów/gestów), amnezja, dysfagia (zaburzenia połykania), zaburzenia zachowania (poznawcze) oraz nawet zaburzenia psychiczne. Mnogość zaburzeń które są spowodowane przez udary, wymaga podejścia holistycznego oraz interdyscyplinarnego do leczenia pacjentów. W postępowaniu z chorym muszą znaleźć się: terapia logopedyczna, zajęciowa, pomoc psychologiczna, leczenie neurologiczne, leczenie okulistyczne, postępowanie fizjoterapeutyczne. Fizjoterapia po udarze mózgu Praca fizjoterapeuty z pacjentami po udarze ma na celu przede wszystkim poprawę sprawności ruchowej. Pacjenci mają problemy z wykonywaniem czynnego ruchu celowego (utrudnienie lub niemożność), upośledzoną równowagę czy pionizację ciała. Odpowiedzialne za to są: niedowłady (osłabienie siły mięśniowej) lub porażenie jedno- lub obustronne; wzmożone napięcie mięśniowe (spastyczne), brak lub zaburzenie odruchów skórnych, zaburzenia równowagi, zaburzenia czucia głębokiego. Choroba bardzo często dotyka jedną z kończyn (górną lub dolną) lub w cięższych przypadkach całą połowę ciała. Szczególnie dotkliwe dla pacjentów jest utracenie sprawności w obrębie ręki, zwłaszcza gdy jest to kończyna dominująca. Spastyczne napięcie pojawiające się jako skutek udaru uniemożliwia lub znacznie utrudnia samoobsługę i najprostsze czynności dnia codziennego. Aby przywrócić pacjentom funkcje utracone na skutek udaru, fizjoterapia posługuje się metodą PNF, czyli proprioceptywnym nerwowo-mięśniowym torowaniem ruchu. Metoda ta skupia się na odczuwaniu własnego ruchu (propriocepcji), odtwarzaniu i reedukacji właściwych wzorców ruchowych. W terapii często wykorzystuje się drobny sprzęt do zamykania łańcuchów kinematycznych czy też do wspierania czucia głębokiego. Tym sprzętem mogą być taśmy MVS, poduszki pneumatyczne, piłki gimnastyczne. W ostatnich latach do dyspozycji fizjoterapeutów pojawił się robot do rehabilitacji ręki Fourier Intelligence M2 , który pomaga w terapii na wielu płaszczyznach. W wielu przypadkach we wczesnych etapach terapii po udarze, dysfunkcje pacjenta uniemożliwiają wykonywanie jakiegokolwiek ruchu czynnego w dotkniętej chorobą kończynie. Wykorzystanie robota Fourier Intelligence M2 daje możliwość odciążenia fizycznego terapeuty. Robot do rehabilitacji ręki Fourier Intelligence M2 Taśma rehabilitacyjna MoVes FIT Band 2,5 m (pastelowe kolory) Taśma rehabilitacyjna MoVes-Band 1,5 m Robot pomaga w utrzymaniu wysokiego skupienia pacjenta na wykonywanej czynności, dzięki ciekawemu interfejsowi i wykorzystaniu gier zręcznościowych do uatrakcyjnienia treningu. Pacjent skupia się na zadaniu, a terapeuta może korygować postawę pacjenta. Dzięki zaawansowanemu systemowi wiele danych może zostać zapisanych, zatem można je wykorzystać do oceny postępów terapii pacjenta. Robot Fourier Intelligence M2 jest nie tylko urządzeniem terapeutycznym, ale dzięki zaawansowanym funkcjom także urządzeniem diagnostycznym. Żeby lepiej zapoznać się z funkcjonalnością robota, zapraszamy do obejrzenia filmiku z naszym specjalistą:  W razie pytań o sprzęt rehabilitacyjny zachęcamy do kontaktu z naszymi fizjoterapeutami.
2. Lepiej chodzić, skupiając się nie tylko na stopach. Szybka wskazówka : Poprawa chodu (zdolności chodzenia) to zadanie obejmujące całe ciało. Jeśli zmagasz się z chodzeniem po udarze , nie jesteś sam. Wiele osób, które przeżyły udar, ma problemy z chodzeniem i utrzymaniem równowagi.
