Gorączka to podwyższona temperatura ciała ponad fizjologiczną normę. Dochodzi do tego na skutek przestawienia pożądanej temperatury ciała w podwzgórzu mózgu, które jest swoistym termostatem organizmu. Gorączka jest najczęściej odpowiedzią na stan chorobowy. Jej pierwotną funkcją jest ułatwienie zwalczania infekcji bakteryjnych, wirusowych i grzybiczych. Może być ona również skutkiem innych zdarzeń, niezwiązanych bezpośrednio z przeciwdziałaniem infekcji. spis treści 1. Mechanizm podnoszenia temperatury ciała 2. Gorączka jako mechanizm obronny organizmu i jej zwalczanie 3. Przyczyny pojawiania się gorączki 4. Gorączka o nieznanej przyczynie 5. Hipertermia rozwiń Fizjologiczna temperatura ciała waha się w granicach 37 stopni, a jej dokładna wartość zależy od miejsca pomiaru. Najczęściej w domowych warunkach mierzona jest pod pachą, gdzie wynosić powinna 36,6 stopnia. Pomiar w jamie ustnej, popularny w kulturze anglosaskiej, powinien w stanie fizjologicznym dać wartość 36,9 stopnia. Natomiast pomiar w odbytnicy, stosowany u niemowląt oraz wtedy, gdy zależy nam na dokładności, powinien dać wartość 37,1 stopnia. Ostatnio w szpitalach praktykuje się pomiar w uchu pacjenta, który jest szybszy i równie dokładny co pomiar w odbytnicy - powinien on dać tę samą temperaturę, tj. 37,1 stopnia. Wszystkie te wartości należy traktować dość orientacyjnie. Wartość temperatury zmienia się bowiem w cyklu dobowym, u kobiet również w miesięcznym cyklu płciowym. Przyjmuje większe wartości przy podejmowaniu intensywnego wysiłku fizycznego, a niższe w czasie spoczynku. Zobacz film: "Drgawki gorączkowe - kiedy i jak je leczyć?" Przyczyny gorączki w skrócie Gorączka to najczęściej jeden z objawów: infekcji wirusowej bakteryjnych infekcji górnych dróg oddechowych bakteryjnych infekcji dróg moczowych Rzadsze przyczyny gorączki to choroby autoimmunologiczne i nowotworowe. Niektóre rodzaje leków mogą zwiększyć prawodpodobieństwo wystąpienia gorączki. Ze względu na wysokość temperatury, wyróżnia się stan podgorączkowy – poniżej 38 stopni Celsjusza, gorączkę nieznaczną – od 38 do 38,5 stopni Celsjusza, gorączkę umiarkowaną – od 38,5 do 39,5 stopni Celsjusza, gorączkę znaczną – od 39,5 do 40,5 stopni Celsjusza, gorączkę wysoką – od 40,5 do 41 stopni Celsjusza, oraz gorączkę nadmierną – powyżej 41 stopni Celsjusza. W powszechnym mniemaniu, gorączka stanowi jeden z nieodłącznych elementów choroby i jako taki powinna być bezwzględnie zwalczana. Nie jest to do końca prawda. Gorączka jest bowiem jednym z elementów obrony organizmu przed infekcją i tak naprawdę może być pożytecznym narzędziem w jej zwalczaniu. 1. Mechanizm podnoszenia temperatury ciała Temperatura ciała kontrolowana jest przez tzw. punkt nastawczy w jądrze przedwzrokowym podwzgórza, w mózgu. Znajduje się tam biologiczny termostat. Jeśli temperatura jest za niska w stosunku do przyjętego celu, podwzgórze wysyła sygnały, po których następuje zwiększanie temperatury w procesie zwanym termogenezą. Uczestniczą w niej mięśnie, w których następują z pozoru chaotyczne skurcze – w rzeczywistości jest to przemyślane przez naturę, jednoczesne działanie antagonistycznych mięśni, które powoduje powstawanie ciepła. Obserwujemy wtedy charakterystyczne drżenie, które znamy z chłodnych dni lub momentu nadchodzenia gorączki w przebiegu infekcji. Jednocześnie zachodzi tzw. termogeneza bezdrżeniowa w tkance tłuszczowej, w wyniku której energia jest zamieniana w ciepło. Jeśli temperatura jest za wysoka w