Bark to rozbudowany kompleks anatomiczny w ciele człowieka, który składa się z kilku stawów (ramienny, barkowo-obojczykowy, mostkowo-obojczykowy) oraz mięśni. Cechuje go duża, wielokierunkowa ruchomość, a jego głównym zadaniem jest odpowiednie ustawienie kończyny górnej w przestrzeni. Prawidłowe funkcjonowanie barku pozwala na wykonywanie czynności codziennych, zawodowych czy uprawianie sportu. Jednak ze względu na dużą ruchomość i ilość elementów składowych narażony jest na przeciążenie i różnego rodzaju urazy. Taping barku to nieinwazyjna, łatwo dostępna metoda, którą możesz wykorzystać do leczenia czy rehabilitacji barku. Odpowiendio stosowana pozwala także chronić bark przed uszkodzeniem, np. podczas uprawiania sportu. Z tego artykułu dowiesz się co dają tejpy na bark i kiedy można je wykorzystać. Znajdziesz także instrukcję, jak wykonać taping barku. Taping barku czym jest? Taping barku to powszechnie dostępna, nieinwazyjna i skuteczna metoda fizjoterapeutyczna. Ze względu na szybkie działanie (efekt często widoczny jest od razu po założeniu aplikacji) oraz szerokie możliwości zastosowania jest chętnie stosowany przez fizjoterapeutów, sportowców i trenerów (dlatego tejpy bywają nazywane taśmami sportowymi). Tapy na bark znajdują zastosowanie zarówno w profilaktyce kontuzji, jak i rehabilitacji po urazach, przy dolegliwościach bólowych czy różnorakich schorzeniach kompleksu barkowego. Wśród najczęstszych zastosowań tapingu barku możemy wyróżnić: zespół bolesnego barku, bark zamrożony, zwichnięcie barku, niestabilność, przeciążenie barku, osłabienie lub naderwanie mięśni (np. naramiennego), uszkodzenie stożka rotatorów czy niedowład po udarze mózgu. Tejpy na bark to specjalne taśmy (sztywne lub elastyczne – kinesiology tape i biomechaniczne). Przy odpowiednim naklejeniu oddziałują na tkanki – skórę, powięź, mięśnie, ścięgna. Unoszą je, przesuwają lub stabilizują, dzięki czemu przyspieszają regenerację i wpływają na funkcjonowanie mięśni oraz zależności od celu, jaki efekt chcemy uzyskać, możemy zastosować jeden z trzech rodzajów: sztywny, biomechaniczny lub kinesiology taping barku. Sztywny taping barku Jak sama nazwa wskazuje, metoda ta wykorzystuje sztywne, nierozciągliwe plastry na bark. Nakleja się je bezpośrednio na skórę lub podkład (piankowy, włókninowy), który wydłuża trwałość aplikacji. Sztywny taping wspiera funkcję więzadeł (np. barkowo- obojczykowego i kruczo-obojczykowego), chroni je i umożliwia stabilizację barku (poprzez zbliżenie do siebie łopatki, kości ramiennej i obojczyka). Pozwala ograniczyć pewne ruchy (w częściowym lub pełnym zakresie), a nawet całkowicie usztywnić bark. Dzięki temu tejp na bark umożliwia ustawienie kompleksu (lub jego elementów) w pożądanej pozycji, odciążenie tkanek oraz ich ochronę przed uszkodzeniem. Taping medyczny sztywny bardzo często wykorzystywany jest w profilaktyce pierwotnych lub wtórnych kontuzji sportowych. Jest to także jedna z metod tapingu rehabilitacyjnego barku, szczególnie w pierwszej fazie po urazie (np. zwichnięcie barku) czy dla ochrony przy przewlekłej niestabilności, aby utrzymać głowę kości ramiennej w panewce (stabilizacja barku). Dla mocniejszego wsparcia sztywny taping barku bywa także łączony z tapingiem ramienia. Wadą sztywnego tapingu jest krótka trwałość aplikacji – dość szybko zaczyna on się odklejać. Sztywny tape stosowany podczas meczu czy treningu (jako profilaktyka kontuzji) powinien zostać zdjęty po jego zakończeniu. W pozostałych przypadkach może być noszony około 1 doby, podczas gdy taśmy elastyczne posłużą nawet przez 5-7 dni. Minusem sztywnego tapingu jest także blokowanie pracy mięśni i stawów oraz ograniczenie ruchu – oczywiście poza sytuacjami, gdzie jest to oczekiwany efekt. Sztywne tapy zapewniają jedynie stabilizację stawu, bez wsparcia pracy i poprawy funkcji. Kinesiology taping barku Kinesiotaping, w przeciwieństwie do sztywnej odmiany plastrowania, korzysta z elastycznych taśm kinezjologicznych, które rozciągają się na długość. Wykonane są z bawełnianej, oddychającej tkaniny. Jak naklejać plastry do kinesiotapingu? Na rozciągnięte mięśnie, zazwyczaj obejmując ich przyczepy i brzusiec. Działanie taśm kinezjologicznych polega na uniesieniu skóry i powięzi, przez co wpływają na rozluźnienie mięśni i poprawę ukrwienia tkanek. Dzięki temu kinesiology taping barku zmniejsza ból i zwiększa elastyczność mięśni. Kinesiology taping barku wspomaga także rehabilitację – poprzez rozluźnienie zwiększa zakres ruchu i opóźnia zmęczenie mięśni, a dzięki temu pacjent może efektywniej wykonać ćwiczenia. Taśmy kinezjologiczne nie wspomagają jednak wykonania ruchu. Cechują się także sztywnym oporem końcowym. Częściowo blokują ruch, co nie zawsze jest pożądanym efektem – np. przy odbudowie zakresu ruchów rotacyjnych. Uzyskana stabilizacja barku jest półsztywna i mniejsza niż w przy sztywnym tapie na bark. Kinesiology taping barku polecany jest w szczególności przy: bólu barku, którego przyczyną jest zwiększone napięcie tkanek (np. przy przeciążeniu czy spastyczności o podłożu neurologicznym), obrzęku i zaburzeniach trofiki skóry (np. po udarze mózgu) niewielkiej niestabilności. Biomechaniczny tape na bark Ostatnim, najmłodszym rodzajem jest biomechaniczny taping barku. Efekty jego stosowania zauważysz od razu po naklejeniu. To innowacyjna metoda, która łączy w sobie zalety sztywnych i kinezjologicznych taśm. Biomechaniczne plastry na bark Dynamic Tape są wyjątkowo wytrzymałe i elastyczne – rozciągają się we wszystkich kierunkach, w tym do 200% swojej długości początkowej. Cechują się także ogromną sprężystością i brakiem sztywnego oporu końcowego. Co to daje? Po pierwsze, dzięki właściwościom sprężystym, biomechaniczna taśma działa jak lina bungee. Dynamic Tape nakleja się na skrócony mięsień. Podczas rozciągania pomaga wyhamowywać ruch (hamowanie ekscentryczne), chroniąc tkanki przed uszkodzeniem. W ten sposób magazynuje energię, którą wykorzystuje, aby zapewnić mięśniom mechaniczne wsparcie i pomóc w wykonaniu ruchu powrotnego. Takie działanie jest bardzo ważne, szczególnie, kiedy pacjent ma trudności z samodzielnym wykonaniem danego ruchu czy czynności, np przy uszkodzeniu czy porażeniu mięśni barku i ramienia (np. po udarze mózgu). Dynamic Tape umożliwia również przywrócenie równowagi w stawie przy osłabieniu danego mięśnia (lub mięśni) w wyniku urazu. W ten sposób pozwala pozbyć się bólu i pomaga wykonać ćwiczenia, które pozwolą na odzyskanie sprawności funkcjonalnej. Biomechaniczna taśma zapewnia elastyczną stabilizację barku oraz ochronę mięśni i więzadeł przed uszkodzeniem. Ponieważ nie ma sztywnego oporu końcowego i rozciąga się we wszystkich kierunkach, to nie blokuje ruchu. Za to wspomaga utrzymanie nad nim kontroli – w pełnym, biomechanicznym zakresie. Dlatego tak dobrze sprawdza się w sporcie, np. przy zamachu do rzutu w piłce ręcznej, serwu w siatkówce czy odbicia piłki w tenisie. Dynamic Tape unosi nie tylko skórę i powięź (jak taśmy kinezjologiczne), ale i mięśnie. Umożliwia to jeszcze większe obciążenie, rozluźnienie i odżywienie tkanek. Zastosowanie tapingu biomechanicznego Wszystkie opisane właściwości Dynamic Tape sprawiają, że działa on nie tylko doraźnie (zmniejszenie bólu, stabilizacja barku, ochrona przed uszkodzeniem tkanek, wsparcie mięśni). Wspomaga także