stosunku do określonego przez podwzgórze celu, następuje jej wytracanie przez rozszerzanie naczyń krwionośnych i zwiększone wydzielanie potu. Drobnoustroje chorobotwórcze odpowiedzialne za infekcje wydzielają związki zwane pirogenami. Są to substancje, które wymuszają na podwzgórzu podniesienie temperatury ciała. Oczywiście nie jest tak, że bakterie czy grzyby celowo nakłaniają podwzgórze do podniesienia temperatury na swoją zgubę. Pirogenami zwykle są substancje toksyczne dla organizmu, które ten ostatni odczytuje jako sygnał do podwyższenia temperatury. Co ciekawe, większość pirogenów egzogenicznych, a więc pochodzących spoza organizmu, posiada zbyt duże cząsteczki, aby przeniknąć barierę krew-mózg, a więc bezpośrednio stymulować podwzgórze do zwiększenia temperatury. Zamiast tego, organizm wytwarza swoje pirogeny, tzw. pirogeny endogenne, w odpowiedzi na obecność toksyn. Owe pirogeny endogenne wnikają z krwiobiegu do podwzgórza, powodując bezpośrednio przestawienie temperatury na wyższy poziom. Głównie są to interleukiny, substancje wydzielane przez limfocyty i makrofagi, które równocześnie stymulują szybszą produkcję limfocytów – a więc komórek odpornościowych, przyczyniając się w ten sposób dwutorowo do zwalczania źródła infekcji. Organizm za pirogeny zewnętrzne może poczytywać nie tylko produkty przemiany materii bakterii czy grzybów, ale również pewne leki czy toksyny. W efekcie, w wyniku zatrucia również może dochodzić do podwyższenia temperatury, co nie musi mieć korzystnego wpływu na jego przebieg. PYTANIA I ODPOWIEDZI LEKARZY NA TEN TEMAT Zobacz odpowiedzi na pytania osób, które miały do czynienia z tym problemem: Czy robić badanie krwi i moczu w czasie gorączki? - odpowiada dr n. med. Tomasz Grzelewski O czym świadczy podwyższona temperatura ciała oraz wyniki CRP i OB? - odpowiada lek. Katarzyna Szymczak Jak długo może utrzymywać się gorączka u dziecka? - odpowiada dr n. med. Tomasz Grzelewski Wszystkie odpowiedzi lekarzy 2. Gorączka jako mechanizm obronny organizmu i jej zwalczanie Zwiększenie temperatury ciała o jeden stopień powoduje znaczne przyspieszenie metabolizmu, zwiększenie tętna o ok. 10 uderzeń na minutę, zwiększone zapotrzebowanie tkanek na tlen oraz znacznie zwiększone parowanie, nawet o pół litra wody na dobę. Oznacza to, że chory z temperaturą 40 stopni Celsjusza oddaje do otoczenia dodatkowe dwa litry wody w ciągu doby. Dlatego niezwykle ważne jest odpowiednie nawadnianie organizmu, tak by nie doprowadzić do odwodnienia. Przyspieszony metabolizm oznacza też większe zapotrzebowanie na energię, białko, witaminy, etc. Dlaczego więc chory organizm, który jest osłabiony działaniem drobnoustrojów, naraża się na dodatkowy wysiłek i zwiększoną konsumpcję cennych zasobów odżywczych? Otóż szybszy metabolizm oznacza również szybszą produkcję limfocytów, czyli jednego z rodzajów komórek odpornościowych. Jeśli organizm styka się z danym drobnoustrojem po raz pierwszy, to potrzebuje czasu na wytworzenie odpowiednich dla niego przeciwciał. Czas ten ulega znacznemu skróceniu przy podwyższonej temperaturze ciała i szybszym metabolizmie. Zwiększona temperatura ciała utrudnia również drobnoustrojom dostęp do niektórych substancji, które są im niezbędne do odżywiania. Powoduje to ich wolniejsze namnażanie, przy jednoczesnej szybszej produkcji i lepszej proliferacji przeciwciał. W efekcie układ odpornościowy może zdobyć w krótszym czasie przewagę nad chorobą. W skrajnych sytuacjach może być to różnica jak między