usunięcie przyczyny dolegliwości oraz rehabilitację kompleksu i odzyskanie sprawności funkcjonalnej. Do zastosowań biomechanicznego tapingu barku zaliczamy: profilaktyka urazów sportowych zapobieganie przeciążeniom przy pracy fizycznej zwichnięcie barku przewlekła niestabilności barku ból barku (przeciążeniowy) tzw. “bark zamrożony” (po unieruchomieniu) leczenie urazów mięśni i więzadeł osłabienie siły mięśni ramienia i barku (funkcjonalne, pourazowe, o podłożu neurologicznym) niedowład spastyczny lub wiotki barku rehabilitacja stożka rotatorów Tejpy na bark – kiedy naklejać? Taping barku ma szerokie zastosowanie. Chętnie sięgają po niego sportowcy – zarówno zawodowcy (np. Iga Świątek, Tim Cahill czy siatkarze Assecco Resovia), jak i amatorzy. Nie tylko pomaga leczyć urazy i przyspiesza powrót do aktywności, ale poprzez odciążenie i zabezpieczenie przed uszkodzeniem pozwala także uniknąć kontuzji. Zdecydowanie lepiej zapobiegać urazom barku, niż je leczyć. Często jest to długotrwały i skomplikowany proces. Bardzo dobre rezultaty przynoszą tejpy na ból barku. Taping rehabilitacyjny stosuje się także w leczenia przeciążeń, urazów czy schorzeń neurologicznych. Do najczęstszych dolegliwości należą: zespół bolesnego barku, zwichnięcie barku, uszkodzenie mięśni (np. stożka rotatorów), stan zapalny stawu, przeciążenie barku, niestabilność, bark zamrożony czy porażenie po udarze mózgu. Czy tejpy na bark pomagają? Taping barku to skuteczna metoda, która przynosi szybkie, często natychmiastowe efekty. Jednak aby był skuteczny, konieczny jest dobór odpowiednich taśm oraz aplikacji. Aby taping pomógł na ból barku, osłabienie mięśni, które wchodzą w jego skład czy poprawę funkcji, musi zostać odpowiednio dobrany. Zarówno pod kątem wskazania do aplikacji (np. stabilizacja barku, profilaktyka lub leczenie kontuzji, poprawa funkcji), jak i objawów, ich lokalizację oraz rodzaju zastosowanego tejpa na bark. Ważne, aby tapy na bark naklejał wykwalifikowany terapeuta. Zna on bowiem budowę anatomiczną i biomechanikę kompleksu, a także potrafi przeprowadzić odpowiednią diagnostykę. Pozwoli to ustalić lokalizację uszkodzenia oraz przyczynę dolegliwości bólowych i/lub deficytu ruchowego. Taping barku po udarze W większości przypadków udar mózgu pozostawia po sobie ślad w postaci porażenia mięśni (o różnym stopniu). Niedowład ten może przybrać postać wiotką (szczególnie przez pierwsze 6 tygodni) lub spastyczną. W obu przypadkach taping barku po udarze poprawia ukrwienie i odżywienie mięśni, które z powodu zaburzenia przepływu impulsów nerwowych, nie funkcjonują prawidłowo. Przy porażeniu wiotkim taping mięśni barku wspomaga ich pracę, częściowo rekompensując osłabienie. Natomiast w niedowładzie spastycznym taping mięśni barku (np. taping mięśnia naramiennego) umożliwia jego rozluźnienie, tak aby zmniejszyć zmęczenie i umożliwić pełnienie swojej funkcji. Pozwala to na częściowe odzyskanie funkcji ręki (np. uniesienie butelki z wodą do góry) i/lub ułatwia wykonywanie ćwiczeń, przez co usprawnia i przyspiesza proces rehabilitacji. W tapingu po udarze najlepiej sprawdzą się biomechaniczne taśmy. Poprzez odciążenie i zwiększenie ukrwienia poprawiają odżywienie tkanek (w większym stopniu niż taśmy kinezjologiczne). Poza tym zapewniają mięśniom mechaniczne wsparcie podczas ruchu, co wpływa na poprawę funkcji barku i kończyny górnej. Taping na zwichnięcie barku Przy zwichnięciu barku głowa kości ramiennej wysuwa się z panewki poza fizjologiczny zakres, najczęściej w kierunku przednim (w stronę klatki piersiowej). Niejednokrotnie uszkadza przy tym torebkę stawową i przyczepy mięśniowe. Do zwichnięcia zazwyczaj dochodzi