życiem a śmiercią. Istnieje teoria, według której lekarze nie powinni obniżać temperatury ciała w sposób sztuczny, jeśli nie stanowi ona sama w sobie zagrożenia dla organizmu. Zwolennicy tej teorii tłumaczą, że obniżanie temperatury stanowi ingerencję w naturalne procesy obronne i wydłuża czas choroby, narażając chorego na większe ryzyko powikłań i rozwoju cięższej postaci choroby. Przeciwnicy tej teorii tłumaczą natomiast, że dziś potrafimy zwalczać większość drobnoustrojów w sposób farmakologiczny (antybiotyki, leki przeciwwirusowe, przeciwgrzybicze, etc.) i w związku z tym gorączka jest w pewnym sensie przeżytkiem, niepotrzebnie nadwątlającym siły organizmu. Należy ją zbijać, tak aby nie tylko zaoszczędzić więcej sił choremu, ale także podnieść jego ogólne samopoczucie, które ma również duży wpływ na przebieg choroby. Istnieje konsensus co do szczególnych przypadków, kiedy gorączka powinna być zwalczana. Gorączka powyżej 41,5 stopnia stanowi poważne zagrożenie dla mózgu, w takiej temperaturze może dojść do denaturacji białek i w konsekwencji nieodwracalnych zmian, a nawet śmierci. Jeśli gorączka przekracza tę wartość, należy ją bezwzględnie zbijać. Na takie epizody szczególnie narażone są dzieci, które nie mają dobrze rozwiniętego układu termoregulacji, dlatego gorączka u dzieci powinna być przedmiotem szczególnej troski ich rodziców. Należy stale monitorować temperaturę ciała dziecka i nie dopuszczać do jej zwiększania się powyżej 40 stopni. Należy pamiętać, że mały pacjent, a szczególnie dotknięty gorączką, sam często nie poinformuje opiekuna o swym pogorszeniu samopoczucia. W pewnych przypadkach próg bezwzględnego zbijania wysokiej temperatury jest nieco niższy. U osób ze słabym układem sercowo-naczyniowym podwyższona temperatura może doprowadzić do poważnych komplikacji na skutek wymuszania podwyższonego tętna przez dłuższy okres. Podobnie nie dopuszcza się do podwyższonej temperatury u kobiet w ciąży, jako że rozwijający się płód jest na nią szczególnie wrażliwy. Każdorazowo leczenie gorączki sprowadza się do wyeliminowania jej przyczyny. Samo „zbijanie” gorączki, jeśli zostanie uznane za celowe, jest dokonywane farmakologicznie, przez podanie leków takich jak kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, paracetamol czy pyralgina. Leki te obniżają nastawioną temperaturę w podwzgórzu, zakłócając działanie pirogenów. W efekcie dochodzi w dosyć szybkim czasie do zaprzestania termogenezy, pacjent poci się, oddając ciepło do otoczenia. Alternatywnie, przy niskiej gorączce, stosować można leki naturalne napotne, jak napar z kwiatu lipy, malin czy kory wierzbowej. Nie posiadają one działań niepożądanych charakterystycznych dla farmaceutyków, ale mogą też nie mieć takiej skuteczności w likwidowaniu gorączki. 3. Przyczyny pojawiania się gorączki Najczęstszą przyczyną pojawiania się gorączki są infekcje wirusowe. Typowe objawy towarzyszące to katar, kaszel, ból gardła, bóle mięśniowe oraz uczucie rozbicia. Przy niektórych rodzajach infekcji może również występować biegunka, wymioty i silny ból brzucha. W większości przypadków infekcje te trwają kilka dni i organizm zdrowego człowieka sam sobie z nimi radzi, używając do tego celu podwyższonej temperatury ciała. Leczenie polega na przyjmowaniu leków łagodzących objawy, tj. przeciwbólowych, przeciwkaszlowych i innych, według zaleceń lekarza. W przypadku wystąpienia wysokiej gorączki lub biegunki czy wymiotów, ważne jest regularne uzupełnianie płynów oraz elektrolitów. Można kupić w aptece specjalne preparaty glukozowo-elektrolitowe, można też użyć napojów izotonicznych dla sportowców. Spośród popularnych infekcji wirusowych, najgroźniejsza jest grypa, której powikłania są istotną przyczyną śmierci wśród osób starszych i innych z obniżoną odpornością, np. w przebiegu AIDS. W przypadku stwierdzenia grypy u osoby znajdującej się w grupie ryzyka, zaleca się zastosowanie leków antywirusowych, najlepiej jak najwcześniej w toku infekcji. Drugą grupą chorób prowadzących często do powstawania gorączki są infekcje bakteryjne. Mogą one dotykać praktycznie każdego narządu w organizmie. Gorączce towarzyszyć będą objawy charakterystyczne dla infekcji danego organu oraz szczepu bakterii. Bakterie najczęściej atakują drogi oddechowe. W przypadku infekcji górnych dróg oddechowych (gardło, nos, krtań, zatoki), objawy dodatkowe to katar, kaszel oraz ból głowy. Objawy te mogą być łatwo pomylone z infekcją wirusową, dlatego nigdy nie należy zażywać antybiotyków na własną rękę, bez diagnozy lekarskiej, która ewentualnie potwierdzi bakteryjne źródło infekcji. W przypadku infekcji dolnych dróg oddechowych – oskrzeli i płuc – pojawia się dodatkowo trudność z oddychaniem, głęboki kaszel, gęsta wydzielina oraz nieraz ból w klatce piersiowej. Gorączka zwykle osiąga wyższe wartości niż przy innych, grypopodobnych infekcjach. Konieczna jest szybka pomoc medyczna i podjęcie terapii antybiotykowej. Bakterie często „porażają” też układ pokarmowy, zwykle na drodze zatruć pokarmem z zawartością toksyn bakteryjnych. Objawy to biegunka czy wymioty w połączeniu z gorączką. Może też dojść do zakażenia samymi bakteriami, co powoduje podobne objawy i nieraz może pojawiać się dodatkowo krew w kale. Objawy te, podobnie jak w przypadku infekcji dróg oddechowych, mogą zostać pomylone z infekcją wirusową. Jeśli biegunka czy wymioty utrzymują się dłużej niż dwa dni i towarzyszy im gorączka, należy poszukać pomocy lekarskiej. Infekcje bakteryjne dotykają często również dróg moczowych oraz układu rozrodczego. Objawami są pieczenie i ból podczas oddawania moczu, krwisty mocz w przypadku zapalenia dróg moczowych. Infekcje układu rozrodczego będą powodować ból w podbrzuszu u kobiet, krwawienia i brzydko pachnące upławy wydostające się z dróg rodnych, nieraz też ból podczas stosunku. W przypadku wystąpienia któregoś z tych objawów, a w szczególności w połączeniu z gorączką, należy możliwie szybko zasięgnąć pomocy lekarskiej. Nieleczone zapalenie dróg rodnych u kobiet potrafi przejść w formę przewlekłą, trudną do pełnego wyleczenia, która może powodować niepłodność i inne komplikacje. Rzadziej infekcje dotykają centralnego układu nerwowego, układu krążenia czy skóry. Zdecydowana większość infekcji bakteryjnych może być z powodzeniem leczona antybiotykami, dlatego niezwykle ważna jest szybka wizyta u lekarza, poprawna diagnoza i rozpoczęcie odpowiedniej terapii. Przyczyną gorączki mogą być również choroby autoimmunologiczne (np. toczeń), w których organizm wykorzystuje układ odpornościowy do zwalczania własnych tkanek. W przebiegu tych chorób może dochodzić do powstawania miejscowych czy nawet ogólnych stanów zapalnych, które będą powodowały podwyższenie temperatury ciała. Często gorączka jest jednym z pierwszych objawów obserwowanych przez osobę dotkniętą nowotworem. Niektóre nowotwory wytwarzają pirogeny podnoszące nastawioną temperaturę w podwzgórzu. Inne mogą ulegać nadkażeniom bakteryjnym, dającym objawy ogólnoustrojowe