w wyniku urazu, np. upadku. Przed wykonaniem tapingu konieczne jest nastawienie barku. Głównym celem tapingu po zwichnięciu barku jest ustabilizowanie stawu ramiennego, tak aby zapobiec ponownemu zwichnięciu i dalszemu uszkodzeniu tkanek. Poza tym, taśmy odciążają tkanki i stwarzają warunki do efektywnej regeneracji. Przy zwichnięciu, szczególnie masywnym, dobrze sprawdzi się sztywny taping barku. Zapewni on mocną stabilizację barku, wzmocni pracę więzadeł i utrzyma centralizację głowy kości ramiennej w stawie podbarkowym. Pod sztywny tejp na bark możesz zastosować najpierw taśmę kinezjologiczną – przedłuży to trwałość aplikacji. W dalszym okresie leczenia, kiedy będzie można przejść do ćwiczeń, warto wprowadzić taping biomechaniczny dla wzmocnienia mięśni i zabezpieczenia przed ponownym urazem. Niestabilność barku taping Niestabilność barku spowodowana jest przez powtarzające się zwichnięcia (zazwyczaj wystarczy 2-3 krotne). W wyniku wtórnych uszkodzeń torebka stawowa rozciąga się, a mięśnie i więzadła słabną. Nie są one już w stanie pełnić swojej funkcji ochronnej i skutecznie utrzymać centralizacji głowę kości ramiennej w stawie. Dlatego w końcowej fazie ruchu odwodzenia i rotacji zewnętrznej, nawet bez dodatkowej siły, bark ulega tzw.”nawykowemu” zwichnięciu. Taping przy niestabilności barku wygląda podobnie jak przy jego zwichnięciu. Ma on przede wszystkim za zadanie centralizację głowy kości ramiennej w stawie podbarkowym, aby zapobiec niestabilności i uszkodzeniu struktur ścięgnistych i mięśniowych (np. stożka rotatorów). Aplikacja może być dodatkowo uzupełniona o taping mięśni barku. Do wykonania tapingu przy niestabilności barku, tak jak przy zwichnięciu, również możesz wykorzystać sztywne tapy na podkładzie piankowym lub bandażu samonośnym. Niestety, ich noszenie na dłuższą metę jest niewygodne i ogranicza ruchy. Alternatywą dla sztywnych plastrów jest biomechaniczny taping. Dzięki dużej wytrzymałości i rozciągliwości taśm Dynamic Tape zapewnia mocne, ale jednocześnie elastyczne wsparcie więzadeł i mięśni (bez ograniczenia ruchu). Jeśli potrzebujesz większego wsparcia, możesz użyć sztywniejszej taśmy ECO Tape. Zespół bolesnego barku taping Zespół bolesnego barku obejmuje różne schorzenie, które w efekcie powodują odczuwanie dolegliwości bólowych w stawie. Może to być np. przeciążenie mięśni, stan zapalny czy sztywność po unieruchomieniu. Taping w zespole bolesnego barku rozluźnia napięte tkanki i poprawia ich odżywienie, dzięki czemu zmniejsza ból i przyspiesza regenerację. Taką aplikację możesz wykonać przy pomocy taśm kinezjologicznych. Aby wzmocnić efekt przeciwbólowy i dodatkowo odciążyć stawy i mięśnie (cały kompleks), zastosuj biomechaniczny taping na mięśnie barku. Aplikacja z użyciem Dynamic Tape wspomaga pracę mięśni (przy hamowaniu i ruchach powrotnych), bez ograniczenia zakresu ruchu. Dzięki temu poprawia sprawność funkcjonalną obręczy oraz kończyny górnej i umożliwia powrót do codziennych czynności. Rotatory barku taping Stożek rotatorów tworzą ścięgna czterech mięśni: mięśni: nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego i obłego mniejszego. Podstawową jego funkcją jest stabilizacja głowy kości ramiennej w panewce, unoszenie ramienia oraz ruchy obrotowe w stawie (rotacja wewnętrzna i zewnętrzna). Uszkodzenie stożka rotatorów to jedna z najczęstszych dolegliwości barku, szczególnie wśród sportowców. Może mieć charakter nagły (w wyniku urazu) lub przewlekły (długotrwałe przeciążenie, zmiany zwyrodnieniowe). Co daje taping stożka rotatorów? Otórz likwiduje objawy, czyli ból i ograniczenie ruchomości. W tym celu najlepiej sprawdzi się biomechaniczny