stanu zapalnego. Sam szybki wzrost guza nowotworowego może powodować powstawanie gorączki, jako że część komórek nowotworowych obumiera, czy to na skutek niedostatecznego ukrwienia guza, czy też działania systemu odpornościowego. Guzy w obrębie podwzgórza mogą zakłócać jego prawidłowe funkcjonowanie, przyczyniając się do ustalania podwyższonej bądź obniżonej temperatury ciała. Wreszcie osoby cierpiące na chorobę nowotworową, w szczególności poddane chemioterapii, posiadają znacznie obniżoną odporność, w takich warunkach nawet stosunkowo łagodne drobnoustroje, z którymi na co dzień żyjemy w równowadze, mogą powodować infekcje i gorączkę. Gorączka może być spowodowana przyjmowaniem pewnych leków. Pojawia się ona wtedy dość nagle po rozpoczęciu przyjmowania leku. Z niejasnych przyczyn pewne leki u niektórych osób działają jak zewnętrzne pirogeny, przyczyniając się do podwyższonej temperatury ciała. Inne mogą powodować alergie. Do wystąpienia gorączki szczególnie predysponują takie leki jak niektóre antybiotyki, leki immunosupresyjne, sterydy, barbiturany, leki przeciwhistaminowe czy leki stosowane w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego. Przerwanie terapii każdorazowo powinno powodować jej ustąpienie. W każdej sytuacji, gdy gorączka trwa dłużej niż trzy dni lub gdy narasta i gwałtownie pogarszają się objawy towarzyszące, należy niezwłocznie zasięgnąć pomocy lekarskiej. Jeśli po rozpoczęciu leczenia gorączka nie ustąpi w ciągu tygodnia lub gdy ogólny stan zdrowia pogorszy się, należy udać się na wizytę kontrolną bez zbędnej zwłoki. 4. Gorączka o nieznanej przyczynie O gorączce o nieznanej przyczynie (FUO, ang. fever of unknown origin) mówi się wtedy, gdy utrzymuje się ona przez dłuższy czas (dłużej niż trzy tygodnie), a nie udało się zdiagnozować jej pierwotnej przyczyny. Zwykle odpowiedzialne są niezdiagnozowane infekcje bakteryjne i wirusowe, nowotwory, choroby autoimmunologiczne czy zakrzepica żył głębokich. U części chorych nie udaje się ustalić przyczyny FUO, nawet pomimo przeprowadzenia bardzo szczegółowej diagnostyki i wykluczenia wpływu substancji zewnętrznych. W diagnozie przyczyny gorączki, jeśli nie jest ona oczywista, bardzo ważny jest jej dobowy przebieg. Chory powinien jeszcze przed wizytą lekarską w miarę często mierzyć temperaturę, tak by być w stanie możliwie dokładnie poinformować lekarza o jej przebiegu w ciągu doby. Różne schematy podwyższania i obniżania temperatury w ciągu doby są bowiem charakterystyczne dla pewnych chorób i mogą znacznie ułatwić i przyspieszyć postawienie prawidłowej diagnozy. Bardzo ważne jest również udzielenie lekarzowi bardzo szczegółowych informacji na tematy, o które pyta. Często brak możliwości postawienia właściwej diagnozy wiążę się z brakiem odpowiedniej komunikacji na linii lekarz-pacjent. 5. Hipertermia Hipertermia jest stanem, w którym występuje podwyższona temperatura ciała, ale układ termoregulacji nie jest przestawiony na jej wyższą wartość. Innymi słowy, układ sterujący stara się obniżyć temperaturę, ale na skutek upośledzenia wydalania ciepła lub jego nadmiernego wytwarzania temperatura utrzymuje się w organizmie na podwyższonym poziomie. Najczęstszą przyczyną jest wystawienie organizmu na skrajnie niekorzystne warunki, w postaci wysokiej temperatury i dużej wilgotności. Podejmowanie wysiłku fizycznego w takich warunkach, szczególnie przy bezpośrednim działaniu słońca, powoduje przegrzanie. Organizm nie jest w stanie oddać do otoczenia wystarczającej ilości ciepła. Dochodzi wtedy do udaru cieplnego. U starszych osób, u których układ oddawania ciepła jest mniej sprawny oraz występuje upośledzenie pragnienia, do udaru dojść może nawet przy braku podejmowania wysiłku fizycznego. Jest to tzw. klasyczna forma udaru cieplnego, do którego oprócz podeszłego wieku może przyczyniać się znaczna otyłość i odwodnienie. Hipertermia wystąpić może również w przebiegu samego odwodnienia, gdzie na skutek mniejszego ukrwienia następuje zwężenie naczyń podskórnych, co powoduje zmniejszenie wydzielania potu i zaburzenie procesu oddawania ciepła do otoczenia. W przypadku wystąpienia hipertermii czy udaru cieplnego, nie należy stosować klasycznych leków przeciwgorączkowych, gdyż nie przyniosą one pożądanego skutku. Leki te jedynie przestawiają temperaturę w termostacie podwzgórza, z czym dotknięta hipertermią osoba akurat nie ma problemu. Leki te nie ułatwiają natomiast samego oddawania ciepła z organizmu. Zamiast tego, należy danego pacjenta przenieść w chłodne miejsce, rozebrać, podawać chłodne płyny do picia, okładać zimnymi, mokrymi ręcznikami czy nawet wspomóc się wiatrakiem. Jeśli hipertermii towarzyszy utrata przytomności, należy niezwłocznie wezwać pogotowie ratunkowe, jest to bowiem stan zagrażający życiu. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

Należy jednak szczególnie podkreślić, że w przypadku kociąt do dziesiątego tygodnia życia temperatura jest nieco niższa i może wynosić około 36 stopni Celsjusza. Jeżeli chodzi natomiast o dorosłego kota, niepokój może wzbudzić temperatura wynosząca powyżej 39,5 stopni Celsjusza lub niższa od 37,5 stopni Celsjusza.

Ciepłe czoło, szybszy oddech, rozdrażnienie i szkliste oczy – widzisz te objawy u dziecka i już wiesz, że ma gorączkę. Jeśli jednak u malucha wystąpiła wysoka temperatura bez innych objawów, nie wpadaj w panikę. Regularnie sprawdzaj, czy dziecko nie gorączkuje, obserwuj je, a gdy temperatura przekracza 38 st. C., reaguj szybko i

Temperatura ciała u kotów, choć wyższe niż u człowieka, jednak mimo wszystko ma swoje granice. Wszelkie odchylenia od normy powinny wywoływać u gospodarzy niepokój i podniecenie. Wiele osób próbuje dowiedzieć się, jaka temperatura ciała u kotów w ich nosie, to jednak błędnie. Ostateczny i dokładny werdykt o zdrowie zwierzaka można znieść tylko w zakresie temperatura kotyJeśli właściciel pojawiły się wątpliwości co do stanu jego zwierzaka, należy skorzystać z градусником. Pierwszym wskaźnikiem choroby zawsze musi służyć temperatura ciała kota. Norma - od 38 do 39 stopni. Nie warto uciekać się do takich wierzeń ludowych, jak mokry nos lub senny zachowanie. Nie zawsze te objawy świadczą o chorobie lub obniżone parametry termometru zależą od wielu czynników. W takim przypadku mają wartość i pieścić wiek i płeć, i czas w roku. Jak u innych zwierząt, normalna temperatura ciała u kotów zależy od zachodzących w ich organizmie procesów. We śnie u nich znacznie obniżają się wskaźniki, tak jak na utrzymanie tego stanu wymaga najmniej posiłku u kota wzrasta temperatura ciała do 38,5, jednak nadal pozostaje w normie. Limit w 39 stopni uzyskuje się tylko w stanie aktywnym, gdy zwierzę jest dużo skacze i biega. Warto od razu zauważyć, że u kociąt normalne wyniki nieco wyższe niż u dorosłych przedstawicieli gatunku. Jest to związane z ruchomym sposób życia. Na zapewnienie aktywnego stanu u kociąt spędził kilka razy więcej energii, ponieważ ich organy i system się jeszcze nie wzmocniły temperaturę