taping, który mocno odciąża mięśnie, uelastycznia je i ułatwia ich pracę – w pełnym, biomechanicznym zakresie. Dlatego doskonale sprawdza się w stawie o ruchach w wielu płaszczyznach (tak jak kompleks barkowy). Dzięki temu umożliwia odzyskania pełnej sprawności funkcjonalnej. Przejmując obciążenia i poprawiając odżywienie tkanek stwarza warunki do regeneracji ścięgien. Zatem nie tylko łagodzi objawy, ale i wspomaga leczenie przyczyny dolegliwości. Jak okleić bolący bark? Nie ma jednej, gotowej aplikacji tapingu na ból barku. To, jak nakleić tejpy na bark, zależy od przyczyny i dokładnej lokalizacji objawów. Przed wykonaniem aplikacji zawsze warto sprawdzić aktualny stan pacjenta, nawet jeśli rozpoznanie zostało już postawione. Poniżej znajdziesz jedną z najczęściej stosowanych aplikacji na zespół bolesnego barku (przeciążony lub zamrożony bark). Możesz ją wykorzystać przy rozlanym bólu (szczególnie, kiedy nieznana jest przyczyna dolegliwości), dla ogólnego obciążenia barku i kończyny górnej. Aplikacja pozwala także korygować ustawienie łopatki (uniesienie i rotacja). Jak założyć tejpy na bark? Wykonaj po kolei poniższe kroki. Jak przed każdą aplikację, rozpocznij od oczyszczenia i odtłuszczenia skóry (przedłuży to trwałość). Jeśli występuje na niej owłosienie, należy je usunąć. Przygotuj taśmy – 2-3 długie pasma (na ok 40-50 cm) Dynamic Tape Black Tattoo 5cm i zaokrąglij rogi (zapobiegnie to odklejaniu tejpa). Ustaw bark i kończynę górną w pozycji, gdzie tylna grupa mięśnie będzie skórócona – ściągnij łopatkę to kręgosłupa i lekko unieś bark. Weź pierwsze pasmo i naklej bazę (bez napięcia) zaraz nad łokciem. Kciukiem przytrzymaj bazę, a drugą ręką naklej dalej rozciągniętą taśmę – wzdłuż mięśnia trójgłowego ramienia przez bark. Zakończ bazą bez napięcia pod obojczykiem i opuść ramię. Bazę drugiego pasma naklej na mięśniu dwugłowym ramienia (bez napięcia). Uzyskaj pozycję skróconą – poleć pacjentowi unieść rękę (przed siebie i w lekkim odwiedzeniu) i bark do góry (możesz lekko podtrzymać rękę pacjenta). Następnie naklej taśmę (z napięciem) od przodu, na wysokości głowy kości ramiennej, i owiń bark od góry. Przejdź dalej wzdłuż brzegu przyśrodkowego łopatki i zakończ bez napięcia (długa baza). Opcjonalnie – jeśli potrzebujesz większej retrakcji, dodaj horyzontalnie trzecie pasmo. Umieść bazę bez napięcia pod obojczykiem (przy końcu mostkowym), a następnie wprowadź retrakcję barku i łopatki. Naklej taśmę (z napięciem) przez mięsień naramienny i grzebień łopatki. Zakończ za łopatką bazą bez napięcia. Kurs z tapingu Chcesz poznać więcej aplikacji na bark oraz nauczyć się, jak odpowiednio je dobierać i modyfikować do indywidualnych potrzeb pacjenta? Weź udział w certyfikowanym kursie z tapingu biomechanicznego. . Podczas szkolenia poznasz podstawy teoretyczne, a pod okiem instruktora opanujesz praktyczne umiejętności tejpowania. Kurs skierowany jest do fizjoterapeutów, lekarzy i studentów tych kierunków. Jest to nowa, innowacyjna metoda, dlatego nie ma znaczenia, czy w dziedzinie tapingu jesteś “nowicjuszem”, czy masz już za sobą inne szkolenie. Z pewnością wyciągniesz z niego masę przydatnych informacji. Podsumowanie Ból i problemy funkcjonalne w obrębie barku mogą być spowodowane wieloma dolegliwościami, zatem niezwykle ważne jest różnicowanie objawów i odpowiednia diagnostyka. Skutecznym sposobem na łagodzenie dolegliwości i zwiększenie efektywności jest taping barku. Może on być wykorzystany w profilaktyce urazów i kontuzji sportowych. Najbardziej wszechstronny rodzaj tejpów to biomechaniczne taśmy, które jednocześnie są elastyczne i zapewniają mocne wsparcie dla mięśni i stawów.