u zwierzaka, zaleca się po południu, po pewnym czasie snu. Rzecz w tym, że w godzinach wieczornych wyniki mogą nieco wzrosnąć, a rano - wręcz dokonywać pomiarów?Przed tym, jak określić, jaka temperatura ciała u kotów, trzeba wiedzieć kilka niuansów. Pomiary wykonywane są tylko ртутным termometr, choć niektórzy lekarze weterynarii pozwalają na wykorzystanie elektroniczny odpowiednik. Różnica polega na tym, że pierwszy pokazuje dokładnie, a drugi - znacznie szybciej, ale z błędami. Do pomiaru podawany termometr doodbytniczo. Zwierzę ta niespodziewana inicjatywa gospodarzy raczej nie spodoba, dlatego zaleca się przeprowadzać procedurę wraz z pomocnikiem, który by trzymał zwierzę w pozycji poziomej. Dla łatwego mocowania łap nadają się grube prześcieradło lub ręcznik. Również należy chwytać za głowę kota ręką, ponieważ może zacząć gryźć. Ponadto, działanie to uspokoi zwierzaka: czuje ciepło od znanego mu człowieka. Najbardziej skutecznym sposobem utrwalania zwierzęcia - mocno wziąć go za kark i lekko docisnąć do poziomej powierzchni (podłogi, kanapy).Przed uruchomieniem termometr należy nasmarować wazeliną (oleje są zabronione). Wynik można oglądać już po 3 minutach. Jeśli wskaźniki w zakresie 38-39 stopni, można się uspokoić i zostawić zwierzę w spokoju. W przeciwnym razie trzeba szukać przyczyny choroby. Jeśli temperatura jest zbyt zwiększona lub zmniejszona, należy niezwłocznie udać się do odbytnicy metody, jest jeszcze jeden sposób pomiaru - ucha, termometr na podczerwień podstawie. Taki termometr idealnie nadaje się do określenia stanu koty w warunkach domowych. Nie ma przeciwwskazań i nie powoduje negatywnych emocji u zwierzaka. Jego norma w stopniach - od 37,8 do 39,5. Jedyną wadą takiego pomiaru jest to, że podczas zapalenia ucha termometr może wskazywać na kilka kresek powyżej, niż jest w u zwierzątWzrost temperatury ciała u kotów może być spowodowane wieloma przyczynami. Po pierwsze, warto zwrócić uwagę na obecność chorób zakaźnych u zwierzaka. Również na wzrost wskaźników wpływają robaki. Jeśli kocięta mają jelitowe pasożyty, to temperatura może wzrosnąć do 41 stopni. Jednak główną przyczyną hipertermia jest bakteryjne brak równowagi w organizmie. Jeśli temperatury znacznie powyżej normy, to musimy zestrzelić przynajmniej do 39,0. W wyniku hipertermii u kotów dochodzi do rozpadu białek połączeń, w wyniku czego mogą rozpocząć się problemy z sercem i innymi narządami wewnętrznymi. Pierwszymi objawami niedoboru ważnych substancji jest wypadanie sierści i łuszczenie się skóry. Również w podwyższonej temperaturze u zwierząt stają się coraz częstsze oddech i puls. Po ciężkim i długotrwałym przebiegu hipertermia pojawia się Celu obniżenia temperatury można używać lodu, przykładając go do miejsc, gdzie nie ma sierść. Ważne jest, aby zwierzak dużo pił i nie znajdował się w pobliżu grzejników. Kocięta, które wyraźną słabość i brak apetytu, należy wlewać wodę za pomocą strzykawki. Wszelkie leki przypisywane są jedynie lekarz i przyczyny hipertermiaGłównymi objawami tego, że temperatura ciała u kotów zwiększona, jest zmiana w ich zachowaniu i stanie. Do takich objawów należą osłabienie, ciągłe drżenie, apetyt. U zwierząt z hipertermii w ciągu 2-ch dni następuje silne odwodnienie, stają się coraz częstszeoddech i bicie serca. W rzadkich przypadkach u zwierząt obserwuje się stan szoku i wzrostu temperatury mogą być infekcje, wirusy i pasożyty. Najczęściej właśnie z powodu obcych mikroorganizmów zwierzęta doświadczają