Ćwiczenia mowy po udarze to trudne zadanie, wymagające od pacjenta, jego rodziny i terapeutów ogromnych pokładów cierpliwości. Afazja mowy wymaga, aby ćwiczenia przeprowadzane były regularnie, jak najszybciej po przebyciu udaru, w ich skład wchodzi terapia logopedyczna i zajęcia z neuropsychologami.

AleksandarGeorgiev/getty images Taśma do ćwiczeń to urządzenie treningowe pozwalające wykonywać wielowymiarowy i pełnowartościowy wysiłek fizyczny zarówno izolowanych partii ciała, jak i dużych zespołów mięśniowych. Taśma gimnastyczna to niezbędny gadżet domowej i profesjonalnej siłowni oraz sali rehabilitacyjnej. Pasy do ćwiczeń są powszechnie wykorzystywane w profilaktyce zdrowotnej i rozwoju tężyzny fizycznej oraz w procesie powrotu do zdrowia chorób przewlekłych i stanów pourazowych. Występujące w różnych postaciach taśmy do treningu umożliwiają kompleksową aktywność całego ciała o charakterze siłowym, wydolnościowym, rozciągającym i ogólnousprawniającym. Taśma treningowa Taśma treningowa to wielofunkcyjne urządzenie do ćwiczeń fizycznych, pozwalające wykonać zarówno wzmacniający, jak i rozciągający trening ruchowy. Dzięki elastycznym właściwościom tego typu taśmy gimnastyczne z powodzeniem wykorzystywane są w domowych i profesjonalnych siłowniach oraz w klubach fitness, a także w salach i gabinetach rehabilitacyjnych. Ćwiczenia na taśmach mogą stanowić uzupełnienie sesji treningowej o charakterze siłowym i wytrzymałościowym doświadczonego sportowca i amatora aktywności fizycznej. Ponadto powszechnie stosowane są jako element procesu leczenia wielu przewlekłych chorób na tle neurologicznym, reumatologicznym czy kardiologicznym. Taśmy do ćwiczeń polecane są również osobom, które pragną utrzymać sprawność motoryczną, wzmocnić ogólną kondycję i tężyznę fizyczną, poprawić gibkość i koordynację ruchową, a także elastyczność systemu więzadłowo-mięśniowego. Tego typu akcesoria stanowią optymalne rozwiązanie dla usprawniania górnych i dolnych partii ciała oraz klatki piersiowej i kręgosłupa. Taśma oporowa do ćwiczeń pozwala wykonywać zarówno izolowane ćwiczenia, jak i aktywizować duże grupy mięśniowe u osób w każdej grupie wiekowej. Zobacz film: Katarzyna Wolska testuje kettlebells, TRX i pole dance Taśma rehabilitacyjna czy taśma fitness? W zależności od planowanego efektu zdrowotnego wyróżnia się kilka rodzajów taśm do ćwiczeń, taśmy oporowe do ćwiczeń siłowych, wykorzystywane do wzmacniania i rozbudowy mięśni, charakteryzujące się małą rozciągliwością, występujące głównie w formie pętli; taśmy do rozciągania, odpowiednie dla osób początkujących, powracających do ćwiczeń po długiej przerwie lub w trakcie rehabilitacji, charakteryzujące się niskim wskaźnikiem oporu; taśmy elastyczne do ćwiczeń, polecane do treningów o średniej i wysokiej intensywności, np. w branży fitness. Opór stawiany na mięśnie to najważniejszy parametr, na jaki należy zwrócić uwagę podczas wybierania taśmy. Im jest ona szersza i grubsza, tym wykazuje większy opór na rozciąganie. Dla uzyskania optymalnych efektów zdrowotnych każdy trening z taśmą warto urozmaicić o kilka typów rozciągania. Przykładowo: taśma do rehabilitacji wykorzystywana do wzmacniania osłabionych mięśni powinna wykazywać coraz mniejszą podatność na rozciąganie, czyli z biegiem czasu stawiać większy opór, z kolei dla poprawy pracy układu krążeniowo-oddechowego może pozostać przy niskich wartościach oporowych, ale należy zwiększyć długość sesji treningowej; taśma oporowa do ćwiczeń fitness może stanowić alternatywę do siłowych treningów na maszynach, ale zarazem usprawniać i wzmacniać układu ruchu, np. taśma do podciągania na drążku efektywnie rozbuduje i wzmocni górne partie pleców i ramion niczym urządzenie typu atlas, z kolei ćwiczenia z taśmą na uda przyniosą efekty bliskie tym na maszynach leg press & extension. Warto pamiętać, że producenci taśm treningowych stosują inną kolorystykę do każdego rodzaju produktu. Nie istnieje jednak ogólnie przyjęty kanon barw, w którym dany kolor przypisany jest do określonej wartości oporowej taśmy. Przy doborze urządzenia należy kierować się parametrami liczbowymi, a nie kolorystyką. Jak ćwiczyć z taśmą? Taśmy do ćwiczeń charakteryzują się zmiennością oporu w trakcie wykonywania danego ruchu, co odróżnia je od innych przyborów siłowych, np. hantli. Przykładowo podczas ćwiczeń z taśmą na ramiona jej opór wzrasta podczas całego ruchu, a nie utrzymuje się na równym poziomie. W praktyce oznacza to, że użytkownik może wykonać czynność w dowolnym zakresie ruchu ze wzrastającym obciążeniem, pozwalając danej grupie mięśni na stopniowe przystosowanie się do siłowej pracy i płynny powrót do pozycji wyjściowej oraz łagodne rozluźnienie włókien mięśniowych. Do grupy podstawowych ćwiczeń z taśmą na klatkę piersiową i plecy należy chwyt taśmy na obu końcach, uniesienie ramion nad głowę i rozciągnięcie jej na szerokość barków, ściągnięcie łopatek, utrzymanie pozycji 15 sekund i powrót do pozycji wyjściowej. Obciążenie ćwiczenia reguluje się również węższym lub szerszym uchwytem taśmy. Podczas korzystania z taśmy do ćwiczeń rehabilitacyjnych czy fitnessowych należy pamiętać o zachowaniu prawidłowego oddechu, tzn. wdechu podczas rozciągania taśmy i wydechu przy rozluźnianiu. Bibliografia: 1. Ratajczyk G., „Ćwiczenia z szarfą. Thera-Band: Od stóp do głów”, Oficyna Wydawnicza ABA, Warszawa 2015. 2. Skubisz-Dąbrowska J., „Ćwiczenia z taśmą”, Skarbnica Wiedzy, Warszawa 2007. Czy artykuł okazał się pomocny?
.
  • bhwwpu9nev.pages.dev/128
  • bhwwpu9nev.pages.dev/657
  • bhwwpu9nev.pages.dev/353
  • bhwwpu9nev.pages.dev/79
  • bhwwpu9nev.pages.dev/117
  • bhwwpu9nev.pages.dev/776
  • bhwwpu9nev.pages.dev/421
  • bhwwpu9nev.pages.dev/713
  • bhwwpu9nev.pages.dev/665
  • bhwwpu9nev.pages.dev/113
  • bhwwpu9nev.pages.dev/973
  • bhwwpu9nev.pages.dev/815
  • bhwwpu9nev.pages.dev/591
  • bhwwpu9nev.pages.dev/593
  • bhwwpu9nev.pages.dev/874

    • ćwiczenia z taśmą po udarze