ostrego złe samopoczucie i гипертермию. Również podwyższona temperatura może być wynikiem zaburzonego metabolizmu, awarii układu hormonalnego lub obecności guza. Przed nawiązaniem przyczyny wystąpienia hipertermii należy wykluczyć opcje z reakcją organizmu na leki i pokarmy u kotówNa Równi z podwyższonymi wskaźnikami u zwierząt obserwuje się często i niższe. Taka temperatura ciała u kotów może być wynikiem nadmiernego wychłodzenia lub patologii nerek. Czasami przyczyny hipotermii są skomplikowane operacje, w których zastosowano znieczulenie ogólne. W niskiej temperaturze zwierzęta stają się przygnębiony, apatyczny i szukają ustronne miejsce, żeby było jej ciepło, na przykład, w pobliżu baterii. U kociąt symptomem dolegliwości mogą służyć potargane wełna, silny dreszcz i blady kolor błon śluzowych. W warunkach domowych pomóc pupilowi można ocieplenia. Jednak proces ten nie powinien trwać zbyt długo. Jeśli ogrzanie nie dało rezultatów, należy zwrócić się do u kotów przed porodemW czasie ciąży u zwierząt rzadko występują różnice w temperaturze. Jednak na kilka dni przed wystąpieniem porodu zmiany są nieuniknione. Po pierwsze, dotyczy to zachowania kota, kiedy zaczyna się wyposażyć swoje miejsce, затаскивая w niego miękkie zabawki, papier, a nawet jedzenie. Martwić się w tym przypadku za zwierzę nie warto. Najważniejsze - aby być na bieżąco z tym, jaka jest aktualna temperatura ciała kota. Norma na kilka dni przed porodem - 37 tym czasie piersi koty puchnąć, a jej chód zaczyna przypominać niedźwiedzią. Zachowanie może się zmienić z dnia na dzień - od niepotrzebnego niepokoju do delikatnego мурлыкания. Na kilka dni przed porodem zwierzę może rezygnować z jedzenia, ale nie martw się na zapas. Najważniejsze dla gospodarza w tym przedziale czasu - monitorować stan zwierzaka. Normalna temperatura ciała u kotów za dobę, na ocieleniu może różnić się od 36,8 do 37,7 stopni. Na następny dzień po porodzie wskaźniki nie powinny wychodzić poza 37,5-39, u kociątWskaźniki najmłodszych przedstawicieli gatunku często przekraczają normy dorosłych osobników. Rzecz w tym, że kociaki są bardzo aktywne, bez względu na swój niewielki wiek i nierozwinięty organizm. Dlatego temperatura u kotów i kociąt może różnić o cały stopień. Jeśli pierwsze normą są wskaźniki do 39,0, drugie - do 40,5. Osłabiony kociąt temperatura nie przekracza poziomu 38,0 stopni. Z drugiej strony, zbyt wysokie wskaźniki mogą być jeszcze губительнее i doprowadzić do u sfinksówPrzedstawiciele tej rasy różnią się od pozostałych nie tylko w wyglądzie, ale i wewnętrznymi wskaźnikami organizmu. Na przykład, temperatura ciała u kotów-sfinksy może być od 38,5 do 39,5. Podobna sytuacja jest z noworodkami. Ich wyniki powinny być nie więcej niż 40 stopni. W ogóle u kociąt tej rasy norma nie różni się od temperatury dorosłych gospodarze przeżywają ciągłe emocje, myśląc, że ich zwierzę, hipertermia, tak jak jest zbyt gorąco. Nie jest to prawdą, tak jak ciepło u sfinksów przekazywane są bezpośrednio osobie z kranu. U zwykłych ras linii wymiany ciepła przeszkadza odchylenia temperatury od normy u kotów łatwo. Do tego wystarczy zmierzyć jej zwykłym градусником. Jeśli występuje podwyższona temperatura ciała u kotów, w celu wykrycia przyczyny zaleca się dokonać analizy biochemiczne krwi zwierzaka, test do wykrywania chorób układu odpornościowego i analiza moczu. W trudnych przypadkach lekarze weterynarii są kierowane zwierzę na rtg lub USG narządów wewnętrznych.

gorączka u kota 41 stopni